Με το θάρρος της Γνώμης και επί πραγματικών περιστατικών του ταξιδιού Κόκκινου

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η ιστοσελίδα «Καλάμι», του κ. Γιώργου Λυκομήτρου, ασχολήθηκε τις μέρες αυτές με ένα ενδιαφέρον, κατά την άποψή μου, πολιτικό εγχείρημα: Το ταξίδι του Γενικού Διευθυντή της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού Μιχάλη Κόκκινου στο Λίβανο. «Ενδιαφέρον» γιατί ό,τι συντελείται στην ευπαθή αυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής, ιδιαίτερα τούτες τις ημέρες των εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων που έχουν οδηγήσει στην προσφυγιά εκατοντάδες χιλιάδες Σύριους, είναι εν δυνάμει σημαντικό.

Όπως μετέδωσε το ΑΠΕ, στην περιοδεία του ο κ. Κόκκινος είχε συναντήσεις με τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών της Ιορδανίας κ. Μπανί Γιασίν, με τον ομόλογό του για θέματα αποδήμων, με εκπροσώπους της ελληνικής ομογένειας και της Εκκλησίας, όσο και με Ιορδανούς αξιωματούχους, αλλά και με εκπροσώπους ιορδανικών φιλελληνικών σωματείων.

Επίσης, συναντήθηκε με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων και πάσης Παλαιστίνης Θεόφιλο ΙΙΙ, με τον μητροπολίτη Φιλαδελφείας Βενέδικτο, με τον αρχιμανδρίτη Ιννοκέντιο και τον Ελληνορθόδοξο Μητροπολίτη Τριπόλεως και Αλκούρα, Σεβασμιότατο κ. Εφραίμ Κυριάκο στην Τρίπολη του Λιβάνου.

Ιδιαίτερη αναφορά στη αξία της παρουσίας του κ. Κόκκινου, ως εκπροσώπου του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, έκανε στην ομιλία του ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος, ο οποίος τόνισε την μεγάλη σημασία, ως προς τα άμεσα αποτελέσματα της, που είχε η Διάσκεψη που διοργάνωσε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς με θέμα «Θρησκευτικός και Πολιτιστικός Πλουραλισμός και Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή», τον περασμένο Οκτώβριο.

Με αφορμή μία έκφραση,  ότι με το ταξίδι αυτό, ο κ. Κόκκινος «θεμελίωσε γέφυρα συνεργασίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης”, το «Καλάμι» υποστήριξε …ισοπεδωτικά πως «ότι δεν κατάφεραν τόσα χρόνια Ομπάμα και Πούτιν, Ηνωμένα ‘Εθνη και βάλε, ένα ακόμα ταξιδάκι τουριστικό με κρατικό χρήμα του γραφικού επικεφαλή της ΓΓΑΕ, έστησε ”γέφυρα” -κατά φαντασία- μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που την ”θεμελίωσε” ο ίδιος».

Παρά το ότι η ελευθεροτυπία είναι κατάκτηση και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε δημοσιογράφου, η κριτική επίσης κατοχυρωμένη και πολλαπλώς χρήσιμη, ενώ ο υποφαινόμενος είναι ο τελευταίος που θα κάνει υποδείξεις ή που διάκειται περισσότερο φιλικά προς κάποιο ελληνικό πολιτικό κόμμα έναντι κάποιου άλλου, αλλά με το θάρρος της γνώμης επί πραγματικών περιστατικών,  πρέπει για την αποκατάσταση της σοβαρότητας να αναφερθούν τα ακόλουθα:

Το Υπουργείο των Εξωτερικών είναι κατ΄ εξοχήν αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του: «εξωτερικών».  Επομένως, τα ταξίδια είναι όχι μόνο αναπόσπαστο, αλλά και επιβαλλόμενο μέρος της πολιτικής του δράσης.
Εάν τα διπλωματικά ταξίδια είναι αποδοτικά ή όχι, αυτό δεν κρίνεται με τα συνήθη «γαργαλιστικά» κριτήρια πόσο κόστισε το εισιτήριο και πόσο στοίχισε η διαμονή….

Άσχετο με το θέμα είναι και το γεγονός ότι ο κ. Κόκκινος συνυπάρχει στην  «πολιτική κίνηση ιδεών και πράξης ΠΡΑΤΤΩ» με τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά. Ούτε είναι αληθές ότι αποτελεί ΜΚΟ ή κυβερνητική «συνιστώσα».  Είναι ευρέως γνωστό ότι το ΠΡΑΤΤΩ είναι πολιτική κίνηση ιδεών και πράξης, η οποία στηρίζεται οικονομικά από τα μέλη της. Το ΠΡΑΤΤΩ προσβλέπει στην γέννηση πολιτικής με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Αδιάφορο είναι, επίσης,  για την ουσία του ζητήματος και το εάν ο κ. Κόκκινος έχει ή δεν έχει βλέψεις να γίνει βουλευτής.

Δεν θα κάνουμε το συνήγορο κανενός. Πρέπει να γίνει κατανοητό, όμως, πως  το μοντέλο του «κιτρινισμού» δεν προσφέρει κάτι χρήσιμο στην ίδια την Ομογένεια, πρώτα απ΄ όλα και στην εθνική υπόθεση, έπειτα, του αδιαίρετου Ελληνισμού.

Το ζητούμενο, επί του προκειμένου, είναι πως ένιωσαν οι ομογενείς στον Λίβανο και στην Ιορδανία για την μετά από χρόνια πρώτη επίσκεψη Έλληνα αξιωματούχου.  Απ’ ό,τι μαθαίνουμε, το ταξίδι είχε εξαντλητικό πρόγραμμα από το πρωί μέχρι το βράδυ, συνολικά είχε διάρκεια πέντε ημερών, σε δύο διαφορετικές χώρες, με δύσκολες συνθήκες, με αλλεπάλληλες συναντήσεις με αξιωματούχους του Υπουργείου Εξωτερικών των δύο χωρών, με εκπροσώπους της ομογένειας, των πολιτιστικών φορέων και των φιλελληνικών σωματείων και στις δύο χώρες, με επιτόπιες επισκέψεις σε διαφορετικές περιοχές.

Επομένως ήταν ένα κοπιώδες –και όχι «χαλαρωτικό, απολαυστικό»- ταξίδι, με επαφές, τα αποτελέσματα των οποίων δεν προσφέρονται για εύκολους ισοπεδωτικούς αφορισμούς, πολύ περισσότερο καθώς θα γίνουν ορατά σε βάθος χρόνου.

Από την άλλη πλευρά, ένα επιτυχημένο φεστιβάλ Ελληνικού κινηματογράφου σε μία πόλη σαν την Βηρυττό και το οποίο διοργανώνεται από Λιβανέζους φιλέλληνες, δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να ειρωνευτείς. Η πολιτιστική διπλωματία, δίπλα στην οικονομική και την θρησκευτική, μπορεί, ναι, να χαρακτηρισθεί «γέφυρα». Ο Πολιτισμός, είναι «γέφυρα»! Όχι για να την «περπατήσουν» οι Ομπάμα και Πούτιν, -ποιος νοιάζεται άλλωστε- αλλά για να «μπολιάσεις» έναν ξένο λαό με ήθη, έθιμα και αξίες που ανυψώνουν τον άνθρωπο και σφυρηλατούν στέρεες σχέσεις μεταξύ των εθνών…

Οι ίδιοι οι ομογενείς του Λιβάνου και της Ιορδανίας, άλλωστε, έχουν άλλη αντίληψη για το συγκεκριμένο ταξίδι. Εάν είχε μιλήσει μαζί τους και ο εκδότης του «Καλαμιού», θα αντιλαμβάνονταν τον αντίκτυπο που είχε η υπηρεσιακή επίσκεψη του Επικεφαλής της ΓΓΑΕ στις δύο χώρες. Και μάλλον όφειλε να το έχει επιδιώξει, σύμφωνα και με την δημοσιογραφική δεοντολογία…

Εμείς μάθαμε ότι η ομογένεια στις εκεί δύσκολες περιοχές, δέχθηκε πολύ θετικά την επίσκεψη Κόκκινου και ζήτησε τέτοιου είδους επισκέψεις να μην γίνονται τόσο σπάνια. Μάθαμε ακόμη ότι η επίσκεψη ήταν γεμάτη συναντήσεις εργασίας και καταγραφής αιτημάτων επί σημαντικών θεμάτων. Δεν ακούσαμε για τουριστικές περιοδείες. Το δε περιεχόμενο της υπηρεσιακής επίσκεψης έχει δημοσιευθεί συνοπτικά στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Αποδήμου Ελληνισμού.

Αν η κριτική συνοδεύονταν από κάποια εποικοδομητική πρόταση, θα ήταν περισσότερο ευπρόσδεκτη.  Δεν κατηγορείς ως ύποπτους συναλλαγής και χρηματισμού τους πάντες και τα πάντα, αλλά αντίθετα μετά λόγου γνώσεως γράφεις με σύνεση, κρίνεις, κατακρίνεις ίσως, επιβραβεύεις ίσως, γράφεις ναι μεν καλό αυτό ή κακό εκείνο, αλλά και το άλλο χρήζει προσοχής διότι θα ήταν καλύτερο αν ….

Δεν είναι, άλλωστε,  άγνωστο στους δημοσιογράφους ότι οι πρώτες επαφές μεταξύ δύο χωρών για κάποιο ζήτημα, μπορούν να ξεκινήσουν (και συχνά έτσι συμβαίνει) με στελέχη χαμηλού ή μεσαίου επιπέδου, έτσι ώστε μετά από την ιχνηλάτηση των προθέσεων και την μελέτη των δεδομένων που προκύπτουν από τις πρώτες συναντήσεις, να επακολουθήσουν οι επαφές μεταξύ παραγόντων σε υψηλότερο επίπεδο και πιθανώς οι πολιτικές αποφάσεις για κοινές δράσεις ή ακόμη και για υπογραφή μνημονίων συνεργασίας ή ανταλλαγής τεχνογνωσίας από πολιτικούς παράγοντες υψηλού επιπέδου.

Αυτά, για να έχει η Ομογένεια και την άλλη άποψη επί του συγκεκριμένου θέματος, όπως πρέπει και επιβάλλεται από τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Η οποία θέλει πριν ασκήσεις κριτική σε μία δήλωση ή σε ένα ζήτημα, να έχεις δημοσιεύσει αυτούσια τη δήλωση και να έχεις δώσει όλες τις παραμέτρους του συγκεκριμένου ζητήματος. Και αυτό δεν το είδαμε.

Διαφορετικά δεν κάνεις δημοσιογραφία. Δημιουργείς κακή σάτιρα. Διότι η καλή σάτιρα έχει και αυτή κανόνες. Αν δεν θέλεις να δεις να σηκώνεται όρθιος μέσα στο αρχαίο θέατρο αυτός που σατιρίζεις και να καταχειροκροτείται από τους θεατές, ώστε ο τραγωδός να γράψει: «Ω ποιητά των Νεφελών, ο υβρισθείς εξεδικήθη»!