Ο ομογενής δικαστής Αιμίλιος Κύρου για τον εθελοντισμό και τον αγώνα των Αποδήμων για την επιτυχία

Μελβούρνη.- Με την ευκαιρία της Εβδομάδας Εθελοντισμού, ο ομογενής δικαστής Αιμίλιος Κύρου, μίλησε στους εθελοντές της «Φροντίδας» και είπε τα ακόλουθα:

«Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να συγχαρώ τον καθένα από εσάς για την υπέροχη δουλειά σας ως εθελοντές.

Κατά την άποψή μου, κάθε κοινωνία χρειάζεται εθελοντές για να διατηρηθεί η κοινωνική αλληλουχία, η ασφάλεια του δημοσίου καθώς και η ψυχική και σωματική ευεξία των πολιτών της. Αν και οι κυβερνήσεις έχουν ως πρωταρχική τους ευθύνη να πετύχουν αυτούς τους κοινοτικούς στόχους, δεν μπορούν να επιτευχθούν ολοκληρωτικά χωρίς την υποστήριξη των εθελοντών.

Ο δικαστής Αιμίλιος Κύρου

Γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό, που ονομάζεται Σφηκιά, στη Βόρεια Ελλάδα. Μέχρι το 1954, δεν πήγαινε δρόμος στο χωριό. H χώρα ήταν φτωχή και δεν υπήρχαν χρήματα για δρόμο για το χωριό. Όμως, ο δρόμος ήταν απαραίτητος και έτσι, το 1954, οι άνδρες του χωριού αποφάσισαν να φτιάξουν μόνοι τους το δρόμο με φτυάρια και κασμάδες. Αυτό είναι ένα παράδειγμα εθελοντών που δουλεύουν για να βοηθήσουν τον τόπο τους.

Σε φτωχές χώρες, οι εθελοντές βοηθούν στη διανομή τροφίμων, φαρμάκων και άλλων βασικών αγαθών, σε εκείνους που έχουν ανάγκη. Αλλά ακόμη και σε πλούσιες χώρες, όπως η Αυστραλία, οι εθελοντές είναι απαραίτητοι. Προσφέρουν σημαντικό έργο, για παράδειγμα, βοήθεια για την κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών και συμβάλλοντας στην καθαριότητα του περιβάλλοντος; διανέμουν ρούχα και παιχνίδια στα ορφανοτροφεία, μαζεύουν χρήματα για νοσοκομεία και άλλους φιλανθρωπικούς οργανισμούς, όπως επίσης προσφέρουν αφιλοκερδώς την παρέα τους σε αρρώστους, ηλικιωμένους και απομονωμένα μέλη της κοινωνίας.

Οι εθελοντές αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κοινότητας και των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Η “Φροντίδα” είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Ιδρύθηκε το 1973 από εθελοντές, τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της είναι εθελοντές και στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στους εθελοντές για να συγκεντρώνουν χρήματα και να προσφέρουν ορισμένες από τις υπηρεσίες της. Η επιτυχία της “Φροντίδας” οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους εθελοντές της.

Ως παιδί, μετανάστης, έζησα από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι γονείς μου και άλλοι Ελληνοαυστραλοί της πρώτης γενιάς. Πήραν μια γενναία απόφαση να έρθουν σε αυτή τη χώρα και εργάστηκαν σκληρά για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Τώρα που είναι ηλικιωμένοι και αδύναμοι, οι οικογένειές τους πρέπει να τους φροντίσουν, να τους πηγαίνουν στους γιατρούς και να τους επισκέπτονται συχνά έτσι ώστε να μην νοιώθουν μόνοι.

Όμως, δεν έχουν όλοι οι ηλικιωμένοι οικογένειες για να τους φροντίσουν και τότε οργανισμοί όπως η “Φροντίδα” και οι εθελοντές της, προσφέρουν πολύτιμη υποστήριξη για να συνεχίσουν οι ηλικιωμένοι Ελληνοαυστραλοί να απολαμβάνουν μια ποιότητα ζωής διατηρώντας τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους.

Αρκετοί από τους Ελληνοαυστραλούς πρώτης γενιάς, όπως οι γονείς μου, ήρθαν σε αυτή την χώρα με περιορισμένη εκπαίδευση και δούλεψαν σκληρά σε εργοστάσια μέχρι που ήρθε ο καιρός να συνταξιοδοτηθούν χωρίς να γίνουν πλούσιοι. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν επιτυχημένοι. Η επιτυχία δεν μπορεί να μετρηθεί απλώς με το επάγγελμα του καθενός ούτε από το εισόδημά του.

Κατά τη γνώμη μου, οι Ελληνοαυστραλοί πρώτης γενιάς μπορεί να παρέμειναν αγράμματοι και να μην κατάφεραν να γίνουν πλούσιοι, όμως πέτυχαν τον σκοπό τους. Έκαναν θυσίες και πρόσφεραν την ευκαιρία στα παιδιά τους να ευδοκιμήσουν. Ο ταπεινός τρόπος ζωής τους αποτέλεσε κινητήρια δύναμη για τα παιδιά τους για να σπουδάσουν και να χαράξουν μια λαμπρή επαγγελματική ή επιχειρηματική σταδιοδρομία. Εξάλλου, η επιτυχία των παιδιών τους είναι και δική τους επιτυχία.

Εγώ θα μπορούσα να αποτελέσω παράδειγμα κάποιου ο οποίος ευδοκίμησε λόγω της σκληρής δουλειάς των γονιών μου. Έχω μια σημαντική δικαστική θέση και λαμβάνω έναν καλό μισθό. Ωστόσο, αυτά δεν είναι κριτήρια που χρησιμοποιώ εγώ για να καθορίσω εάν η ζωή μου είναι επιτυχημένη.

Τα κριτήρια που χρησιμοποιώ έχουν να κάνουν με το αν μου αρέσει αυτό που κάνω, αν η κοινωνία με σέβεται και εκτιμά το έργο μου και τη συνεισφορά μου στην κοινωνία και, ταυτόχρονα, αν έχω κάνει όλα όσα μπορώ ώστε να δημιουργήσω ένα στοργικό και οικογενειακό περιβάλλον, ποιοτική εκπαίδευση στα παιδιά μου και ένα ασφαλές μέλλον για την οικογένειά μου.

Η προσφορά χωρίς οικονομικό όφελος, μπορεί να δώσει νόημα στην ύπαρξή μας, να μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι στη ζωή μας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους εθελοντές. Ο χρόνος που διαθέτουν στους αρρώστους και τους ηλικιωμένους δεν βοηθά μόνο αυτούς δίνοντας τους χαρά και κουράγιο, αλλά προσφέρει επίσης ικανοποίηση και στους εθελοντές γιατί ξέρουν ότι κάνουν διαφορά στις ζωές των άλλων ανθρώπων.

Η ηθική ανταμοιβή που παίρνει ένας εθελοντής όταν βλέπει το πρόσωπό ενός λυπημένου και απομονωμένου πελάτη να φωτίζεται όταν τον επισκέπτεται και όταν τον ακούει να του λέει «ευχαριστώ», είναι ανώτερη από κάθε πληρωμή που θα μπορούσε να πάρει για την επίσκεψη.

Η επιτυχία των δημοσίων υπαλλήλων και των επιχειρηματιών στην εργασία τους γίνεται συνήθως γνωστή και αναγνωρίζεται δημόσια. Η επιτυχία όμως των απλών ανθρώπων μέσα στην οικογένειά τους και στην κοινότητα δεν γίνεται γνωστή και δεν αναγνωρίζεται δημόσια. Αυτό δεν είναι δίκαιο, γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι επιχειρηματίες συνήθως αναγνωρίζονται απλά για τη δουλειά που πληρώνονται για να κάνουν, ενώ οι εθελοντές βοηθούν την κοινότητα χωρίς να πληρώνονται για την προσφορά τους.

Εκδηλώσεις όπως η Εθνική Εβδομάδα Εθελοντών είναι σημαντικές επειδή μας δίνουν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε το έργο των εθελοντών και να τους ευχαριστήσουμε για την ακούραστη προσφορά τους.

Κάθε ένας από εσάς έχει κατορθώσει να επιτύχει ως εθελοντής, γιατί έχει κάνει ευτυχισμένα τα λιγότερο τυχερά μέλη της κοινότητας. Είμαι βέβαιος ότι αυτό με τη σειρά του σας έχει κάνει ευτυχισμένους.

Σας ευχαριστώ».