Τέσσερις γενιές Ποντίων Μελβούρνης και Στουτγάρδης

Η πολυτελής αίθουσα δεξιώσεων στη Στουτγάρδη, ανήμερα Χριστούγεννα, με 900 άτομα μέσα -Ποντίους τεσσάρων γενιών Μελβούρνης-Στουτγάρδης- και δεκάδες άλλους απ’ έξω που ήταν εκεί για να γιορτάσουν το μεγάλο γεγονός της αντάμωσης, σείστηκε από τα χειροκροτήματα και μάτια πολλά δάκρυσαν στην, από καρδιάς εξομολόγηση της Λίτσας Αθανασιάδη, “ό,τι προσπάθησα να κάνω σ’ αυτόν το Σύλλογο, δεν πήγε χαμένο”.

Ήταν το συναπάντημα για τρίτη φορά, τώρα, των αδελφών σωματείων -Ποντιακή Εστία Μελβούρνης και Ποντιακή Εστία Στουτγάρδης- με την ευκαιρία συμπλήρωσης τριάντα χρόνων του ποντιακού οργανισμού εκεί. Το πρώτο ταξίδι στη Μελβούρνη έγινε το 2006 και το δεύτερο έξι χρόνια αργότερα, το 2013 οπότε οι γέφυρες επικοινωνίας είχαν ήδη χτιστεί. Τώρα γινόταν το σφιχταγγάλιασμα των αδελφών σωματείων που είχαν να ανταμώσουν εδώ και τρία χρόνια.

Από τη Μελβούρνη, πυρετός προετοιμασιών, πολύ πριν τη μέρα της αναχώρησης -22 Δεκεμβρίου- για το συναρπαστικό ταξίδι τεσσάρων γενιών Ποντίων, δεμένων με την Ποντιακή Εστία, μεταξύ των οποίων έξι μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, 17 χορευτές, τρεις χοροδιδάσκαλοι, πέντε μέλη του Τμήματος Νεολαίας και συνοδοί, συνολικά 54 άτομα.

Ήταν ένα ταξίδι-σταθμός για τα νέα παιδιά που εκτός από την παραμυθένια Στουτγάρδη, τη Φρανκφούρτη, το Μόναχο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε ο ήχος της ποντιακής λύρας και εκτελέστηκαν παραδοσιακοί ποντιακοί χοροί, πήραν μέρος στη γιορτή των Μωμόγερων την Πρωτοχρονιά στον Αη Δημήτρη συνεορτάζοντας την Πρωτοχρονιά με το αδελφό σωματείο και κάνοντας επαφή με τις ρίζες τους.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ

Αυτό ήταν το πιστεύω της Λίτσας Αθανασιάδη γι’ αυτό και κονταροχτυπήθηκε με θεούς και δαίμονες για να επιτύχει την προσέλκυση των νέων στον οργανισμό, το δέσιμό τους μ’ αυτόν και την αφοσίωσή τους στην πολιτιστική τους παράδοση.

Όταν είπε “ό,τι προσπάθησα να κάνω σ’ αυτόν το Σύλλογο, δεν πήγε χαμένο”, άγγιξε όλους όσους ήταν εκεί και γνώριζαν τους αγώνες της.

Περισσότερο, ίσως, έναν από τους στενούς συνεργάτες της, τον σημερινό πρόεδρο του οργανισμού, Νίκο Κρικέλη, ο οποίος, χρόνια πριν, είχε πει xαρακτηριστικά: “Μας εμπνέει με τις πράξεις της. Ποτέ δεν εγκαταλείπει τον αγώνα, όσο δύσκολος κι’ αν είναι αυτός.

Είναι ακούραστη, απτόητη στις αντιξοότητες. Όσο στενός κι αδιάβατος να φαίνεται ο δρόμος, εκείνη θα βρει τον τρόπο να τον περάσει και να μας δείξει έμπρακτα, για ακόμη μια φορά, ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Την θαυμάζουμε απεριόριστα”.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι η “Κάμα” -το δίκοπο μαχαίρι- που της δώρισαν οι νέοι της Ποντιακής Εστίας, σ’ αναγνώριση του έργου της και το οποίο -με ελάχιστες εξαιρέσεις- δίνεται σε άντρες μόνο, το κέρδισε … με το σπαθί της.

Εκτός του ότι υπηρετεί σχεδόν μια εικοσαετία τον οργανισμό από θέσεις κλειδιά, όπως της προέδρου και της υπεύθυνης δημοσίων σχέσεων, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αύξηση των νέων μελών που αγκάλιασαν τον οργανισμό, γεγονός που οφείλεται στο ότι, όπως είπε η ίδια στο παρελθόν, “υπήρχε καλή διαχείριση, ενδιαφέροντα προγράμματα και πρωτοβουλίες που κρατούσαν όλους συγκεντρωμένους στο στόχο τους και παραγωγικούς. Ο οργανισμός γνώρισε θετικές αλλαγές, ειδικά από το 1998 και μετά, στον τομέα της αύξησης των νέων μελών που δέθηκαν με τον οργανισμό, στα χορευτικά συγκροτήματα, όπου γονείς και παιδιά ένωσαν τις δυνάμεις τους και τις προσπάθειές τους για την προώθηση της πολιτιστικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς στην ευρύτερη κοινωνία, χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας με τα ποντιακά σωματεία των άλλων πολιτειών της Αυστραλίας, αλλά και του εξωτερικού”.

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι νέοι χορευτές της Ποντιακής Εστίας έγραψαν ιστορία, όταν για πρώτη φορά ακούστηκε εκεί ο ήχος της ποντιακής λύρας και τα νιάτα τρίτης και τέταρτης γενιάς Ποντίων από τη Μελβούρνη χόρεψαν τους παραδοσιακούς ποντιακούς χορούς.

Η ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΝΤΟΥ

“Ήταν ένα ταξίδι που δε γέμισε τη ψυχή των παιδιών μόνο από πανέμορφες, μαγικές εικόνες των Χριστουγέννων σε Ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά έδωσε σε όλους, μικρούς και μεγάλους, έντονη την αίσθηση ότι η ποντιακή πολιτιστική κληρονομιά είναι ολοζώντανη και στα πέρατα της γης.

Επίσης, την ίδια ώρα, βλέπει κανείς τη διαφορά που κάνει η απόσταση στις ψυχές των ανθρώπων. Οι Πόντιοι της Αυστραλίας, έχουμε πολύ πιο έντονο το αίσθημα της νοσταλγίας για την πατρίδα, από ό,τι εκείνοι της Γερμανίας, για παράδειγμα, που βρίσκονται πολύ πιο κοντά στις ρίζες τους”.

Στη συνέχεια, η Λίτσα Αθανασιάδη, με παίρνει σεργιάνι στον Αη Δημήτρη Κοζάνης , όπου ο Ποντιακός Μορφωτικός Σύλλογος Αγίου Δημητρίου αναβίωσε την Πρωτοχρονιά το πανάρχαιο έθιμο των Μωμόγερων και οι εκδρομείς της Ποντιακής Εστίας, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν στο πανέμορφο χιονισμένο χωριουδάκι όπου πολλοί απ’ αυτούς, όπως και η Λίτσα Αθανασιάδη, έχουν τις ρίζες τους.

“Ήταν μια μοναδική ευκαιρία για μικρούς και μεγάλους να ζήσουν τη αναβίωση ενός εθίμου που χαρακτηρίζει τον τόπο της καταγωγής μας. Πολλοί είχαν ακούσει ή είχαν διαβάσει για τους Μωμόγερους, αλλά το να τους δεις ολοζώντανους, ν’ ακούσεις τα τραγούδια, τα αστεία, τον τρόπο που κινούνται και χορεύουν ήταν μια απόλαυση μοναδική. Κι αυτό σ’ ένα πανέμορφο, γραφικό χωριουδάκι με 500 σπίτια, γεμάτα ζωή, χαρούμενες φωνές, στην καρδιά του χειμώνα, όπου όλη η φύση ήταν ντυμένη με το κατάλευκο, αστραφτερό χιόνι.

Πάντα πίστευα ότι η επαφή με τις ρίζες είναι το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας, αλλά και στους εαυτούς μας, ιδιαίτερα όταν γίνεται με προγραμματισμό και στόχο να επωφεληθούν από την ευκαιρία όσο το δυνατόν περισσότερο.

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω τον ρόλο που έπαιξε στην πραγμάτωση αυτού του ταξιδιού, το Τμήμα Νεολαίας, τα μέλη του οποίου εργάστηκαν σκληρά ώστε να εξασφαλίσουν με διάφορα συμβάντα που διοργάνωσαν, το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων αυτού του ταξιδιού και να κάνουν ένα όνειρο – για πολλούς – πραγματικότητα.

Όλοι γύρισαν πίσω με την ψυχή τους γεμάτη από μοναδικές εικόνες και οπωσδήποτε ακόμη πιο έντονη την αγάπη τους για την πολιτιστική μας κληρονομιά” λέει η Λίτσα Αθανασιάδη, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της Ποντιακής Εστίας Μελβούρνης και Βικτώριας.

neoskosmos.com