Στιγμιότυπα από τη ροή Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία

Η στήριξη των νεοφερμένων από οργανισμούς, αλλά και μεμονωμένους παράγοντες της παροικίας, υπήρξε πάντα εκεί, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η ροή των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία, πριν πέντε χρόνια.

Η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης όπως και η Αυστραλο-Ελληνική Κοινωνική Πρόνοια, το Ελληνικό Κέντρο Πρόνοιας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα, ο Ελληνο-Αυστραλιανός Σύνδεσμος Στήριξης (HACSA), αποτελούν μόνο ένα μέρος των οργανωμένων φορέων που, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, έχουν στηρίξει και εξακολουθούν να στηρίζουν τους νεοφερμένους στην Αυστραλία Έλληνες.

Την περασμένη εβδομάδα η Αυστραλο-Ελληνική Κοινωνική Πρόνοια ξεκίνησε, εκτενέστερα και μεθοδικότερα την υλοποίηση του προγράμματος Στήριξης των Νεοφερμένων Ελλήνων για το οποίο χρηματοδοτήθηκε από την Πολιτειακή Κυβέρνηση της Βικτώριας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Όπως, δε, έχει ήδη γίνει γνωστό, με το νέο αυτό πρόγραμμα εντείνεται, σταθεροποιείται και επεκτείνεται η συνεργασία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούνης με την Αυστραλο-Ελληνική Κοινωνική Πρόνοια, μια συνεργασία που ξεκίνησε πριν ενάμισυ περίπου χρόνο.

Όπως είπε η υποδιευθύντρια του οργανισμού και υπεύθυνη για προγράμματα Κοινωνικών και Οικογενειακών Υποθέσεων, Ντίνα Ντούβου, θα αποσπάται ένας υπάλληλος, μία ημέρα την εβδομάδα στο νέο κτίριο της ΕΟΚΜΒ στη Lonsdale Street, από όπου θα παρέχεται η υπηρεσία. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, θα προσφέρονται χρήσιμες πληροφορίες, υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης, προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, ενημέρωση και παραπομπή σε άτομα που ζητούν βοήθεια.

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

Το περασμένο Σάββατο ο οργανισμός HACSA γιόρτασε τα δύο χρόνια ζωής και προσφοράς με μια όμορφη γιορτή, όπου τα μέλη και οι φίλοι τους διασκέδασαν και ανανέωσαν τους δεσμούς τους.

Στη εν λόγω εκδήλωση βραβεύτηκαν από τα μέλη του Δ.Σ. του οργανισμού, ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλης Παπαστεργιάδης, ο οποίος ήταν παρών, καθώς επίσης και ο Άγγελος Σαρδέλλης για την προσφορά τους στην Ελληνική παροικία.

Ακολούθησε η βράβευση των ιδρυτικών μελών του HACSA “για την έμπνευση και φιλοδοξία να κάνουν πραγματικότητα και να δώσουν νομική ισχύ στο HACSA, καθώς επίσης και αναγνώριση των χορηγών της εκδήλωσης, μεταξύ των οποίων, παρόντες, επίσης, ήταν ο κ. και η κ. Γ. Κάια.

Ν. Σαρρής

Στη συνέχεια, ο πρόεδρος του οργανισμού, κ. Θεόδωρος Γιούρτης, ανέπτυξε τους στόχους και την εθελοντική προσφορά του συλλόγου, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι “το HACSA παρά τα πενιχρά μέσα που διαθέτει έχει κατορθώσει να ενημερώσει, να υποστηρίξει ψυχολογικά και υλικά δεκάδες συμπατριώτες μας να ενταχθούν στην κοινωνική, επαγγελματική και οικονομική ζωή της Αυστραλίας, έτσι ώστε, όσο το δυνατόν συντομότερα, να θεωρήσουν την Αυστραλία σπίτι τους”.

ΟΙ ΝΕΟΦΕΡΜΕΝΟΙ

Εκεί είχα την ευκαιρία να μιλήσω με νεοφερμένους, οι οποίοι, στην πλειονότητά τους, βρίσκονται στη Μελβούρνη τέσσερα περίπου χρόνια. Όπως είπαν, είχαν τον απαιτούμενο χρόνο να προσαρμοστούν και να νοιώσουν πολύ καλύτερα, από ό,τι τον πρώτο καιρό της άφιξής τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Χρήστος Καρνανίδης, και η σύζυγός του, Μάγδα, από την Πάτρα, που έφυγαν, πριν τέσσερα χρόνια, γιατί έχασαν τη δουλειά τους εκεί. Η Μάγδα, είχε πάει στην Ελλάδα από τη Μελβούρνη, σε εφηβική ηλικία και σήμερα θα πει ότι είναι “πολύ ευχαριστημένη με τις εδώ συνθήκες, με μόνη εξαίρεση την εξυπηρέτηση στο Ελληνικό Προξενείο, που είναι σχεδόν ανύπαρκτη. “Θα περιμένουμε μέχρι τις 8 Μαΐου του 2016, απλώς για να δούμε κάποιον υπάλληλο εκεί και να εκθέσουμε το ζήτημά μας. Είναι απαράδεκτο. Φύγαμε από την ελληνική γραφειοκρατία, αλλά, όπως φαίνεται, μας κυνηγά κι εδώ!”.

Εργάζονται και οι δύο, όπως είπαν, και είναι πολύ ευχαριστημένοι με τον τρόπο ζωής στην Αυστραλία.

Είναι από τους τυχερούς, θα πρέπει να σημειωθεί, γιατί με το πιστοποιητικό της υπηκοότητας, νοιώθουν ασφάλεια.

Το αντίθετο συμβαίνει, όπως έχουμε διαπιστώσει, με εκείνους που έρχονται με φοιτητική βίζα, ελπίζοντας να μπορέσουν, πληρώντας τις εδώ προϋποθέσεις, να μείνουν μόνιμα.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ

Η Αναστασία Σαρρή ήλθε το 2011 στη Μελβούρνη, από τη Θεσσαλονίκη, με φοιτητική βίζα. Ο σύζυγός της, Νίκος Σαρρής, μηχανικός μηχανολόγος, ήταν ήδη στη Μελβούρνη, με τουριστική βίζα για έξι μήνες και μετά φοιτητική. Ύστερα από δύο χρόνων σπουδές, επέτυχε να αναγνωριστεί το πτυχίο του, δεν μπορεί όμως να μείνει μόνιμα στην Αυστραλία χωρίς την εξασφάλιση κάποιου σπόνσορα. Προς το παρόν, εργάζεται σε κατασκευαστική εταιρία και, όπως θα πει, έχει επιλέξει να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο.

“Στην αρχή υπήρξαν μεγάλες δυσκολίες, ιδιαίτερα με το θέμα της αναγνώρισης του πτυχίου μου. Το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζονται τα πτυχία μας στην Αυστραλία, είναι γενικά μεγάλο πρόβλημα. Έκανα, βέβαια, τις απαραίτητες σπουδές και πέτυχα να αναγνωριστεί. Αυτό, από μόνο του, είναι ευτύχημα. Σήμερα εργάζομαι σε μια οικοδομική εταιρία, και προσπάθησα να προσαρμοστώ στα εδώ δεδομένα, όπου ο τρόπος δόμησης είναι εντελώς διαφορετικός από τον ευρωπαϊκό. Τίποτε δεν είναι εύκολο όταν φεύγεις από έναν τόπο όπου έχεις γεννηθεί, έχεις μεγαλώσει, έχεις αγαπήσει και εκεί είναι οι συγγενείς και φίλοι σου. Ομολογώ ότι πονάει πολύ. Επιλέγω εντούτοις να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο! Εξάλλου μου αρέσει η Αυστραλία. Αισθάνομαι άνετα και έχω προσαρμοστεί στον εδώ τρόπο ζωής”, με βεβαιώνει μ’ ένα χαμόγελο ο Νίκος Σαρρής, μέλος του Δ.Σ. του HASCA.

“Θέλω να τα καταφέρω να μείνω μόνιμα” λέει η σύζυγός του, Αναστασία Σαρρή, προσθέτοντας, “κυρίως για το παιδί μου που έχει ενταχθεί στο εδώ σχολικό σύστημα και θέλει να σπουδάσει και να ζήσει στην Αυστραλία”. Η 11χρονη Βίβιαν είναι μαθήτρια του δίγλωσσου σχολείου “Άγιοι Ανάργυροι” και δεν θέλει ν’ ακούσει για επιστροφή, όπως με βεβαιώνει η μαμά της.