Στοχασμοί: Συλλογιέμαι‏

Και τώρα που πέρασαν αυτές οι ημέρες του Πάσχα, θα ρωτήσω πολύ σοβαρά!
Αυτός που σταυρώθηκε από όλους εμάς για εμάς, σταυρώθηκε για να τον κλαίμε μια φορά κάθε χρόνο και να αδιαφορούμε για το τι είπε όλον τον υπόλοιπο καιρό;
Είναι πολύ εποικοδομητικό για την ανθρωπότητα να κλαίμε για το δάχτυλο που μας έχει δείξει το φεγγάρι, και να μην βλέπουμε ποτέ το φεγγάρι που μας έδειξε;
Αισθάνεστε καλά όταν επιδείξατε την καινούργια κολεξιόν που βάλατε στην Ανάσταση και σας έβλεπε από τη γωνία ο άστεγος και ο πεινασμένος;
Λέμε ο Χριστός είπε, και εκεί σταματάει κάθε σκέψη, αισθανόμενοι βαθύ πόνο για το τι έπαθε Αυτός που είπε, και μη λογαριάζοντας καμία από τις κουβέντες του!
Επειδή 2000 χρόνια τώρα, πανηγυρίζουμε τη γέννησή Του, πενθούμε το θάνατό Του, τον σταυρώνουμε ξανά και ξανά όλες τις υπόλοιπες ημέρες, αφού περιμένουμε από Αυτόν που δεν υπάρχει πλέον, να έχει την ευθύνη για τη ζωή που ζούμε εμείς, ενώ Εκείνος μας είπε το πώς να τη ζούμε εμείς!
Κάθε Ανάσταση, αυτό συλλογιέμαι. Εκείνος μας έδειξε την ανάσταση της ψυχής και εμείς κοιτάμε την ανάσταση του σώματος!