ΔΙΗΓΗΜΑ: Το θαύμα της Ι. Μονής Ζωοδόχου Πηγής Πόρου

Του Χρήστου Μαλασπίνα

ΔΙΗΓΗΜΑ: Τα θαύμα…

Περνώντας την βαριά θύρα του Μοναστηριακού ναού  της Ζωοδόχου Πηγής, το  Εσπέρας της Μ. Πέμπτης, ένιωσε σαν να μπαίνει σε έναν άλλο, απόμακρο κόσμο.  Σ΄έναν κόσμο γεμάτο υποσχέσεις, αλλά και απειλές… Παράδεισος και Κόλαση!

Το φως της ημέρας με δυσκολία εισχωρούσε  μέσα από τα μικρά παράθυρα του ναού. Χιλιάδες σκέψεις τριβέλιζαν στο κεφάλι του.  Και είχε και κείνον τον βουβό πόνο, κάτι σαν σφαξιές,  στη δεξιά πλευρά, λίγο πιο πάνω από την τομή της σκωληκοειδούς απόφυσης…

Πολύ τον είχε ανησυχήσει εκείνος ο επίμονος τις τελευταίες μέρες πόνος.  Έκανε τη σκέψη να επισκεφθεί έναν γιατρό, αλλά το ανέβαλε εν όψει του Πάσχα. «Άσε πρώτα να γυρίσουμε από τον Πόρο και μετά βλέπουμε»…

Κάθε χρόνο Πάσχα έκαναν στον γραφικό, ερωτικό Πόρο. Τη φορά αυτή, εκτός από τα δύο τους παιδιά, το Γ και τον Π είχαν μαζί τους τη γάτα και το σκύλο τους. «Μια κανονική αγέλη ζώων» έλεγε χαριτολογώντας στη γυναίκα του τη Δ.

Οι δύο πρώτες μέρες στο νησί πέρασαν με τις δουλειές της νοικοκυροσύνης.   Η Μαρία, μία Αλβανίδα που είχε αναλάβει την καθαριότητα του σπιτιού πριν καταφθάσουν από την Αθήνα, έκανε ό,τι μπορούσε. Έναν ολόκληρο χειμώνα, όμως, το σπίτι κλειστό, πώς να το κουμαντάριζε μόνη της;

Έτσι χρειάστηκε να βάλει ένα χεράκι και η σύζυγος.

Οι πρώτες τρεις μέρες πέρασαν γρήγορα με τις διάφορες δουλειές, και ήδη είχε φθάσει Μ. Πέμπτη. -Α, όλο κι όλα, σήμερα  θα πάμε στη Σταύρωση! Επιτακτική η φωνή της συμβίας δεν σήκωνε αντιρρήσεις…

Το μισοσκόταδο στο εσωτερικό του Ναού μόλις το έσπαγε το τρεμάμενο φως  των κεριών. Η θαλπωρή του απλωμένη θαρρείς στα πρόσωπα των πιστών, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ο παπά-Λουκάς, είχε στήσει μία πρόχειρη Αγία τράπεζα στο κέντρο του  ναού. Ήθελε να είναι σε άμεση επαφή με τους πιστούς…

Το ένα Ευαγγέλιο διαδέχονταν το  άλλο. Δώδεκα όλα τα Ευαγγέλια που διαβάζονται την Μ. Πέμπτη. Για κάθε ένα Ευαγγέλιο που διάβαζε ο Παπα-Λουκάς, άναβε και ένα από τα 12 κεράκια που ήταν στερεωμένα στην «υπαίθρια» Αγία Τράπεζα.

Σε λίγο καρφίτσα δεν έπεφτε στην Εκκλησία.  Οι ψάλτες με βυζαντινό τόνο έψαλλαν τα τροπάρια, Διάβαζαν τους Αποστόλους που θαρρείς και  περνούσαν σαν σκιές από το φως των κεριών πάνω στις  τοιχογραφίες των αγίων που στολίζουν τους τοίχους του μοναστηριακού Ναού.

Η οικογένεια χωρίστηκε. Η μητέρα με το αγόρι αριστερά του Ναού, μαζί με τις γυναίκες. Ο σύζυγος δεξιά, μαζί με τους άντρες.  Ανέκαθεν η Εκκλησία φρόντιζε να επισημαίνει τη διαφορετικότητα των δύο φύλων… και να κρατά αποστάσεις! Αυτό παρά το ότι κάτω από το Σταυρό του Μαρτυρίου του Θεανθρώπου, γυναίκες ήταν που πονούσαν. Και την μεθεπαύριον, το πρωί του Σαββάτου, πάλι γυναίκες προσέτρεξαν στο μνήμα να μυρώσουν το Σώμα του Ιησού και οι ίδιες γυναίκες ήταν που μετάφεραν το μήνυμα της Αναστάσεως του Κυρίου στους μαθητές του σαν αντίκρυσαν τον Τάφο κενό και τον άγγελο να τους μιλά για το προαναγγελθέν Θαύμα…

Από κει, από το ξεδιό του Ναού της Ζωοδόχου Πηγής, ο Σύζυγος παρατηρούσε τη συμβία και η ψυχή του γέμιζε αγαλλίαση έτσι όπως το φως του κεριού σκορπούσε μια γλυκιά  χλομάδα στο πρόσωπό της.

Προσηλωμένη στην ανάγνωση του Ευαγγελίου δεν πρόσεξε τη στιγμιαία γκριμάτσα πόνου στο πρόσωπου του άντρα της.  Η σφαξιά στην δεξιά κάτω κοιλιακή χώρα ( δεξιός λαγόνιος βόθρος ) ποτέ δεν είναι εντελώς αθώα… Έφερε στο νου του όσα είχε διαβάσει την προηγούμενη ημέρα σχετικά με το τι μπορεί να σημαίνει πόνος κάτω δεξιά στην κοιλιά… Τα γαστρεντερικά αίτια του πόνου δεξιά στην κοιλιά περιλαμβάνουν: οξεία σκωληκοειδίτιδα, νόσο του Crohn, εκκολπωματίτιδα, έλκος στομάχου, δεξιά βουβωνοκήλη ή μηροκήλη, ορισμένα νεοπλάσματα του παχέος εντέρου που οδηγούν σε ρήξη.

Οι ουρολογικές παθήσεις που προκαλούν πόνο στη δεξιά κάτω κοιλιά συνήθως συνοδεύονται από παροδικό και αιφνίδιο πόνο. Π.χ. μία ενσφηνωμένη πέτρα μπορεί να προκαλέσει αιματουρία.

Άλλα αίτια πόνου στην κάτω δεξιά κοιλία είναι διάφορα μικρόβια που προκαλούν φλεγμονή του ειλεού.

Η ιατρική ποτέ δεν ήταν το φόρτε του. Προτίμησε, έτσι, αντί να προσπαθήσει να βγάλει την άκρια, να περιμένει να περάσει το Πάσχα και, μετά την Ανάσταση, να επισκεφθεί τον οικογενειακό τους γιατρό, στον Πειραιά.

Καθώς έκανε τις σκέψεις αυτές, ακούστηκε η φωνή του πατέρα-Λουκά «Σήμερον Κρεμάται επί Ξύλου…». Ταυτόχρονα ξεκίνησε το μακρόσυρτο, λυπητερό παιχνίδισμά της η μεγάλη καμπάνα. Κοίταξε προς την πλευρά του Τέμπλου. Εκείνη την ώρα, από την πλαϊνή αριστερή θύρα, του Ιερού,  έβγαιναν τα παπαδάκια με τα εξαπτέρυγα και τις λαμπάδες. Ξωπίσω τους ο Παπα-Λουκάς με το Σταυρό πάνω στον οποίο ήταν ο Ιησούς.

Ανάμεσα στο 5ο και το 6ο Ευαγγέλιο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς. Ο Παπά-Λουκάς, όμως, είναι ο μόνος ιερέας του Μοναστηριού, και τα προλαβαίνει όλα! Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη,
ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν».

Είναι η στιγμή, περίπου στις 8 το βράδυ, όπου η αυτοσχέδια πομπή της σταύρωσης υπό το αμυδρό φως των κεριών κινήθηκε με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο του ναού, διαπερνώντας το πλήθος των πιστών. Το Θείο πάθος σχεδόν κορυφώνεται…

Τα συναισθήματα, έντονα και αλληλοσυγκρουόμενα, καθώς η πομπή με τον Εσταυρωμένο περνά μπροστά ακριβώς από το σύζυγο. Ενδόμυχη, όπως όλων η προσευχή. Καθώς ο Εσταυρωμένος, στα χέρια του Ιερομόναχου προσπερνά, ο πόνος κάτω δεξιά στην κοιλιά …εξαφανίζεται!

Δεν το πιστεύει. Θεωρεί το περιστατικό τυχαίο και στιγμιαίο. «Να δεις, σκέφτεται, που σε δυο λεπτά θα επανέλθουν οι σφαξιές».

Όσο ο λεπτοδείκτης προχωρούσε προς το ατέρμονο ταξίδι του και ο πόνος δεν επέστρεφε, τόσο μια φωνούλα μέσα του τού έλεγε: «θαύμα, έγινε θαύμα»!

Ξαφνικά φούντωσε μέσα του η επιθυμία να φωνάξει δυνατά ώστε να τον ακούσει όλο το εκκλησίασμα: «Χριστιανοί, έγινε θαύμα!». Η λογική και το συναίσθημα ντροπής, όμως, του επέβαλαν σιωπητήριο. Σε λίγο, την απόλυτη ησυχία του Μοναστηριού, διέκοψαν ανατριχιαστικά οι ήχοι από το κάρφωμα του Χριστού πάνω στο Σταυρό. Προσκυνούμε τα Πάθη Σου Χριστέ, Δείξον Υμίν την Ένδοξο Σου Ανάσταση». Στην πραγματικότητα, ήταν ο ήχος που έκανε το σφυρί στο χέρι του παπά-Λουκά καθώς στερέωνε με σφήνες το Σταυρό μέσα στην σχισμή της μαρμάρινης βάσης…

«Χριστέ μου, αν είναι θαύμα, σ΄ευχαριτώ», σχεδόν μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του και βάλθηκε να παρακολουθεί με κατάνυξη τη συνέχεια της Θείας Λειτουργίας.

Οι ώρα περνούσε, έφθασε η απόλυση και ο πόνος δεν είχε ξαναεμφανισθεί… «Αλλά γιατί να γίνει θαύμα σε μένα;» αναρωτιόταν μέσα του ο σύζυγος. «Και τις αμαρτίες μου –και πολλές μάλιστα- τις έχω κάνει και ως συνεπής Χριστιανός μάλλον δεν λογιάζομαι… Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα βρίσκομαι στην Εκκλησία, κανένα κεράκι που και που ανάβω καθώς απελπισμένος ψάχνοντας για να βρω δουλειά, τρυπώνω σε και σε καμιά Εκκλησία που βρίσκω μπροστά μου, αλλά κι αυτά στο βρόντο τα ανάβω, αφού ακόμη συνεχίζω και είμαι άνεργος…»

Στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, οδηγώντας, μια υποψία πόνου φανερώθηκε. «Ε, δεν είναι και γιατρός να γιατρέψει την αιτία», σκέφθηκε.

Μετά το λιτό βραδινό, πατάτες βραστές με κολοκυθάκια νερόβραστα, κοιτάζοντας στο Διαδύκτιο, έπεσε πάνω σε μία είδηση που έλεγε πως τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου, τμήμα του ακάνθινου στεφάνου, τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου, του Σπόγγου και από τη Χλαμύδα από το φρικτό μαρτύριο του Ιησού Χριστού, βρίσκονται ακόμα ανάμεσά μας!  Στην Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας, και αποτελούν θησαυρό και καύχημα της μονής. Δώρο των Θωμά και Δημήτριου Παλαιολόγων στον κτήτορα της μονής, ανιψιό τους, Όσιο Λεόντιο.
Ο Ηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Πουλής μιλάει για θαύματα που γίνονται στους πιστούς κατά την προσκύνηση των Άχραντων Παθών».

Και μία άλλη είδηση έλεγε πως ο θάνατος του Ιησού έγινε το 33 μ.Χ. στις 3 Απριλίου.

Από τον απόμακρο κόσμο, βρίσκονταν τώρα στον υπαρκτό κόσμο του σπιτιού του. Το φως της ημέρας δεν υπήρχε πια. Μόνο το φως των ηλεκτρικών λαμπτήρων. Με δυσκολία συγκρατούσε το βουβό πόνο, που πάλι τον ταλαιπωρούσε εκεί, στη δεξιά πλευρά, λίγο πιο πάνω από την τομή της σκωληκοειδούς απόφυσης, καθώς διάβαζε το ιστορικό της Ιεράς Μονής …

Όχι, η παλαίφατος και ιστορική Ιερά Μονή Ζωοδοχού Πηγής Πόρου, που Ιδρύθηκε το 1720 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιάκωβο Β’, ο οποίος έπασχε από λιθίαση και θεραπεύτηκε θαυματουργικά από το νερό του αγιάσματος που υπήρχε πλησίον της Ιεράς Μονής, δεν διαθέτει τέτοιας σημασίας Ιερά Κειμήλια, αν και δεν της λείπουν ιστορικές περγαμηνές που οδήγησαν στην αναγνώρισή της υπό του Πατριάρχου Κων/πόλεως Παϊσίου του Β’ ως Σταυροπηγιακη το 1733.

Αργότερα, το 1798 ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ με συγγίλιον του, το οποίο φυλάσσεται εις το Αρχονταρίκι της Ι. Μονής, επικυρώνει το Πατριαρχικό έγγραφο του Πατριάρχου Παϊσίου περί του σταυροπηγίου.

Εξάλλου, ανυπολόγιστη υπήρξε η προσφορά της Μονής κατά τον αγώνα του 1821, προσφορά οικονομική, κοινωνική, πνευματική.

Ο Ναός κοσμείται με περίφημο τέμπλο εξαιρετικής τεχνοτροπίας.
Κατασκευάστηκε πιθανόν στην Μικρά Ασία, έχει 5 μέτρα ύψος, είναι σκαλισμένο σε ξύλο φλαμουριάς και επιχρυσομένο.
Το μεγάλο ύψος του και η κλίση της επιφάνειάς του προς τον κυρίως Ναό, βοηθούν την καλή ακουστική του Ναού.

Δεξιά του τέμπλου βρίσκεται φιλοτεχνημένη η εφέστιος εικόνα της Μονής, ηΠαναγία η Ζωοδόχος Πηγή, η οποία χρονολογείται το 1650.  Πρόκειται περί θαυμάσιας και ζωηρής παραστάσεως, όπου παρατηρεί ο πιστός τα πολλά θαύματα που επετέλεσε και επιτελεί η Παναγία.

Έμπροσθεν της εικόνος υπάρχει ασημένια κανδήλα πιστοποιούσα το θαύμα που έγινε το 1990, την ευεργετική βροχή που χάρισε η Παναγία έπειτα από ικετευτική δέηση μοναχών και κληρικών.

Απέναντι της εικόνος της Ζωοδόχου Πηγής και αριστερά του τέμπλου, βρίσκεται η εικόνα του Ιταλού Ραφαήλ Τσέκολι, ιατρού και ζωγράφου (1849 έτος). Η εικόνα παριστάνει την Παναγία Βρεφοκρατούσα με σκήπτρο.
Την εικόνα αυτή χάρισε στο Μοναστήρι ο Τσέκολι ως δείγμα ευχαριστίας για το ότι η θυγατέρα του Αρτσία Τσέκολι, η οποία τελικά πέθανε το 1847, έμεινε στο Μοναστήρι για θεραπεία από την φυματίωση.
Ο Τσέκολι έχει προσδόσει χαρακτηριστικά της κόρης του στο πρόσωπο της Παναγίας και του Χριστού.
Εις το κάτω μέρος της όλης παραστάσεως της εικόνος, εικονίζεται το Μοναστήρι που περισκέπτει η Παναγία.

Θαυματουργός επίσης και μεγάλης αξίας, είναι και η μικρή εικόνα που ευρίσκεται αριστερά και πλησίον της εισόδου του Ναού, σε ξυλόγλυπτο προσκυνητάριο.
Είναι η Παναγία η Αμόλυντος, που χρονολογείται το 1590, στολισμένη με αργυρεπίχρυσο κάλυμμα.
Λέγεται και “Εύρεσις” επειδή βρέθηκε στο δάσος.
Είναι δέησις Ζωσιμά Ιερομόναχου.

Στον Δυτικό τοίχο του Ναού, ευρίσκεται ανηρτημένη εικόνα του Παντοκράτορος Χριστού, εξαιρέτου τεχνοτροπίας (1780).

Κατά την παράδοση, υπάρχουν και άλλες 2 εικόνες που είναι αφιερώματα των Ναυάρχων Βασιλείου Μπουντούρη και Ανδρέα Μιαούλη.
Λέγεται ότι ο Μιαούλης είχε τούτη την εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής, με αργυρεπίχρυσο κάλυμμα, εις το πολεμικό του πλοίο τον “Άρη”.
Την είχε ανηρτημένη στην γέφυρα του πλοίου και επικαλείτο την Παναγία συχνά κατά την διεξαγωγή των ναυμαχιών.

Εις τον εξωτερικό νότιο τοίχο του καθολικού, είναι ενσωματωμένο και το ηλιακό ρολόϊ, έργο του Ιερομονάχου Γαλακτίωνος Γαλάτη, προηγουμένου της Ι. Μονής.

Οι λεπτοδείχτες προχωρούν σταθερά και ατελεύτητα. Ήδη είχε περάσει η 12^η νυχτερινή και οσονούπω θα ξημέρωνε η Μεγάλη Παρασκευή.  Σκεπάστηκε με την κουβέρτα –κάτω από τα πεύκα πάντα έχει υγρασία- και έκλεισε τα μάτια. Κι αν δεν του συνέβη το θαύμα, θαύμα είναι ότι πίστεψε πως μπορούν ακόμη και σήμερα να γίνονται θαύματα!

Θαύμα είναι που έμαθε για τη θαυματουργική θεραπεία από το νερό του αγιάσματος που υπήρχε πλησίον της Ιεράς Μονής!  Κι έχει αρκετούς …ασβεστόλιθους και στα δύο του νεφρά!..

Βέβαια σήμερα τέτοιο νερό δεν τρέχει, αλλά το λιγοστό νεράκι της μαρμάρινης βρύσης πλησίον της Ιεράς Μονής,  παραμένει πάντα δροσερό και γάργαρο… Είναι κι αυτό ένα θαύμα της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής, Πόρου!