Ένας χρόνος χωρίς τον Ελληνο-Αυστραλό δημοσιογράφο Νίκο Νικολόπουλο

PHP/ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑΣ:

Με τον αξέχαστο Κώστα Νικολόπουλο συνεργαστήκαμε την τριετία 2007-2010 στην Δορυφορική τηλεόραση της ΕΡΤ στην εκπομπή “Οδύσσεια”. Μια δίωρη τηλεοπτική “ζωντανή” εκπομπή αφιερωμένη στον Απόδημο Ελληνισμό. Ο Νικολόπουλος ήταν ανταποκριτής στην Αυστραλία και ο υποφαινόμενος συμπαρουσιαστής από την Αθήνα σε χρηστικά θέματα. Παρουσιαστές η Αφέντρα Βαλσαμακίδου και ο Αντώνης Αλαφογιώργος. Από τις καλύτερες εκπομπές, μέχρι σήμερα, για τον Απόδημο Ελληνισμό.

Στην επιτυχία της εκπομπής, σημαντική ήταν η συμβολή του Κώστα Νικολόπουλου. Πολύ πρωϊ, ώρα Σίδνεϊ, έβαινε στο γυαλί, με ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις ομογενών. Αναλύαμε τα χρηστικά θέματα, πάντα μαχητικός, πάντα ενημερωμένος  είτε αφορούσαν συνταξιοδοτικά, είτε φορολογικά είτε όποια άλλα θέματα.

Κάθε φορά που ερχότανε στην Αθήνα, περνούσε από τα γραφεία στην Αγία Παρασκευή και συζητούσαμε ώρες τα θέματα των Αποδήμων Ελλήνων.

Με σεβασμό στη μνήμη του, αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα “του”, τον “Νέο Κόσμο”, το κείμενο του Σωτήρη Χατζημανώλη, με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τότε που χάσαμε πρόωρα και αναπάντεχα τον εκλεκτό μας συνάδελφο, Κώστα Νικολόπουλο.

Ο αξέχαστος Κώστας Νικολόπουλος.

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗ

neoskosmos.com

Έφυγε την Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου 2015 και το ετήσιο μνημόσυνό του θα γίνει αυτή την Κυριακή στον ιερό ναό Αγίων Αναργύρων Όκλι.

Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από τον θάνατό του, που βύθισε όλους μας στο πένθος. Συγγενείς, φίλους και συναδέλφους του.

Ένα χρόνο μετά, παλεύουμε ακόμα να ξεπεράσουμε την απώλειά του καθώς το κενό που έχει αφήσει είναι μεγάλο τόσο στην οικογένειά του, όσο και στο «Νέο Κόσμο» και την ευρύτερη παροικία μας.

Ακόμα και σήμερα μας είναι δύσκολο να το πιστέψουμε ότι δεν είναι πλέον μαζί μας ο Κώστας.

Ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες που σήμερα θα αναδημοσιεύσω τα λόγια που έγραψα για τον αγαπητό συνάδελφο ένα 24ωρο μετά το θάνατό του και που αναφέρονται (και στην κοινή μας πορεία).

Έγραφα, λοιπόν, πέρυσι μετά το θλιβερό μαντάτο:

«Πάνε αρκετά χρόνια από τότε, ένα μεσημέρι Σαββάτου, που έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στη Μελβούρνη, Γιώργο Κουβαριτάκη.

Με ρωτούσε για την υγεία του Κώστα Νικολόπουλου. Ο Κώστας απουσίαζε εκείνες τις μέρες από το γραφείο του στο «Νέο Κόσμο». Είχε πάρει άδεια δυο εβδομάδων για να επισκεφθεί το γιο του Βασίλη, που υπηρετούσε στη Σιγκαπούρη και την σύζυγό του, Έφη, που υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο στη Σαγκάη.

Ανησύχησα από το τηλεφώνημα του κ. Κουβαριτάκη, που -προφανώς- δεν ήξερε και ο ίδιος τίποτα και τηλεφώνησα στον μικρό γιο του Κώστα, το Νίκο, στη Μελβούρνη για να τον ρωτήσω τι συμβαίνει.

«Χάσαμε τον αδελφό μου, τον Βασίλη» μου είπε, με σπαραγμό ψυχής, ξέσπασε σε λυγμούς και δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Εγώ έμεινα στην κυριολεξία αποσβολωμένος. Μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω. Ο θάνατος ενός παιδιού είναι ο χειρότερος εφιάλτης για κάθε γονιό.

Η ίδια φωνή, αυτή του Νίκου Νικολόπουλου, με ενημέρωσε το βραδάκι της Παρασκευής και για την απώλεια του εκλεκτού συναδέλφου.

Ο Νίκος με είχε, πάντως, προϊδεάσει από νωρίς την ίδια μέρα, όταν, αμέσως μετά την επιστροφή μου από την Ελλάδα, του τηλεφώνησα να μάθω για την πορεία της υγείας του πατέρα του.

«Τα πράγματα δεν είναι καλά» μου είπε.

Και δεν ήταν καλά τα πράγματα από την Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου, όταν ο Κώστας -αν και αδιάθετος- πήγε στο γραφείο του για να ετοιμάσει το Δευτεριάτικο φύλλο του «Νέου Κόσμου».

Την ίδια γενναιότητα που έδειξε μετά την απώλεια του γιου του, Βασίλη, την έδειξε και κατά την πολύχρονη δική του περιπέτεια.

Μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο, έκανε θεραπείες, αλλά δεν έχασε ποτέ τη μαχητικότητα και τη συνέπειά του.

Επέστρεφε πάντα στις δημοσιογραφικές επάλξεις, πάντα καλά ενημερωμένος και συνέχιζε μαχητικά να σχολιάζει, να καταγράφει και να «ανακρίνει» όλους όσους έχουν κάποια εξουσία. Από τους πρωθυπουργούς και υπουργούς της Αυστραλίας έως τους παροικιακούς παράγοντές μας.

Αυστηρός με όλους και, συχνά, πιο πολύ με… μένα!

Με τον Κώστα Νικολόπουλο δουλεύαμε μαζί κατά τα τελευταία 35 χρόνια! Μια ολόκληρη ζωή.

Συναντηθήκαμε επαγγελματικά στο 3ΕΑ (σήμερα ραδιόφωνο SBS) στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Ο ίδιος ξεκίνησε την εντυπωσιακή δημοσιογραφική του καριέρα στην Αυστραλία από την εφημερίδα «Ελλάδα» του Κώστα Αλεξιάδη (ο οποίος έφυγε, επίσης, πρόωρα).

Στη συνέχεια, εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου του Ελληνικού Προξενείου, μια θέση από όπου συνεργαζόταν και με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, απομακρύνθηκε από το Γραφείο Τύπου μαζί με τον (τότε) προϊστάμενό του, Ζώη Οικονόμου, ο οποίος μετατέθηκε στην Ελλάδα.

Τότε είχα και την πρώτη οδυνηρή μου εμπειρία με το Γραφείο Τύπου (λόγω Ζώη Οικονόμου), αλλά αυτή είναι μια ιστορία για μια άλλη φορά.

Συνεργάτες, λοιπόν, στο 3ΕΑ και ανταγωνιστές στις εφημερίδες. Εγώ στο «Νέο Κόσμο» (με… μεταγραφή από τη «Νέα Ελλάδα») και ο Κώστας στις εφημερίδες του Θ. Σκάλκου («Ελληνικός Κήρυκας», «Νέα Πατρίδα») και αργότερα «Ελληνικός Κόσμος», της οποίας ήταν και διευθυντής.

Στο διάστημα αυτό είχαμε και τις «κόντρες μας». Μαζί στο ραδιόφωνο, αντίπαλοι στις εφημερίδες, όπου μου είχε «αφιερώσει» και κάποια άρθρα του.

Η συνεργασία του με το συγκρότημα Σκάλκου, όπου -εκτός από τα δημοσιογραφικά του καθήκοντα, πρόσεχε και τις δουλειές για τα τυπογραφεία της επιχείρησης, αλλά αναλάμβανε και τις συναυλίες γνωστών Ελλήνων καλλιτεχνών στη Μελβούρνη-, έληξε στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Πρότεινα, λοιπόν, στον διευθυντή μας, τότε, Δημήτρη Γκόγκο, να τον προσλάβουμε στο «Νέο Κόσμο». Ο διευθυντής πείστηκε, τελικά, μόνο όταν του είπα πως ο Κώστας γνώριζε καλά τη νέα τεχνολογία παραγωγής εφημερίδων που την έμαθε στο Σκάλκο (ενώ εμείς ήμασταν τότε σχεδόν άσχετοι).

Με τη νέα τεχνολογία ο Κώστας δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα στο «Νέο Κόσμο». Ασχολήθηκε, όμως, αποκλειστικά με τη δημοσιογραφία, δυνατότητα που δεν είχε απόλυτα στο συγκρότημα Θ. Σκάλκου, αφού και άλλες ευθύνες είχε και «διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων».

Έτσι το άστρο του «έλαμψε» στην κυριολεξία στο «Νέο Κόσμο» που του έδωσε αξιοπιστία, αλλά και τη δυνατότητα να αναδείξει το μεγάλο ταλέντο του. Εργασιομανής, συνεπής και παραγωγικός.

Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι πριν λίγους μήνες, στο τελευταίο φύλλο του «Νέου Κόσμου», πριν τις πολιτειακές εκλογές στη Βικτώρια, είχε γράψει σχεδόν πέντε σελίδες ύλη! Αποκλειστικές συνεντεύξεις με τον Νάπθαϊν και τον Άντριους, παρουσιάσεις ομογενών υποψηφίων, ρεπορτάζ και σχόλια. Όσα δεν είχαμε γράψει στην ίδια έκδοση, όλοι οι άλλοι μαζί! Τόσο παραγωγικός.

Δεν συμφωνούσαμε πάντα με την προσέγγισή του σε κάποια θέματα, αλλά είχε απόλυτη ελευθερία έκφρασης.

Πήρε συνεντεύξεις από τους κορυφαίους Αυστραλούς πολιτικούς των τελευταίων 20 χρόνων για λογαριασμό του «Νέου Κόσμου» και διεξήγε σημαντικές εκστρατείες για λογαριασμό της εφημερίδας.

Έδωσε μάχες για την ελληνομάθεια, τα εθνικά μας θέματα, τις συντάξεις και τον πολυπολιτισμό.

Μαζί συνεργαστήκαμε και στο Κανάλι 31 για την εκπομπή «Νέος Κόσμος Ρεπορτάζ», ενώ ο Κώστας υπηρέτησε και ως ανταποκριτής της ΕΡΤ στην Αυστραλία.

Δεν περιοριζόταν, όμως, μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά ανέπτυξε και έντονη δραστηριότητα στα παροικιακά.

Αγωνίστηκε σε διάφορους ρόλους για το Μακεδονικό, το Κυπριακό και την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Δίδαξε Ελληνικά, έλαβε μέρος σε πολλά συνέδρια και σε παρουσιάσεις και ήταν Κηδεμόνας της Κοινότητας Όκλι.

Διακρίθηκε ιδιαίτερα, όμως, ως Γραμματέας της Επιτροπής Εορτασμού Εθνικής Επετείου, θέση που κατείχε έως το τέλος.

Με αυτή την ιδιότητα υποδέχθηκε, εκ μέρους της παροικίας και έναν Πρόεδρο Ελληνικής Δημοκρατίας (τον Κωστή Στεφανόπουλο) και έναν Έλληνα πρωθυπουργό, τον Κώστα Καραμανλή.

Το μεγάλο σοκ της ζωής του, ο Κώστας το δέχθηκε με την απώλεια του γιου του. Ομολογουμένως, επέδειξε μια αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Όλοι στο γραφείο τον θαυμάζαμε και διερωτόμασταν από πού αντλούσε τη δύναμή του.

Είναι γνωστό ότι η απώλεια ενός παιδιού σημαδεύει για πάντα τη ζωή των γονιών. Ο πόνος δεν έχει όρια, καθώς πρόκειται για μία απώλεια που δεν έχει θέση στη φυσιολογική πορεία μιας οικογένειας, με αποτέλεσμα να φαντάζει παράλογη.

Παρά τη φαινομενική «γενναιότητά» του, είναι γεγονός ότι η απώλεια του Βασίλη βασάνιζε κάθε δευτερόλεπτο τον Κώστα.

Με την φωτογραφία του αδικοχαμένου γιου του άνοιγε η οθόνη του προσωπικού του υπολογιστή στο γραφείο και συχνά-πυκνά τον έβλεπα να καρφώνει το βλέμμα του εκεί και να είναι σαν χαμένος.

Το ίδιο γενναίος υπήρξε και με την προσωπική του περιπέτεια. Εδώ και λίγα χρόνια έκανε θεραπεία και μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο.

Επέστρεφε πάντα δριμύτερος στη δημοσιογραφική έπαλξη του «Νέου Κόσμου» σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Άλλοι στη θέση του θα είχαν λυγίσει προ πολλού.

Είχαμε την αίσθηση (και μας την καλλιέργησε και ο ίδιος) ότι στη μάχη του με την επάρατο είχε βγει νικητής.

Έτσι τον αποχαιρέτησα, παραμονές Χριστουγέννων, για να πάω στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες. Θα με αντικαθιστούσε, όπως γινόταν πάντα, εδώ και 20 χρόνια, κάθε φορά που απουσίαζα.

Την Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου, αν και άρρωστος, πήγε στο γραφείο για να επιμεληθεί την έκδοση της Δευτέρας. Πιστός πάντα στο καθήκον του.

Από το γραφείο, όμως, έφυγε για το νοσοκομείο, όπου και άφησε, σχεδόν τρεις εβδομάδες αργότερα, την τελευταία του πνοή, λίγες ώρες μετά την επιστροφή μου από την Ελλάδα.

Η σκέψη μας αυτή τη στιγμή είναι στην σύζυγό του Έφη και τον γιο τους Νίκο, που σηκώνουν τον δικό τους μαρτυρικό σταυρό. Δεν υπάρχουν λόγια αυτή τη στιγμή για να τους παρηγορήσουν.

Μαζί με τα θερμά μας συλλυπητήρια προς την Έφη και το Νίκο για την (δεύτερη) μεγάλη απώλεια, σημειώνουμε ότι η σελίδα της εφημερίδας μας στο Facebook πλημμυρίστηκε από σχόλια και άρθρα από εκατοντάδες ομογενείς που εκφράζουν την θλίψη τους για την απώλεια του Κώστα και υπενθυμίζουν τα προτερήματά του.

Δεκάδες τα συλλυπητήρια μηνύματα και εδώ στο «Νέο Κόσμο» από πολιτικούς, παράγοντες και απλούς ομογενείς.

Για μας εδώ, την οικογένεια του «Νέου Κόσμου», αναπόσπαστο μέλος της οποίας ήταν ο Κώστας, το πένθος είναι, επίσης, βαρύ.

Όμως το να αφεθεί κανείς στο πένθος και να παραιτηθεί από τη ζωή δεν είναι λύση. Και αυτό ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.

Γιατί, όπως είπε και ο Χένρι Μίλερ «η ζωή και ο θάνατος είναι ένα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί ή να αγκαλιάσει το ένα από τα δύο, όταν το άλλο απουσιάζει»

Καλό σου ταξίδι συνάδελφε!»