ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ: Τρεις πράξεις και φινάλε…

Πράξη πρώτη

Πρώτα τον παραίτησαν, μετά το ανακάλεσαν και τελικά τον «έφαγαν» δια της προαγωγής!

Θα μπορούσε να είναι τίτλος ευφάνταστης ταινίας πολιτικού ¨θρίλερ”. Αλλά δεν είναι.

Θα μπορούσε να είναι τίτλος ενός βιβλίου πολιτικών δοκιμίων, αλλά δεν είναι.

Θα μπορούσε να είναι ατάκα σατιρικής εκπομπής επιπέδου -και όχι σαν κι αυτές τις γλυκανάλατες πολιτικολογίες, που σκαρώνει επί σκηνής, ο αυτοαποκαλούμενος και “σύγχρονος Αριστοφάνης¨, αλλά δεν είναι. Ούτε “ατάκα”, ούτε “Αριστοφάνης”!..

Τι είναι;

Πράξη δεύτερη

Ερώτημα υπαρξιακό και βαθυστόχαστο: Τι είναι;

Είναι, απλώς, μία σκηνή από τις κρίσεις στην ηγεσία της Αστυνομίας!

Ξέρω, θα πείτε: μα καλά, με τέτοια επιπολαιότητα κρίνονται από την κυβέρνηση στρατηγοί, επιτελάρχες, μύθοι;

Εδώ με τέτοια επιπολαιότητα καθυβρίζουμε υπουργούς ξένων χωρών, στιγματίζουμε κοινωνικές ομάδες, βγάζουμε τη γλώσσα σε ανθρώπους που δίνουν μάχη ζωής, σε έναν …Σφακιανάκη  θα κολλούσαμε;

Πράξη τρίτη

Άλλο υπαρξιακό ερώτημα: Μα, ο άνθρωπος έστησε από το μηδέν μία ολόκληρη πρωτοποριακή υπηρεσία που μόνο επιτυχίες έχει να επιδείξει!

Ε, ας πρόσεχε.

Στην Ελλάδα την έφτιαξε.

Και ως γνωστόν, ο εξοστρακισμός, δική μας λέξη είναι!!! Ανάδελφη!

Όπως ανάδελφη ήταν κάποτε και η αιτία του εξοστρακισμού: «Βαρέθηκα να τον λένε όλοι τίμιο»!

Grand finale!

Μα, πώς γίνονται οι κρίσεις σε τούτο τον τόπο; Ακριβώς όπως και οι …προσλήψεις!  Με αξιοκρατικά κριτήρια!

Και τι ποιο αξιοκρατικό από το θεμελιώδες ερώτημα: «Είναι με μας ή με τους άλλους»;

Και επειδή καμιά φορά αυτό το “με μας ή τους άλλους” συγχέεται όταν κάποιος  απλώς κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του, το θέμα παίρνει την εξής φόρμα: “Άλλον, δικό μας, να ‘μάστε ήσυχοι, δεν έχουμε να βάλουμε;”

Ε, πάντα υπάρχει ο “δικός μας”!

Επομένως, άδικα μένεις  στο “περίμενε”!!!