Ομογενειακές σκέψεις στην αυγή του 2016

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Επειδή η ελευθερία του λόγου εκτός από δικαίωμα που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες διεθνώς, είναι και στίβος γόνιμης διαπάλης ιδεών και απόψεων, παραθέτουμε τις δικές μας σκέψεις πάνω στα όσα σημαντικά ζητήματα θίγει ο συνάδελφος  Αποστόλης Ζουπανιώτης στο άρθρο του «Τι θα κάνουμε τώρα που οι δεσμοί Ομογένειας – Ελλάδας καταρρέουν;» και που δημοσιεύθηκε στην ομογενειακή εφημερίδα του Greek News, της Νέας Υόρκης.

Η δική μας γενική άποψη, είναι ότι οι δεσμοί Ομογένειας-Γενέτειρας είναι ακλόνητοι και παραμένουν ενεργητικοί, άσχετα από τις διακυμάνσεις στην ένταση που μπορεί να παρουσιάζουν κατά περιόδους, και ανεξάρτητα από την όποια καρποφόρα ή μη συνεργασία Ελληνικής πολιτείας –Απόδημου Ελληνισμού.

Η άποψη αυτή,  προκύπτει από το δεδομένο ότι οι απόδημοι Έλληνες  και οι ομογενείς ανήκουν υπό όρους στην νέα τους πατρίδα, γιατί ενώ είναι τυπικά και νομικά μονάδες με δημιουργημένο μαζί της ισχυρό δεσμό, που τις οφείλουν αφοσίωση και υπακοή, αυτή δεν είναι συναισθηματικά και ουσιαστικά η πατρίδα τους, έστω και αν είναι με το πέρασμα του χρόνου, η πατρίδα των παιδιών τους. Και τα παιδιά τους, όμως, θέλουν –έχουν ανάγκη- να αναγνωρίζουν τιμητικά και συναισθηματικά τις ρίζες τους.  Την πατρίδα των παππούδων. Ή όπως λαϊκά λέμε, να ξέρουν “από που κρατάει η σκούφια τους”.

Κάτω από αυτό το σύμπλεγμα, πρέπει να αναζητήσουμε -αν υπάρχουν- τα όποια συμπτώματα φαινομενικής «αποξένωσης» και τις αιτίες τους.  Νομοτελειακά, οι τελευταίες, όπου υπάρχουν, αφορούν τη συμπεριφορά της ελληνικής πολιτείας προς τους Αποδήμους της.  Σε έναν σημαντικό βαθμό, όμως, αντανακλώνται ΚΑΙ στην σύγχρονη ομογενειακή πραγματικότητα.

Σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά της γενέτειρας, αυτή, ουσιαστικά,  ποτέ δεν υπήρξε διαφορετική απέναντι στα ξενιτεμένα της παιδιά, το μόχθο και την επιτυχία τους. Γι αυτό και η Ιστορία του Απόδημου Ελληνισμού παραμένει άγνωστη στην γενέτειρα. Γι αυτό και το λεγόμενο  «λόμπυ» στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, παρά την τεράστια επιτυχία πολλών ομογενών στον πολιτικό, επιστημονικό και επιχειρηματικό στίβο, παραμένει ουσιαστικά «αναξιοποίητο» δίνοντας την αίσθηση του «ανίσχυρου», που, κατά την άποψή μας, είναι εντελώς λάθος.

Δεν θα προχωρήσουμε σε μεγαλύτερη ανάλυση, εδώ. Θα υποστηρίξουμε, όμως, ότι κάθε φορά που οι Ελληνοαμερικανοί σημείωναν μία σημαντική «εθνική» επιτυχία, αυτή οφείλονταν στις πρωτοβουλίες που κάποιοι –λίγοι- ανέλαβαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στις δικές τους προσωπικές προσπάθειες που ξεσήκωσαν την Ομογένεια, χωρίς να έχουν τη συμπαράσταση της γενέτειρας! Αντίθετα, πολλές φορές την βρήκαν  και «απέναντί»! (π.χ. εμπάργκο, ονομασία Σκοπίων κλπ.)

Εκείνο, όμως, που έκανε –τότε- τη διαφορά, ήταν, κατά τη γνώμη μας, αφενός μεν η ύπαρξη ομογενών με ισχυρό το αίσθημα πατριωτισμού και ευθύνης που ήσαν ταυτόχρονα και ενεργά μέλη της παροικίας και, αφετέρου, το πνεύμα καθήκοντος που τους διακατείχε. Παρά ταύτα, οι Απόδημοι και σήμερα είναι παρόντες και έρχονται αρωγοί προς τη γενέτειρα, έστω και με αποσπασματικές ή μεμονωμένες ενέργειες. Λείπουν, όμως, δραματικά από τα ομογενειακά κοινά και τις αγωνιστικές επάλξεις,  οι ισχυρές ηγετικές φυσιογνωμίες.  Που εξασφάλιζαν το συντονισμό. Αυτό παρά το γεγονός  ότι  και σήμερα υπάρχουν αναμφίβολα σπουδαίοι Ελληνο-Αμερικανοί.  Ασχολούνται, όμως, με την επιτυχία τους και όχι με τα ομογενειακά κοινά…

Την δε φιλανθρωπία ή γενναιοδωρία τους προτιμούν να την κατευθύνουν εκεί όπου ζουν. Γι αυτό πλέον δεν έχουμε και μεγάλες Δωρεές επωνύμων ομογενών, προς τη γενέτειρα.

Επομένως, μια βαθιά ομογενειακή ενδοσκόπηση των αιτίων, της όποιας “αποξένωσης” είναι επίσης απαραίτητη. Και πολλαπλώς χρήσιμη.

Η ομογένεια, ενωμένη και αποφασιστική, πρέπει να αναδιοργανωθεί.  Όταν μπορέσει να «στρατολογήσει» στις οργανώσεις της μαζί με τα παλαιά και νέα στελέχη με μεγάλο τοπικό πολιτικό και οικονομικό εκτόπισμα, πρόθυμους, όμως, να αναλάβουν το κοπιώδες βάρος της αντιπροσώπευσής της,  τότε θα μπορέσει και να αρθεί στο υψηλότερο επίπεδο από το οποίο θα καταστήσει σεβαστές και στην γενέτειρα τις απόψεις της.  Και όχι, επί παραδείγματι, να  …παρακαλάει (!) εις μάτην να μην της γίνονται φορολογικές αδικίες…

Τότε, θα αποτελεί «σημαντικό γεγονός» μία σύσκεψη τέτοιων ομογενειακών παραγόντων με κυβερνητικά στελέχη στην Αθήνα ή στο εξωτερικό, και όχι μια τυπική διαδικασία αβροφροσύνης στους διαδρόμους ενός υπουργείου ή στις αίθουσες μιας πρεσβείας…

Τότε, όταν θα λαμβάνονται υπόψη από την Αθήνα οι Θέσεις και τα Θέλω της ομογένειας, και όταν οι κανόνες του υγιούς εμπορίου και της ελεύθερης αγοράς θα κατισχύουν ιδεοληψιών και ντιρεκτίβων, τότε θα έρθουν και επενδύσεις και άλλες μορφές αμφίπλευρα επικερδών συνεργασιών.

Κατά τα λοιπά, στις διαχρονικές ευθύνες της ελληνικής πλευράς, που είναι πολλές, συμπεριλαμβάνονται όλα όσα περισσότερα και ευστόχως αναφέρει στο άρθρο του ο Αποστόλης Ζουπανιώτης.

Με τον οποίο -ας μας επιτρέψει- κάθετα διαφωνούμε στη χρήση του όρου «Διασπορά» για τον οικουμενικό Ελληνισμό.

Γιατί, αν από κάτι, τελικά, ίσως κινδυνέψουν να κακοπάθουν μελλοντικά οι σχέσεις Ομογένειας-Γενέτειρας, είναι από την νέα μητροπολιτική αντίληψη (που πάνε να την επιβάλλουν και στους Απόδημους) ότι πατροπαράδοτες Εστίες και Κοιτίδες Ελληνικού Πολιτισμού με ιστορία τριών και πλέον χιλιάδων ετών, μπορεί να αποκαλούνται προς χάρη συντομίας (!) «διασπορά»… Ή ότι η διδασκαλία της ελληνικής Γλώσσας στα παιδιά των ομογενών μπορεί να περνά μέσα από τα …περισσεύματα των Προϋπολογισμών!!!