ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Μικρό είναι το μάτι του!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

1.

Μικρό σαν ειν’ το μάτι του,

Όλα μικρά τα βλέπει!

Και μέσα στη μικρότη του

Μον’  τα μικρά κατέχει!

2.

Τόση εκακότητα

Φώλιαζει μέσαέ του,

που η πολλή μακρότητα

δεν εμπόδαέ του!

3.

Μήτε έχει πάλλινε

μαθές τη φρονιμάδα,

αν και μικρός,  μεγάληνε

να δείξει εξυπνάδα…

4.

Ήτοι ζώντας σε κλαράκι

μη φουσκώνει σα το διάνο,

γιατί άλλο σαμαράκι

κι άλλο μπούσουλα να χάνω!

5.

Καλαμιά, σαν ένας κάμπος

Εβολόδερνε μονάχη!

Μές του πρωϊνού το θάμπος

Και του δειλινού την πάχη.

6.

Κι εφαντάζουνε πως ήτο

Κύριος του κόσμου όλου

Και ξεδίπλωνε το μίτο…

και δεν του ‘κοψε διόλου,

7.

Πως μ΄ανούσια φοβέρα

μοναχός μόνο τρομάζει

Και  λογχίζοντας  αέρα

μόνο το καλάμι σπάζει!

8.

Τώρα ζει και ξαστοχάει

Ότι είναι πρώτο μπόι

Κι άσκοπα γυροβολάει

της ζωής το κομπολόι.

9.

Και θαρρεί ότι τις μάχες

Που δεν έδωσε κερδίζει!

Μ’ άλμπουρα πάνω στις ράχες,

με  καράβια αρμενίζει.

10.

Πανοπλίες και ιππότες

Και σπαθιά, ανεμοδούρες

Σαν τους άμυαλους τους πότες

Βγήκε από μεγάλες σούρες

11.

Κι όλα πλέον ήταν άδεια

Μες το αδειανό το σπίτι

Γύρο του πηχτά σκοτάδια

Κι ούτε φάκα ούτε σπουργίτη!

12.

Μη κακό σκεφθεί κανένας,

για τη σάτιρα που γράφω

την ακίδα μου της πένας

με το γέλιο την ‘νε βάφω!