«Πώς κατάφερα να αντέξω τέσσερα χρόνια αιχμάλωτος των Ισλαμιστών»

Η 26η Αυγούστου του 2011 δεν ήταν ακόμη μια συνηθισμένη ημέρα για τον Σαχμπάζ Τασίρ.

Ο 33χρονος Πακιστανός επιχειρηματίας ήταν μέσα στο αυτοκίνητο του, καθ’ οδόν για την δουλειά του, στην Λαχώρη του Πακιστάν, όταν ένα αμάξι σταμάτησε απότομα μπροστά του.

Από τις τέσσερις πόρτες ξεπρόβαλαν ισάριθμοι ένοπλοι άντρες φορώντας κουκούλες, οι οποίοι με την απειλή όπλων τον έβγαλαν από το όχημα του και τον έβαλαν σε ένα βανάκι.

Και τότε άρχισε το μαρτύριο του, μια δοκιμασία που διήρκεσε τεσσερισήμισι χρόνια, τεστάροντας τα σωματικά και ψυχολογικά όρια της αντοχής του.

Όπως εξομολογείται ο ίδιος μιλώντας στους New York Times, η απαγωγή του έλαβε χώρα επτά μήνες μετά την δολοφονία του πατέρα του, του κυβερνήτη της επαρχίας Πουντζάμπ, Σαλμάν Τασίρ.

Ο Τασίρ είχε ταχθεί στο πλευρό μιας χριστιανής, της Ασια Μπίμπι, η οποία είχε καταδικαστεί σε θάνατο για βλασφημία και είχε ζητήσει να αναθεωρηθεί ο νόμος με τον οποίο επιβάλλεται η θανατική ποινή σε όποιον προσβάλλει το Ισλάμ.

Μετά τον θάνατο του κυβερνήτη, η οικογένειά του είχε δεχτεί πολλές απειλές από σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές καθώς ο δολοφονηθείς είχε επικρίνει τους νόμους περί βλασφημίας που ισχύουν στη χώρα.

«Οι απαγωγείς μου, το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κίνημα του Ουζμπεκιστάν, δεν ήθελαν μόνο χρήματα ως λύτρα για την απελευθέρωση μου. Επιθυμούσαν επίσης την απελευθέρωση «μουσουλμάνων αδελφών τους» που κρατούνταν δέσμιοι σε διάφορες φυλακές του Πακιστάν», λέει ο Τασίρ.«Τα βασανιστήρια μου ξεκίνησαν κατά τον τέταρτο μήνα της αιχμαλωσίας μου. Μου ξερίζωσαν με βία τα νύχια των χεριών και των ποδιών μου και μετά με μαστίγωναν με βέργες από καουτσούκ. Κατόπιν έξυσαν μεγάλα κομμάτια από την πλάτη μου με ατσάλινες λεπίδες και με άφησαν να ματώνω για επτά ολόκληρες ημέρες χωρίς ιατρική περίθαλψη. Στο τέλος, έραψαν το στόμα μου και με κρατούσαν νηστικό», θυμάται με φρίκη.

«Είναι δύσκολο να πει κανείς τί είναι χειρότερο, η σωματική βία ή τα παιχνίδια που προσπαθούσαν να παίξουν με το μυαλό μου οι απαγωγείς μου: μου έδειχναν αναρτήσεις στο Twitter προκειμένου να με πείσουν πως όλοι με έχουν ξεχάσει ή στοιχεία που έδειχναν το πόσο εύκολο είναι να βρουν την μητέρα μου και τη σύζυγο μου και να τους κάνουν κακό», συνεχίζει.

«Η απομόνωση, η μοναξιά και το άγχος κάνουν περίεργα πράγματα στο μυαλό σου. Καταρχάς, αρχίζεις να αμφιβάλεις για την ψυχική σου υγεία και διαύγεια.. Σε τέτοιες καταστάσεις, είναι πανεύκολο να απογοητευτείς. Ωστόσο, εγώ αντλούσα πίστη από το Κοράνι και την αγάπη της οικογένειας μου, ενώ σκεφτόμουν τον πατέρα μου που κι αυτός είχε τραβήξει τόσα την δεκαετία του 1980, όταν διωκόταν πολιτικά από τον δικτάτορα Ζία Ουλ Χακ», προσθέτει.

Newsroom ΔΟΛ