Από τις τελευταίες συνετεύξεις της Άννας Συνοδινού

Αθήνα. Μία από τις τελευταίες της συνεντεύξεις είχε παραχωρήσει η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός, Άννα Συνοδινού,  στο φίλο και συνεργάτη της Panhellenic post και συγγραφέα του βιβλίου  «Συναντήσεις με προσωπικότητες», κ. Αχιλλέα Παπαδιονυσίου. Τη συνέντευξη την είχε παρουσιάσει στην εκπομπή του “Ανοιχτές σελίδες” στην τηλεόραση του Αχελώου.

Ο κ. Παπαδιονυσίου ευγενικά μας παραχώρησε τη συνέντευξη της αλησμόνητης Κυρίας του Ελληνικού Θεάτρου, Την αναδημοσιεύουμε καθώς περιέχει πολλά στοιχεία από την νεαρή της ηλικία, όταν αποφάσιζε να ασχοληθεί με το Θέατρο, για τα πρώτα της βήματα και τις μεγάλες της επιτυχίες.

Κάνει πολλές επισημάνσεις γύρω από την τέχνη και τους ηθοποιούς, μιλώντας για τις δυσκολίες να αναγνωρισθεί το ταλέντο τους.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟ 2006 ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΗΘΟΠΟΙΟ ΑΝΝΑ ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ

Η συνέντευξη πάρθηκε το 2006.

Α.Π.: Θα ήθελα να μας πείτε πώς πήρατε την απόφαση και τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Α.Σ.: Συνέβη πολύ παλιά αυτό, απ’ τα παιδικά μου χρόνια αξιώθηκα με την έγκριση της οικογένειάς μου να σπουδάσω στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μετά τα 54 χρόνια είναι πολλά να τα διηγηθώ.

Α.Π.: Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Α.Σ.: Το ένστικτό μου και η παράδοση της Ελλάδας. Το θέατρο είναι ανάμεσα στα κυρίαρχα στοιχεία του πολιτισμού μας και είναι κάτι που σου προσφέρει πολλά και αν μπορείς να προσφέρεις και εσύ ακόμα καλύτερα.

Α.Π.: Ποιους είχατε δασκάλους στο θέατρο;

Α.Σ.: Ήταν η εποχή του 1948-49-50 όπου ήταν ένα επιτελείο πάρα πολύ δυνατό στο θέατρο με επικεφαλής τον Δημήτρη Ροντήρη. Ήταν πολλοί σπουδαίοι επιστήμονες και ταλαντούχοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Είχε κοντά του τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Άγγελο Τερζάκη, τον Στέλιο Βόκοβιτς, τον Δημήτρη Χορν, τον Δημήτρη Μυράτ, έρχονταν και μας έκαναν μαθήματα και άλλοι από τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου και είχε μια πολύ καλά οργανωμένη απασχόληση των ηθοποιών, όχι μόνο στα μαθήματα της σχολής, αλλά και στη συμμετοχή μας σε πολύ μεγάλες παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Εμείς παίζαμε εκεί και αυτό ήταν η καλύτερη σπουδή μετά τα θεωρητικά. Είχαμε την Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Σπύρο Μελά, την Κατερίνα Ανδρεάδη, πάρα πολύ μεγάλους ανθρώπους της κριτικής, θεατρικούς συγγραφείς οι οποίοι μας παρακολουθούσαν, δεν αστειευόντουσαν τα χρόνια εκείνα, δεν έβγαινες στη σκηνή παρά μόνο με άριστα. Τώρα βέβαια υπάρχει η ευκολία να πηγαίνει κανείς στην τηλεόραση, δεν χρειάζονται τα προσόντα που έχουν οι κλασικοί ηθοποιοί αλλά έχει αλλάξει κι ο τρόπος σπουδών.

Α.Π.: Πώς έχει γίνει;

Α.Σ.: Έχει γίνει πιο εύκολος, τα παλιά τα χρόνια ήταν πιο δύσκολος, χρειαζόντουσαν πάρα πολλά. Καταρχήν δεν βάζανε στη δραματική σχολή εύκολα μαθητές για να έχουν περισσότερους ανθρώπους μήπως εξελιχθούν. Έπρεπε να περάσουν απ’ την κρίση τους δηλαδή από κόσκινο και σε όλα ήταν πιο αυστηροί.

Α.Π.: Αυτό το βλέπετε θετικό ή αρνητικό γενικά;

Α.Σ.: Πολλά ταλέντα ωριμάζουν με το χρόνο και άλλα δείχνουν τις δυνατότητές τους απ’ την αρχή, π.χ. ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης που είχε έρθει μαζί μου είχε μπει στη Δραματική σχολή τον διώξανε και τώρα ανεβάζει έργο Ξενόπουλου στο Εθνικό Θέατρο. Οι άλλοι δυο φύγανε και κάναμε άλλες δουλειές, τους ξαναβρήκε ο Κουν και διάφοροι άλλοι και τους πήρανε και γίνανε συνεχιστές των μεγάλων ηθοποιών της κωμωδίας. Δεν μπορείς αυτό να το ξεκαθαρίσεις απ’ την αρχή, βεβαίως το ταλέντο φαίνεται, αλλά ο καθένας δεν είναι έτοιμος να παει να δώσει εξετάσεις έτσι, κάθε καλλιτέχνης και κάθε ταλαντούχος άνθρωπος θέλει την ώρα του.

Α.Π.: Η προσφορά του Εθνικού Θεάτρου στη χώρα μας ποια είναι;

Α.Σ.: Είναι να τηρεί τον νόμο που τον θέσπισε, να υποστηρίζει τη δραματουργία και μετά να παρουσιάζει ό,τι είναι απαραίτητο και σημαντικό από το διεθνές δραματολόγιο είτε είναι άλλων εποχών είτε είναι σημερινό. Είναι η πρώτη δύναμη που υπηρετεί την έννοια θέατρο, ψυχαγωγία και διαπαιδαγώγηση.

Α.Π.: Εσείς συνδεθήκατε με το αρχαίο ελληνικό δράμα και παίξατε σε διάφορα φεστιβάλ.

Α.Σ.: Ήταν η εποχή που είχαν λείψει πολλοί καλλιτέχνες, φύγανε έξω τότε εκείνες τις μαύρες μέρες του διχασμού, είχαμε μείνει τα νέα παιδιά που δεν είχαμε δοκιμαστεί αλλά σας επαναλαμβάνω ότι είχαμε σπουδαίους δασκάλους και βέβαια όταν έχεις ένα Μινωτή, έναν Ροντήρη, τους Μουζενίδη – Κουν -εγώ βέβαια με τον Κουν δεν έπαιξα αλλά έκανε θαυμάσιες παρουσιάσεις νέων ταλέντων- και έτσι η δημιουργία του θεσμού των φεστιβάλ των Επιδαυρίων ανέδειξε ανθρώπους που είχαμε τιμή να κρατήσουμε επί 50 χρόνια αυτό το θεσμό.

Α.Π.: Κάποιοι λένε ότι σήμερα είναι πιο εύκολο να πας στην Επίδαυρο απ’ ό,τι παλιά.

Α.Σ.: Δεν ξέρω αν είναι εύκολο, αν νομίζει κάποιος ότι είναι έτσι είναι δική του γνώμη, αλλά να μπεις στην Επίδαυρο είναι πολύ δύσκολο όχι ως τύπος αλλά ως ουσία ενώ είναι εξαιρετικά εξελιγμένο. Ο Έλληνας έχει το θέατρο μέσα στη ζωή του δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό και γι’ αυτό η Ελλάδα έχει τα περισσότερα θέατρα μέσα στην επικράτεια αλλά παράλληλα το συντηρούν οι Έλληνες αυτό.

Α.Π.: Κάποιοι ηθοποιοί μου είχαν πει ότι βγάζουν τα έξοδά τους από τα σίριαλ που παίζουνε στην τηλεόραση.

Α.Σ.: Ποτέ δεν έβγαζαν οι ηθοποιοί του ελληνικού θεάτρου περιουσίες, ίσως οι θιασάρχες ή αυτοί που είχαν ας πούμε οικογενειακό θίασο 2-3 πρόσωπα και βρίσκανε έργα που τα έπαιζαν μόνοι τους, εκεί κάτι έβγαινε. Δεν νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης θα κοιτάξει πόσο μικρό είναι το καστ, ξεκινάει από την αξία του έργου για να παίξει, το θέατρο δεν αστειεύεται. Αν είναι άδειο το θέατρο τι να το κάνεις, ενώ αν είναι γεμάτο πάει να πει ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται ότι αυτό που κάνεις είναι καλό.

Α.Π.: Αυτό θέλω να πω ότι οι περισσότεροι ενδιαφέρονται όχι για τα εισιτήρια αλλά για τη χαρά που παίρνουν απ’ τον κόσμο.

Α.Σ.: Μια προσπάθεια, μια προσφορά που δεν έχει ανταπόκριση καλύτερα να μην την κάνεις. Πολλές φορές και περίφημα έργα και περίφημες παραστάσεις δεν ευτύχησαν γιατί δεν είχαν το λαϊκό έρεισμα ή γιατί δεν διαφημίστηκαν καλά. Πολλά έργα που διαφημίζονται σήμερα έχουν μεγαλύτερη ανταπόκριση από έργα που δεν διαφημίζονται. Για να κάνεις μια διαφήμιση χρειάζεσαι και έναν προϋπολογισμό πολύ μεγάλο, υπάρχει ανταγωνισμός αλλά δεν είναι άγριος, δεν είναι κακόπιστος, ο καθένας κάνει τη δουλειά του και ο κόσμος κρίνει.

Α.Π.: Θα ήθελα να μου πείτε για τις κυριότερες ερμηνείες που έχετε κάνει.

Α.Σ.: Εκτός από τη Μήδεια, που δεν θέλω να τη δω στα μάτια μου – δεν άντεχα αυτή τη σκηνή του σκοτωμού των παιδιών και γι’ αυτό δεν την έπαιξα ποτέ – όλα τα άλλα τα έχω παίξει.

Α.Π.: Ποιους συγγραφείς έχετε παίξει;

Α.Σ.: Σικελιανό, Παλαμά πηγαίνοντας στους νεότερους, κωμωδίες, δράματα, Πρεβελάκη.

Α.Π.: Θα ήθελα να μου πείτε για την υποστήριξή σας στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 σε κάποια θεατρικά γεγονότα.

Α.Σ.: Τι θεατρικά γεγονότα, εγώ έχτισα το Λυκαβηττό τι άλλο να σου πω! Δεν υποστήριξα ένα γεγονός, εγώ το δημιούργησα διότι κάθισα στο θέατρο 12-15 χρόνια και από κει και πέρα το δραματολόγιο γέμισε και ήθελα να φτιάξω μια στέγη δική μου η οποία θα έπαιζε πάλι αρχαία δράματα. Τότε αυτή η περιοχή των νταμαριών του Λυκαβηττού ήταν χώρος μπαζών και λέω να γίνει μια έπαλξη απέναντι στο Ηρώδειο όπου εκεί θα παίζονται τα βαριά κλασικά, εμείς είμαστε νεότεροι να κάνουμε μια νέα δουλειά μια διαφορετική προσπάθεια, καινούργιες ιδέες και, πραγματικά, στη Μονή Πετράκη ήταν τότε ο πάτερ Χαράλαμπος που ήταν ηγούμενος εκεί που μου είπε θα στο δώσω Άννα. Ήταν δικό τους αυτό απ’ τα φιρμάνια των Τούρκων, τότε τους ανήκε και τα μοιράσανε με τον τουρισμό, κάνανε τότε στη Βουλιαγμένη τις παιδικές χαρές και τα ιδρύματα για τα παιδιά

τα άπορα και τους παραχωρήσανε αυτό. Το έδωσε μετά στον τουρισμό η Μονή Πετράκη και ο τουρισμός έχτισε το θέατρο αυτό και μου το επινοικίασε για 20 χρόνια και πραγματικά έγινε αυτό το θαυμάσιο πράγμα, μετά ήρθε η δικτατορία και μπήκανε τα τανκ μέσα στα χρόνια που είχαμε κάνει μια σταδιοδρομία λαμπρή και ο κόσμος ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Εδώ δεν είναι να ανεβάζεις πανηγύρια, θα κάνεις κάτι άκρως ελληνικό και τραγωδία θα υποστηρίξεις.

Α.Π.: Τα θεατρικά πράγματα πώς τα βλέπετε σήμερα;

Α.Σ.: Τα θεατρικά πράγματα θα συνεχίζονται διότι το θέατρο δεν θα πεθάνει ποτέ, είναι εν αρχή ο λόγος, ο άνθρωπος δια του ενστίκτου, του μυαλού, δια της καλλιέργειάς του με τα πιστεύω του υποστηρίζει το θέατρο. Βεβαίως δεν διευκολύνεται να το πληρώνει. Εμείς κάνουμε τις μαθητικές παραστάσεις το πρωί και τα απογεύματα έξτρα γιατί το κοινό ήθελε πολύ να δουν και οι ενήλικες και έχουμε βάλει και πρόσθετες το Σάββατο και γεμίζει το θέατρο. Θέλουν να δουν κάτι το οποίο να είναι θετικό και στο έργο μας το μήνυμα που δίνει ο Ξενόπουλος είναι ότι πρέπει να τηρείται ο λόγος της τιμής.

Α.Π.: Υπάρχει σήμερα το μήνυμα του Ξενόπουλου;

Α.Σ.: Τα παιδιά αυτά χειροκροτούνε, είπαν και οι καθηγητές τους ότι τους το ανέλυσαν γιατί έχουν και τα σχολικά βιβλία αναφορά στα έργα του Ξενόπουλου και για τη Βαλέραινα γράφουν τα βιβλία του σχολείου και είχαν ολόκληρη συζήτηση και είπαν ναι θα πάμε να δούμε αυτή η γιαγιά θα τηρήσει το λόγο της, οι άλλοι τι ζητάνε; Ζητάνε να κάνουν εμπόριο διότι οι ανάγκες τους το επιβάλλουνε, δεν θέλανε να κατηγορήσουν αυτή την πλευρά της ανάγκης η οποία είναι ένα φαινόμενο που δεν το δημιούργησαν οι άνθρωποι αλλά το δημιούργησαν οι καταστάσεις, αλλά τα παιδιά συγκρούονται μ’ αυτή τη διπλή κατάσταση. Περιμένουν να δουν αν θα υπερισχύσει το καλό, δηλαδή να κρατάς το λόγο σου, και αυτό είναι σημαντικό.

Α.Π.: Τα σχολεία της επαρχίας έρχονται;

Α.Σ.: Πάρα πολύ και περισσότερα απ’ την Αθήνα.

Α.Π.: Έχει βγει κάποιο πρόγραμμα απ’ το Υπουργείο Παιδείας; Πώς ενημερώνονται;

Α.Σ.: Ναι, είναι ομάδες σχολείων που έρχονται από Ανατολική Μακεδονία, Θράκη και Ήπειρο και από τα νησιά αλλά λόγω καιρικών συνθηκών δεν έρχονται τώρα αλλά από το Μάρτη και μετά.

Α.Π.: Πιστεύω ότι είναι σημαντικό που έρχονται απ’ όλη την Ελλάδα παιδιά να δουν την παράσταση.

Α.Σ.: Το νόημα αυτής της εκπαίδευσης που είχα την τιμή να προτείνω τότε στη Βουλή το 1978 για τα πολυτεχνικά μαθήματα έχει πιάσει τόπο. Βέβαια στο σχολείο πάντα δίδασκα θέατρο, ήταν παράδοση αυτό και απαίτηση. Τα παιδιά αγαπούν αντί να πάνε μια εκδρομή να έρθουν να δουν μια παράσταση με μεγάλους ερμηνευτές διότι τώρα με την τηλεόραση και τα άλλα μέσα διεθνούς καλλιτεχνικής επικοινωνίας έχουν προχωρήσει, είναι καλοί κριτικοί τα παιδιά και επιλέγουν σωστά τα πράγματα γιατί ξέρετε ότι τους σερβίρουν συνεχώς αυτά τα περίεργα κινούμενα σχέδια και θέλουν λίγο να μπουν στην ουσία.

Α.Π.: Στον ελληνικό κινηματογράφο πότε μπήκατε και με ποια έργα;

Α.Σ.: Πάντα με ζητούσανε αλλά επειδή εγώ είχα προγράμματα στο θέατρο κουραζόμουν πάρα πολύ και δεν μπορούσα να ξενυχτάω γι’ αυτό γύρισα νέες ταινίες αλλά καλές.

Α.Π.: Ένα έργο ήταν η Ηλέκτρα του Σοφοκλή που προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας και της Νέας Υόρκης και βραβεύτηκε.

Α.Σ.: Ναι, ήταν τότε που ήθελε το Εθνικό Θέατρο να μαγνητοσκοπήσει όλες τις παραστάσεις του αλλά δεν το επέτρεπε ο συνδικαλισμός του σωματείου ηθοποιών. Αυτό όμως επειδή ήταν μια παραγωγή που την έκανε ένας Νίκολας που είχε δουλέψει πάρα πολλά χρόνια σε πολλές μεγάλες και βαριές δουλειές, έβαλε όλα τα λεφτά και πλήρωσε γερά και το Εθνικό το επέτρεψε γιατί αυτό ήταν η πραγματική και αυθεντική παράσταση της Επιδαύρου που δεν θα ήταν κατασκευασμένη μέσα σε στούντιο και έκανε πάταγο αυτή η ταινία. Οι άλλες ταινίες του Τζαβέλα που έγιναν με την Ειρήνη Παππά, κι αυτές οι τραγωδίες είναι πολύ καλές, πολύ αντιπροσωπευτικές αλλά δεν είναι η παράσταση η κλασική μέσα στο αρχαίο θέατρο. Και τώρα ακόμα τα παίζουν. Τελικά μένει ο ποιητής, όταν ο ηθοποιός σέβεται τον ελληνικό λόγο, ερμηνεύει τους χαρακτήρες που ο ποιητής συνέλαβε και φθάνει στην κάθαρση και είναι από κει 100% η προσφορά.

Α.Π.: Θα ήθελα να μας πείτε για τις σειρές που έχετε πρωταγωνιστήσει στην τηλεόραση και μάλιστα μια απ’ αυτή ήταν «Οι φρουροί της Αχαΐας».

Α.Σ.: Αυτό ήταν το σημαντικότερο και το πιο σπουδαίο κείμενο του Τάσου Αθανασιάδη που άφησε εποχή και αυτό είχε ηθική βάση πολύ σημαντική και πράγματα τα οποία γνωρίζει η Πελοπόννησος πολύ καλά, ήταν σημαντικό, οι εποχές αυτές έχουν αντιπροσωπευθεί με προσοχή και σεβασμό και εγώ ιστορικά το εκτιμώ ιδιαίτερα.

Α.Π.: Διάβασα ότι η Ολλανδή ηθοποιός Γιοσεφίνα Γκάστερεντ είχε γράψει άρθρο με τίτλο: «Άννα Συνοδινού, η πιο νέα ελληνίδα τραγωδός θέτει την τέχνη υπεράνω χρημάτων». Είναι μια μεγάλη κουβέντα που σας τιμά πολύ.

Α.Σ.: Άλλοι άνθρωποι δεν ξέρω, δεν κάνω αυτή τη στιγμή κριτική για κανέναν. Η τέχνη η καθαρόαιμη όταν έχεις την τιμή να την υπηρετείς δεν αφήνει λεφτά, αν την κάνεις στυγνό επάγγελμα αφήνει λεφτά. Καλό είναι να βγάζουν οι καλλιτέχνες λεφτά γιατί έχουμε βαριά απασχόληση και είναι πολλές οι ώρες.

Α.Π.: Κάποτε ο Αλέκος Αλεξανδράκης μού είχε πει ότι εμείς όταν παίζαμε στο θέατρο δεν κοιτάζαμε τι ώρα είναι αλλά σήμερα τα νέα παιδιά κοιτάζουν αν πήγε 4 να τελειώσουν.

Α.Σ.: Όχι, μην τα ρίχνουμε στα νέα παιδιά, τα νέα παιδιά αυτή τη στιγμή όταν δεν πληρώνονται καλά, επειδή οι ανάγκες της ζωής έχουν αυξηθεί, το θέατρο δεν μπορεί να αποδώσει και να καλύψει αυτές τις ανάγκες. Κάνουν πολλές δουλειές και έρχονται και στη δραματική και είναι κουρασμένα αλλά ξέρουν το μάθημά τους. Ο σπουδαστής πρέπει να βρει

μεγάλη στοργή και μεγάλη υποστήριξη απ’ την Πολιτεία και να μπορέσει να σπουδάσει άνετα. Πρέπει να αφήσεις ακέραιο τον οργανισμό ενός νέου ανθρώπου σε μια εποχή που δεν αναπνέει καθαρό αέρα στα αστικά κέντρα, που δεν τρώει καθαρό φαγητό, η τέχνη θέλει αφοσίωση και βλέπουμε αυτά που κάνουν οι ξένοι οι οποίοι διαθέτουν τεράστια ποσά για τον πολιτισμό, και ο ζωγράφος και ο μουσικός πρέπει να είναι ένας ξεκούραστος οργανισμός και να μπορεί να προσεγγίζει τις ανάγκες της τέχνης του σε οποιοδήποτε τομέα και αν υπηρετεί και αυτό να το κάνει ξεκούραστα για να αποδώσει.

Α.Π.: Κάποια στιγμή αποφασίσατε και μπήκατε στην πολιτική και μετά αποχωρήσατε.

Α.Σ.: Ε, ναι μετά τη δικτατορία έπρεπε να πει κανείς κάτι να τον υπηρετήσουν τον πολιτισμό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πολύ μεγάλος πολιτικός και εξαιρετικός άνθρωπος μας υποστήριξε, μας συμπεριέλαβε στον συνδυασμό του να δραστηριοποιηθούμε και έχω ευγνωμοσύνη στη μνήμη του και σεβασμό.

Α.Π.: Ποιες ήταν οι εμπειρίες σας απ’ την πολιτική;

Α.Σ.: Ότι πρέπει κανείς να ανακατεύεται με την πολιτική, πρέπει να δίνει το παρών όσο μπορεί και εγώ αυτό που μπορούσα αυτό έδινα.

Α.Π.: Ποιες ήταν οι καλύτερές σας στιγμές στο θέατρο και ποιες οι χειρότερες; Μετανιώσατε κάποια στιγμή που γίνατε ηθοποιός;

Α.Σ.: Όχι βέβαια αφού είμαι απέναντί σας και σας μιλάω.

Α.Π.: Υπάρχει στήριξη γενικά του κράτους στο θέατρο;

Α.Σ.: Τα βλέπετε στους προϋπολογισμούς τι γίνεται, βογκάει λίγο το θέατρο και η τέχνη γενικά, αλλά βογκάνε και άλλες περιοχές της κοινωνικής και εθνικής ζωής. Υπάρχουν φτωχοί, συνταξιούχοι και βλέπουμε ότι χρήμα δεν υπάρχει.

Α.Π.: Πώς εσείς δεν γίνατε Υπουργός Πολιτισμού;

Α.Σ.: Όταν μου είχε πει ο συχωρεμένος ο πρόεδρος τι να κάνουμε, του λέω πως έχουμε σε πολλές περιοχές του πολιτικού και κοινωνικού βίου κενά και θέλουμε ανθρώπους με όρεξη που να μην κοιτάνε να κερδίσουν απ’ την ιστορία αυτή. Μου ρώτησε πώς σου φαίνεται ο κοινωνικός τομέας και του είπα πως πρέπει να προηγηθεί απ’ τον πολιτιστικό, εξάλλου ο πολιτιστικός στηρίζεται στον κοινωνικό τομέα και μου είπε να πάρω το Υπουργείο Πρόνοιας, με υποστήριξε και μου έδωσε την άδεια να κάνω πολλούς παιδικούς σταθμούς, γηροκομεία, τα ιδρύματά της εκκλησίας.

Α.Π.: Εσείς είστε υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους;

Α.Σ.: Ό,τι πουν οι ιεράρχες μας, εγώ δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη αλλά νομίζω ότι θα είναι ζημιά αυτό. Η Ελλάδα νομίζω συνήθισε να είναι ενωμένη, τώρα αν θέλουν να κάνουν διαφοροποιήσεις ας πούνε εκείνοι.

Α.Π.: Μιλήστε μας γι’ αυτό το βιβλίο το οποίο είναι απ’ τις εκδόσεις Βλάση που έχει τίτλο «Άννα Συνοδινού, αυτοβιογραφικό χρονικό, πρόσωπα και προσωπεία».

Α.Σ.: Εγώ έχω περάσει μια περίοδο πολύ σκληρή με έναν καρκίνο και είχα κάτσει και είχα γράψει πολλά πράγματα, μείνανε αυτά και μου πρότεινε ο κύριος Βλάσης Νίκος με τον αδελφό του να ετοιμάσουμε ένα βιογραφικό και εξελίχθηκε αυτό. Είναι μια έκδοση πανάκριβη και είναι η μισή ιστορία γραμμένη, ετοιμάζω και το δεύτερο σιγά-σιγά.

Α.Π.: Είχατε βγάλει και ένα ακόμα.

Α.Σ.: Ναι, ήταν μια μεγάλη μου αγάπη να μιλήσω για ανθρώπους που θαύμαζα πολύ, συνεργάτες, συνοδοιπόρους στα πνευματικά και καλλιτεχνικά πράγματα και τους έχω γράψει έναν έπαινο.

Α.Π.: Είχα την τιμή να κάνουμε μια βραδιά για τον Λυκούργο Καλλέργη στην Πάτρα προ ημερών όπου τιμήσαμε τον πατέρα του τον Σταύρο Καλλέργη πρωτοπόρο αγωνιστή.

Α.Σ.: Ναι, είναι πολύ μεγάλη προσωπικότητα.

Α.Π.: Τι άλλο σκέφτεστε τώρα;

Α.Σ.: Να είναι καλά η Ελλάδα, ο λαός μας να είναι χαρούμενος, να μην καβγαδίζουμε και να βλέπουμε στην τηλεόραση κάτι πιο εποικοδομητικό.

Α.Π.: Για την παγκοσμιοποίηση ποια η γνώμη σας;

Α.Σ.: Νομίζω αυτό δεν κόλλησε, δεν μπορείς να αποχρωματίσεις και να αποξενώσεις από τον τόπο σου την παράδοση, την θρησκεία σου, τον κάθε άνθρωπο.

Α.Π.: Η πτώση του ανατολικού μπλοκ ήταν υπέρ ή κατά της ανθρωπότητας;

Α.Σ.: Μόνοι τους το φτιάξανε και μόνοι τους το ρίξανε. Είδαν ότι αυτό δεν προχωράει άλλο και είναι χαριτωμένοι άνθρωποι, μόνο που υποφέρουν πολύ απ’ αυτή την περιπέτεια. Είναι μια καταστροφή που θα φέρει μια άλλη άποψη.