Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσεις… «Το Σημαίνον Παιδί»

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αθήνα. Η Ευτυχία Παπαδοπούλου-Λοϊζίδη, βραβευμένη ηθοποιός και σκηνοθέτης, με περγαμηνές στο χώρο του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος το οποίο κατέστησε γνωστό και αγαπητό σχεδόν σ΄όλο τον κόσμο, πραγματοποιώντας, στο πλευρό του επίσης βραβευμένου σκηνοθέτη, Λεωνίδα Λοϊζίδη, περιοδείες σε Ελλάδα, Αμερική, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία και Κύπρο υπό την αιγίδα των Υπουργείων Τουρισμού, Πολιτισμού και Εξωτερικών, έχει διδάξει σε πανεπιστήμια της Αμερικής Αρχαία Τραγωδία και έχει «προπονήσει» επαγγελματίες ηθοποιούς στη Νέα Υόρκη.

Τη φορά αυτή περνά εντυπωσιακά και στον συγγραφικό χώρο με το πρώτο της βιβλίο «Το Σημαίνον Παιδί».

Για το πόνημά της αυτό, γράφουν στην  panhellenicpost,com δύο σημαντικά πρόσωπα των γραμμάτων, η Μαρία Γεωργαντά, που έχει κάνει την επιμέλεια του βιβλίου και ο συγγραφέας Μιχάλης Κοκκινάρης.

Η Μαρία Γεωργαντα

Έχοντας κάνει την επιμέλεια του βιβλίου «Το Σημαίνον Παιδί» και ερχόμενη σε επαφή από κοντά με το κείμενο, διαπίστωσα, ότι πρόκειται περί Αριστουργήματος!! Η Ευτυχία Λοϊζίδη με έναν αριστοτεχνικό τρόπο, καταφέρνει, να ενώσει το παρελθόν με το παρόν και να τα προβάλλει σε ένα άμεσο μέλλον- σαν σεκάνς κινηματογραφικής ταινίας.

Μέσα από πρόσωπα οικεία της Ιστορίας μας και με τη βοήθεια ενός αφηγητή, που παρεμβάλλεται συχνά-πυκνά και σχολιάζοντας ψιθυριστά αλλά καίρια, μας δίνει τη γεύση της ανθρώπινης φύσης. όσο θεϊκή έχει φτιαχτεί, τόσο τρωτή γίνεται με τη θέλησή της μέσα από τα πάθη της και την «αμαρτία» της-αστοχία της. Έτσι βλέπουμε, ότι οι αξίες δεν αλλάζουν, η Δημοκρατία- η Ισότητα- η Ελευθερία είναι άφθαρτες στο χρόνο, το μόνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι τα μάτια που τις κοιτάνε. Και τότε, όπως και σήμερα, όπως και στο μέλλον, υπήρχαν και υπάρχουν οι αρετές και το αντίθετό τους-το ίδιο νόμισμα και με τις δύο του πλευρές- μαζί με την ελπίδα, ότι το νόμισμα θα σταθεροποιηθεί στην «καλή μεριά» του τελικά – όσο και αν το καπηλεύονται χέρια άγαρμπα.

Το «Σημαίνον Παιδί» έχει διαχρονικότητα και μας αφορά όλους. Το «Σημαίνον Παιδί» δεν είναι ένα μυθιστόρημα με ιστορικές αναφορές και πολιτικούς παραλληλισμούς. Το «Σημαίνον Παιδί» είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι ο καθένας από εμάς! Το «Σημαίνον Παιδί» είμαστε όλοι μαζί, όλοι μαζί που με τις ανάσες μας γράφουμε την Ιστορία. σε αφορά, με αφορά, ΜΑΣ αφορά!!

Μαρία Γεωργαντά.

Ο Μιχάλης Κοκκινάρης

Διαβάζω και γράφω περισσότερα από σαράντα χρόνια, ίσως και πιο πολλά.

Κείμενο όμως σαν κι αυτό, που γλωσσόπλασε η Ευτυχία, που σαν απαγγέλει Αισχύλο,νιώθεις πως ο ποιητής είναι ζωντανός και τη θωρεί μην τον παραχαράξει ακόμη και στην κεραία του λόγου του,δεν έχω ματαδεί κι ούτε ποτέ άλλοτε κρατούσα την ανάσα μου,μήπως παραλείψω ένα φθόγγο και χάσω το νόημα που ισοκρατούσε η αφήγησή της.

Πρόκειται για ένα βαθιά πολιτικό κείμενο,που ίσως το αδικεί το κατηγόρημα «μυθιστόρημα». Κι επειδή η συγγραφέας είναι «τραγωδός», που έχει δώσει την ψυχή της σ’ένα θεατρικό είδος που αποκαθαίρει τον άνθρωπο από τη ρυπαρότητα των αμαρτιών του,ίσως αυτό το κείμενο, πατώντας στα ίχνη του Πελοποννησικού Πολέμου και ανατέμνοντας τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών του, κινείται με τη συγγραφή της στα όρια μιας αφηγηματικής τραγωδίας, πράγμα εντελώς πρωτότυπο αλλά και ανοίκειο σε όσους δεν έχουν τα θεατρικά εφόδια για να αγγίξουν ένα τέτοιο θέμα.

Θα χρειαστούν πολλά χρόνια και επανειλημμένες αναγνώσεις για να αποθησαυρίσω όσα η ψυχή μιας τραγωδού μας παρέδωσε σ’αυτό το «μυθιστόρημα».

Μιχάλης Κοκκινάρης.