Στοχασμοί: Αυτοβιογραφικό‏

Με ρωτάς τόσα πολλά για μένα, που ήρθε η ώρα να σου αποκαλυφτώ.

Θυμήσου, εσύ με έχεις ρωτήσει.

Με ρωτάς για τα λόγια μου. Δεν είναι δικά μου. Είναι τα λόγια της σιωπής σου που δεν την έχεις επειδή ζεις με πολύ θόρυβο. Αν ησύχαζες λίγο, δεν θα χρειαζόταν τίποτα από τα λεγόμενά μου να ακούσεις, επειδή δεν θα είχα τίποτα να σου πω. Δεν σου μαθαίνω και κάτι με αυτά που λέω! Αν συμφωνείς, είναι επειδή σου τα ξαναθυμίζω. Δεν έχω κάτι να σου μάθω. Αντιθέτως, μαθαίνω συνέχεια από εσένα παρατηρώντας σε.

Με ρωτάς για τη γραφή μου. Δεν είναι δικιά μου. Αυτή, ίσως να βγαίνει με τον τρόπο που βλέπεις, επειδή καίγομαι από την ανάγκη για να επικοινωνήσω μαζί σου. Ξύπνησα και εγώ πλακωμένος από τη μαύρη συννεφιά, έφτασα στο χείλος του γκρεμού χωρίς να ξέρω το παραπέρα, βούρκωσα μπροστά στο άγνωστο, δάγκωσα τα χείλια μου από τον πόνο, αλλά τόλμησα. Τόλμησα να θέλω, και γι αυτό σου γράφω. Για να τολμήσεις και εσύ. Τόλμησα να ζητήσω, τόλμησα να δοκιμάσω, τόλμησα να μείνω ήσυχος, ακίνητος και να αφουγκραστώ. Και γράφω τις φωτιές μου.

Με ρωτάς συχνά τι να κάνεις. Και πάντα σου απαντάω τι κάνω εγώ. Να μιλήσω για σένα, δεν το ξέρω. Ούτε θα σε βόλευε μια τέτοια απάντηση. Μάλλον αν σου απαντήσω, θα έχεις μια όμορφη δικαιολογία για την αποτυχία σου. Θυμήσου, πάντα έλεγες βγάζοντας τον εαυτό σου απέξω ότι αυτός μου το είπε. Αυτό που με νοιάζει, είναι το τι θες εσύ, και τι σημαίνει η απόφασή σου αυτή για σένα. Δικό σου είναι το μονοπάτι για να το διαβείς. Ξέρω πως μπορείς να είσαι ο αρχιτέκτονάς του, και γι αυτό σου μιλάω. Εγώ, έχω το δικό μου μονοπάτι.

Με ρωτάς για την πορεία σου. Τίποτα λιγότερο από το όνειρό σου, σου λέω πάντα. Πόσο χρόνο θα χρειαστείς μένοντας πίσω από τη δικαιολογία των αποτυχιών σου, εσύ το ξέρεις. Όταν φτάσεις να καταλάβεις ότι η τύχη είναι το άλλοθι του αποτυχημένου, ότι αποτυχία δεν υπάρχει παρά μόνο έλλειψη πίστης στο σκοπό σου, ότι είσαι συν-δημιουργός της ζωής σου και όχι παρατηρητής της εξέλιξης των γεγονότων, ότι υπάρχεις μέσα στην αλληλεπίδραση, τότε θα κρίνεις τις επιλογές σου ως παραγωγικές ή μη παραγωγικές, χωρίς ενοχές, χωρίς δέσμιο παρελθόν, και χωρίς την ανάγκη να επιβεβαιώσεις τις επιταγές του παρελθόντος σου σε ένα χρονοβόρο κυνήγι ενός μέλλοντος που πάντα θα ξεφεύγει μέσα από τα χέρια σου. Να ζεις την πορεία σου στο παρόν είναι που προσεύχομαι για σένα.

Με ρωτάς για την αλήθεια. Δεν ξέρω. Πόση αλήθεια είσαι έτοιμος να αντέξεις; Πόση αλήθεια θέλεις να δημιουργήσεις; Με τι κριτήρια την δημιουργείς; Με την αγάπη ή με το φόβο; Δες την αλήθεια σου. Τη δέχομαι. Επειδή σε αγαπάω. Εσύ θα δεχτείς την αλήθεια μου; Ή μήπως θες να με αλλάξεις; Να με πας στα νερά σου; Να με φέρεις στα δεδομένα σου και τα μέτρα σου; Στις προσδοκίες σου; Να γίνω ο πορθητής των ανασφαλειών σου; Το δεκανίκι σου;

Πόση αλήθεια αντέχεις; Όση είναι η αγάπη που μπορείς να αισθανθείς. Όχι για κάποιον άλλον, αλλά για σένα πρωτίστως. Κανείς δεν μπορεί να δώσει από κάτι που δεν έχει.

Με ρωτάς για τη ζωή μου. Θα απογοητευτείς. Χαμογελάω στην ανατολή, δίνω τον καλύτερο εαυτό μου στους ανθρώπους που ζητάνε την επαγγελματική συνεργασία μαζί μου, τρώω μόλις πεινάσω, ξαποσταίνω σε ένα σκαλί όταν αισθάνομαι κουρασμένος, πίνω νερό μόλις διψάσω, θα τεμπελιάσω όταν θέλω να χαλαρώσω, κοιμάμαι όταν νυστάζω. Έχω και τις στραβές μου στιγμές, αυτές που θα πληγώσω, αυτές που θα απογοητεύσω, αυτές που θα μισήσεις αυτό που είμαι. Επειδή είμαι ο άνθρωπος της διπλανής σου πόρτας.

Αν έφτασες μέχρι εδώ, σε ευχαριστώ που το διάβασες. Καλή ζωή να έχεις.