ΑΝΑΛΥΣΗ: Ο Βασ. Λεβέντης, η απλή αναλογική και η πολιτική!

ΑΝΑΛΥΣΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Καθώς πλησιάζει η ψηφοφορία στη Βουλή για τον εκλογικό νόμο, όπου οι 200 ψήφοι είναι το μέγα ζητούμενο για την Κυβέρνηση προκειμένου να ισχύσει αυτός από τις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές κι αν γίνουν, οι θέσεις του προέδρου της Ένωσης Κεντρώων Βασίλη Λεβέντη παρουσιάζουν ενδιαφέρον μόνον ως προς το ετερόκλητο της αφετηρίας τους και το νεφελώδες της πολιτικής τους αξίας.

Είναι γνωστό ότι η Ένωση Κεντρώων, όπως και κάθε μικρό κόμμα, επεδίωκε ανέκαθεν την απλή αναλογική ως πάγιο εκλογικό σύστημα. Αυτό είναι το ισχυρό «άλλοθι» της “προσχώρησης” του Βασίλη Λεβέντη στον “βολικό” εκλογικό νόμο του Αλέξη Τσίπρα.

Από κει και πέρα, όμως, τα πράγματα μπερδεύονται όπως και ο κάθε καλόπιστος παρατηρητής. Για παράδειγμα, πώς μπορεί να συμβαδίσει το ζητούμενο για «ισχυρή Κυβέρνηση» ώστε «να υπάρξει πολιτική σταθερότητα» με την απλή αναλογική και πώς αυτή εγγυάται το αναγκαίο «πνεύμα μεταρρυθμίσεων»;

Η θέση του Βας. Λεβέντη είναι πως οι κυβερνήσεις συνεργασίας μπορούν να είναι και σταθερές και να εξασφαλίσουν ομαλό πολιτικό βίο. Θεωρητικά. Γιατί στην πράξη αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί πολιτικά πουθενά. Ούτε καν στην «μητέρα των κυβερνήσεων συνεργασίας» την Ιταλία.

Στην τελευταία, μάλιστα, αν η Δημόσια Διοίκηση δεν ήταν όσο καλά οργανωμένη και ανεξάρτητη, από κυβερνητικές αλλαγές, απεδείχθη μεταπολεμικά ότι είναι, η συχνή εναλλαγή κυβερνήσεων θα είχε σημάνει και τη διάλυση του Κράτους. Σκεφθείτε τι θα μπορούσε να συμβεί στην ελληνική πραγματικότητα, όπου η αλλαγή όχι κυβέρνησης, αλλά έστω και ενός μόνον υπουργού συμπαρασύρει όλο το «συναρμόδιο» επιτελείο…

Σε περιόδους, μάλιστα οικονομικών κρίσεων, οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται είναι τόσο ριζικές όπως π.χ. επανεξέταση της φορολογίας, επιστροφή καταθέσεων και κίνητρα προς τους νέους επιχειρηματίες, που ετερόκλητες πολιτικά κυβερνήσεις, με διαφορετικό πρόγραμμα και αποκλίνουσες πολιτικές, είναι αδύνατον να συμφωνήσουν σ΄ αυτές, έστω και εάν είναι υποχρεωμένες να συνυπάρξουν μέσα σε ένα κυβερνητικό σχήμα.

Τρανό παράδειγμα οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που του κόστισαν την απώλεια 25 περίπου βουλευτών, την πρώτη κυβερνητική του περίοδο, ενώ άλλα 53+ στελέχη διατυπώνουν σήμερα σοβαρές ενστάσεις. Αλλά και το “τεντωμένο σχοινί” πάνω στο οποίο βάδισαν έξω από το Μέγαρο Μαξίμου οι σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αν ο Παν. Καμμένος δεν ήταν όσο αποδείχθηκε ότι είναι “εύκαμπτος”…

Στην Ελλάδα των «αποσκιρτήσεων», όπου κάθε βουλευτής θέλει να γίνει αρχηγός, κατά το κάθε μη δημόσιος υπάλληλος κάτοικος γίνεται καταστηματάρχης, η απλή αναλογική θα πυροδοτήσει την έμφυτη έφεση ανεξαρτοποίησης (έφτασαν τους 25 στην προηγούμενη βουλευτική περίοδο) θα έχουμε δε και  ανάλογους κομματικούς συνδυασμούς.  Δηλαδή, πολιτική Βαβέλ. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας θα ανεβαίνουν και θα κατεβαίνουν…

Το τελευταίο επιχείρημα – άλλοθι του Βασίλη Λεβέντη, είναι ότι «όσοι δεν στηρίζουν την απλή αναλογική ουσιαστικά στηρίζουν την ΝΔ και τον Κυρ. Μητσοτάκη».

Αυτό κι αν είναι πολιτικό επιχείρημα! Ισοδύναμο, μάλιστα, με …κυβερνητική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ! Που δεν μπορεί -κατά συνειρμική σκέψη-  να πείσει το λαό για την πολιτική του ώστε να πετύχει την επανεκλογή του και μόνη καταφυγή του για να κρατηθεί στην εξουσία είναι ο «μπαμπούλας» της δεξιάς και του Κυριάκου Μητσοτάκη!..

Το κακό, για τον συμπαθή κατά τα λοιπά Βασίλη Λεβέντη είναι ότι οι «μπαμπούλες» μας τέλειωσαν, όπως και οι «ελπίδες». Αν ζει ο ίδιος στην εποχή εκείνη, πρόβλημά του. Η Ελλάδα, με τρεις «ιστορικούς συμβιβασμούς» (κυβερνήσεις ΝΔ-ΚΚΕ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ξεπέρασε τα ταμπού και τα φαντάσματα. Αν και τι πέτυχαν οι κυβερνήσεις αυτές, είναι ένα άλλο ζήτημα.

Το βέβαιο είναι, ότι «η ευκαιρία για κυβερνήσεις συνεργασίας» δεν αποτελεί απότοκο της απλής αναλογικής, όπως υποστηρίζει ο κ. Λεβέντης. Και με ενισχυμένη αναλογική επιτυγχάνονται αυτές, εάν οι πολιτικές συγκυρίες το επιτάσσουν. Αυτό είναι που πρέπει να κριθεί κατά την ψηφοφορία για τον εκλογικό νόμο. Οι συγκυρίες. Και αυτές επιβάλλουν, κατά την άποψή μας, όχι κυβερνήσεις άθροισης ολίγων ψήφων ένθεν κακείθεν προς συγκέντρωση της 151+ πλειοψηφίας, αλλά κυβερνήσεις ισχυρών κομματικών συνδυασμών ώστε με πλειοψηφίες πάνω από 200 ψήφους και με προγραμματικές συγκλίσεις να επιτύχουμε την πολυπόθητη έξοδο από την κρίση.