Στοχασμοί: Η επόμενη μέρα‏

Όταν με σέρνεις στην κόλασή σου με αλυσίδες, ίσως την κόλαση να σου τη μεταφέρω στο σπιτικό σου.

Όταν δεν μιλάς στον πόνο μου, ίσως σου δείξω τον πόνο για να δεις τι τραβάω.

Όταν κάθε πόρος μου έχει βρεθεί στο πορτοφόλι σου, θα ψάξω για κάποιο πορτοφόλι που θα μου δώσει πόρους.

Όταν δεν με έχεις αντιμετωπίσει σαν ανθρώπινη ύπαρξη, περιμένεις να σε δω εγώ έτσι;

Θλίψη για τους τόσους νεκρούς.

Θλίψη για τους ανθρώπους που δεν είχαν τόση αγάπη μέσα τους ώστε να αρνηθούν να αφαιρέσουν μια ζωή.

Θλίψη για τους ανθρώπους που οχυρώνονται πίσω από διαταγές άλλων.

Θλίψη για το μίσος που έχει γίνει μπαλάκι του πινκ-πονκ.

Θλίψη για τα παιδιά που χάνονται, αφήνοντας πίσω τους το μένος της εκδίκησης.

Θλίψη για τους επόμενους που θα ανακυκλώσουν την ίδια ιστορία.

Θλίψη για τα κέντρα των αποφάσεων για τούτον τον πλανήτη.

Θλίψη για εμάς, που ακολουθούμε τυφλά αυτά τα κέντρα.

Αυτό το κείμενο, είναι αφιερωμένο στην επόμενη μέρα. Εκείνη της Γαλλίας, της Αλγερίας, του Βελγίου, του Κονγκό, της Αμερικής, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Αγγλίας,  της Συρίας , του Ισραήλ, της Γάζας,  της Ρωσίας, της Τσετσενίας, της Λιβύης, της Σομαλίας…