Οι παραινέσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας και η Ομογένεια

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

“Όλοι οι Έλληνες, είτε ζούμε στην Ελλάδα είτε αποτελούμε μέρος του ακμάζοντος Απόδημου Ελληνισμού, οφείλουμε, περισσότερο από ποτέ, να δημιουργήσουμε ένα αρραγές μέτωπο συνευθύνης και συντονισμού των ενεργειών μας, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τις μεγάλες προκλήσεις των καιρών και να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα και τις νεότερες γενιές των Ελλήνων. Είναι η ώρα που ο Ελληνισμός οφείλει να δράσει, ως ενιαίο σώμα, κατά την φύση του και τον ιστορικό προορισμό του, αξιοποιώντας τις τεράστιες δυνατότητες και την εξαιρετική ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού και των Ελλήνων της Διασποράς (sic)”.

• Απόσπασμα από το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας,  Προκόπη Παυλόπουλου, προς τον Απόδημο Ελληνισμό με την ευκαιρία της Εθνικής Εορτής.

Οι  σωστές παραινέσεις του Πρώτου Πολίτη της Ελλάδος, απευθύνονται στα ευήκοα ώτα των Ελλήνων του εξωτερικού (σ.σ. και όχι της Διασποράς, επιτρέψτε μας,  Σεβαστέ κ. Πρόεδρε!) αλλά και στα μάλλον …βουλωμένα αυτιά των κρατικών παραγόντων. Δεν εξηγείται διαφορετικά η απροθυμία του ελληνικού Κράτους να δράσει κατά τρόπο που να δημιουργεί, πράγματι, αυτό το “αρραγές μέτωπο“.

Θα έλεγε κανείς, εξ αντιδιαστολής, πως το Κράτος πράττει ακριβώς ό,τι οδηγεί στην αποδυνάμωση των Δεσμών και στην μελλοντική διάρρηξή τους! Και δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς σε υψηλά νοήματα και βαρύγδουπες έννοιες για να δει την σημερινή πραγματικότητα. Αυτήν που, προφανώς, οδήγησε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και καθηγητή, Προκόπη Παυλόπουλο, στις επετειακές επισημάνσεις του.

Ας δούμε, για παράδειγμα, το θέμα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό. Η Γλώσσα μας,  έχει απομείνει σχεδόν το μοναδικό οχυρό της συνεκτικότητας των απανταχού Ελλήνων. Αντί, λοιπόν, πάση θυσία να προσπαθούμε να την διατηρήσουμε, έστω και ως λέξεις ή και σκόρπιες φράσεις ακόμη, εμείς,  στο όνομα της εξοικονόμησης ολίγων χρημάτων που κοστίζουν οι αποσπασμένοι δάσκαλοι, τους αποσύρουμε, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά και μοιραίως να κλείσουν τα λίγα ελληνικά σχολειά στην ξενιτιά. Ή να σπρώξουμε τα ελληνόπουλα της ομογένειας σε Charter σχολεία, που κι αν τους μάθουν κάποια λίγα ελληνικά (σε δευτερεύοντα μαθήματα) πάντως ελληνική συνείδηση ΔΕΝ θα τους ενσταλάξουν!

Παράλληλα, υπονομεύουμε το θρησκευτικό τους συναίσθημα, με την επίθεση κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών ενώ τους προκαλούμε σύγχυση με το μάθημα της Ιστορίας, που στο όνομα, μιας δήθεν επιστημοσύνης θέλουμε να τα ξαναγράψουμε και τα δυο,  όπως βολεύει στις πολιτικές δοξασίες των κρατούντων.  Κι όλα αυτά, την ώρα που η Ορθοδοξία βάλλεται στο εξωτερικό ενώ οι γείτονές μας επιβουλεύονται την ιστορική μας κληρονομιά!

Και περαιτέρω, όμως, οι οικονομικοί δεσμοί έχουν προ πολλού -και με ευθύνη του ελληνικού Κράτους- διαρραγεί. Οι Ομογενείς όχι μόνον δεν προσέρχονται πλέον να επενδύσουν στην Ελλάδα, αλλά και αυτοί που το επιχείρησαν είτε φεύγουν είτε έχουν καταστραφεί οικονομικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις.  Σπίτια, όχι μόνον δεν αγοράζουν πλέον οι απόδημοι στη γενέτειρα, αλλά κι αυτοί που στο παρελθόν είχαν αποκτήσει ή κληρονομήσει, ελέω ΕΝΦΙΑ και άλλων φόρων επί των ακινήτων προσπαθούν σήμερα να απαλλαγούν από αυτά. Ποιος πολιτικός μπόρεσε ποτέ να συλλάβει την ιδέα και να κατανοήσει την εθνική σημασία παροχής ισχυρών κινήτρων στους ομογενείς για την αγορά ακινήτων (αντί της εξοντωτικής φορολογίας) ιδιαίτερα στις εθνικά “ευαίσθητες” περιοχές της χώρας;

Ωσαύτως και οι Πολιτιστικοί δεσμοί έχουν κι αυτοί χαλαρώσει και μόνον χάρη στην προσφορά κάποιων Ιδρυμάτων και ολίγων ιδιωτών δεν έχουν ακόμη κοπεί.

Επομένως, πράγματι  χρειάζεται να  “να δημιουργήσουμε ένα αρραγές μέτωπο συνευθύνης και συντονισμού των ενεργειών μας”. Το ερώτημα είναι, πώς θα δημιουργηθεί αυτό, όταν π.χ. ετοιμάζεται μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για την Παιδεία των ελληνόπουλων του εξωτερικού, χωρίς στην αρμόδια Επιτροπή να υπάρχει ομογενής Εκπαιδευτικός; Πώς θα συντελεστεί το “αρραγές” μέτωπο όταν στα συρτάρια υπάρχουν νομοσχέδια για την ανασύσταση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, χωρίς να έχουν συμπράξει σ΄αυτά ομογενείς;  Πως θα αξιοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητες  των Ελλήνων του εξωτερικού όταν δεν τους εντάσσουμε στο Σώμα της Ελλάδος με τη δυνατότητα της επιστολικής ή της ηλεκτρονικής ψήφου;

Και επειδή οι Έλληνες του εξωτερικού ούτε όλοι επιτυχημένοι “μπίζνεσμαν” είναι ούτε όλοι πάμπλουτοι, ποιος θα καταπιαστεί με τα δικά τους προβλήματα όταν δεν τα γνωρίζουμε καν αυτά, ενώ προς το θεαθήναι, συντάσσουμε αυθαίρετους καταλόγους “δράσης” με θέματα που απασχολούν ίσως εμάς, όχι, όμως, κατ΄ανάγκη και εκείνους;

Τέλος, ναι “…ο Ελληνισμός (οφείλει) να δράσει, ως ενιαίο σώμα, κατά την φύση του και τον ιστορικό προορισμό του, αξιοποιώντας τις τεράστιες δυνατότητες και την εξαιρετική ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού και των Ελλήνων της Διασποράς (sic)”. Πως θα επιτευχθεί αυτό, όμως,  όταν δεν δημιουργείται ένα ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ; Όσο καλή προαίρεση και εάν έχουν οι υπηρεσιακοί παράγοντες, τα θέματα του Απόδημου Ελληνισμού εξ αντικειμένου δεν επιλύονται σε επίπεδο Επιτροπής της Βουλής ή  μιας Γενικής Γραμματείας ούτε, βεβαίως, στο περιθώριο των πολλαπλών ασχολιών του εκάστοτε υπουργού Εξωτερικών.