Όταν τα πράγματα δεν τα βρίσκουμε στην ξενιτιά όπως τα φανταζόμαστε…

ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΜΟΡΡΙΣ

Παλεύει με τη γραφειοκρατία, με τον τρόπο ζωής που δεν αντέχεται, με τον καιρό που πάει να τον τρελλάνει, κυρίως, όμως, με το χρόνο, με «τα χρόνια που περνάνε και πίσω δεν γυρνάνε», όπως λέει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, παλαιός γνώριμος της στήλης, όταν πριν τρία περίπου χρόνια, νεοφερμένος στην Αυστραλία, προσπαθούσε να βρει τα βήματά του στη νέα γη. Είχε πει τότε ότι η απόφασή του δεν ήταν εύκολη.

Η αφίσσα προώθησης της Αυστραλίας για την προσέλκυση μεταναστών πριν από μισό αιώνα

«Έβαλα, όμως, τα πράγματα σε κάποια τάξη στο μυαλό μου και αφού είχα κάνει αποτυχημένες προσπάθειες να βρω δουλειά στην Αθήνα, όταν έμεινα άνεργος, αποφάσισα, μαζί με τόσους άλλους, να κάνω το μεγάλο άλμα».

Ένα άλμα που σήμερα, τον έχει αφήσει, όπως διαπίστωσα, να παλεύει στον ωκεανό, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα, το ένα κύμα μετά το άλλο, αλλά και με κάποιο φόβο ότι δεν πρόκειται σύντομα να βγει σε στεριά.

Έχει έλθει με φοιτητική βίζα διαρκείας 16 μηνών, την οποία ανανέωσε μία φορά και τώρα έχει κάνει αίτηση για να πάρει και δεύτερη ανανέωση.

«Να το θέσω απλά, πληρώνω για να είμαι στην Αυστραλία. Έχω ήδη πάρει το δίπλωμα Διοίκησης Επιχειρήσεων και τώρα σπουδάζω νηπιαγωγός. Δικαιούμαι να εργάζομαι είκοσι ώρες την εβδομάδα και σίγουρα αυτά που κερδίζω δεν θα έλεγα ότι μου αφήνουν μεγάλα περιθώρια για αποταμίευση. Βέβαια στόχος μου είναι να μπορέσω να πάρω το πιστοποιητικό μόνιμης εγκατάστασης. Αυτό, όμως, στην καλύτερη περίπτωση, θα πάρει, το λιγότερο άλλα πέντε χρόνια. Σήμερα είμαι σαρανταπέντε. Πότε θα κάνω οικογένεια; Στα εξήντα; Δεν γίνεται!».

ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΑΣΜΑ

Μιλώντας για οικογένεια, μού δίνει το δικαίωμα να τον ρωτήσω, αν όλο αυτό το διάστημα που βρίσκεται εδώ, δεν έκανε κάποιο δεσμό, που, σε τελική ανάλυση, θα του έλυνε και το πρόβλημα της μόνιμης εγκατάστασης, όχι, βέβαια, έχοντας αυτό ως αυτοσκοπό.

«Κοπέλες υπάρχουν πολλές. Ανάμεσά μας, όμως, βρίσκεται ένα πελώριο χάσμα. Οι γυναίκες που θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια σοβαρή σχέση μαζί τους, ανήκουν σε άλλη κοινωνική ομάδα και εκείνο που επιζητούν είναι να αποκατασταθούν. Το γνωρίζω και δεν μου κάνει καμία εντύπωση που σκέφτονται έτσι. Στη δική μου ζωή, δεν υπάρχει σταθερότητα σήμερα και ούτε το βλέπω να γίνεται στο εγγύς μέλλον».

Την τελευταία φορά -πριν τρία χρόνια- που μίλησα μαζί του, ήταν και άλλοι νεοφερμένοι, στην παρέα, και τον ρωτώ «πού είναι σήμερα;».

«Ορισμένοι, αυτοί κυρίως που είχαν υπηκοότητα, δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν τον τρόπο ζωής εδώ, και γύρισαν πίσω. Είναι μια πολυτέλεια που, προσωπικά, δεν μπορώ καν να την προσεγγίσω» παρατηρεί.

«Τι είναι εκείνο, νομίζεις, που δεν αντέχεται εδώ;» τον ρωτώ.

«Δεν ξέρω. Η μοναξιά; Ο καιρός; Η κατάθλιψη; Τα κλειστά μαγαζιά και η παραξενιά των ανθρώπων; Πήγαμε σε μια ταβέρνα, θυμάμαι, πέρυσι παραμονή Πρωτοχρονιάς και μας έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα, γιατί, λέει, είχε τελειώσει το κρέας. Εμείς όμως δεν είχαμε τόσο ανάγκη από το κρέας, όσο από το να μην βρεθούμε τέτοια μέρα, μόνοι. Αν είμαστε στην Ελλάδα, θα μας έβαζαν μέσα και θα μας σέρβιραν πατάτες τηγανητές και σαλάτα, μέχρι να ψήσουν άλλο κρέας. Αυτό, το αναφέρω ενδεικτικά για να πω ότι το χάσμα που χωρίζει τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα και εδώ, είναι τεράστιο».

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓH ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

«Προσαρμογή στο περιβάλλον» είναι -κατά την ψυχολόγο δρ. Ελένη Καλαμπούκα-, η μαγική συνταγή για αποφυγή προβλημάτων, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, ενδέχεται να οδηγήσουν και στον χωρισμό νεοφερμένων ζευγαριών.

«Όσο κι αν έρχονται προετοιμασμένοι, πράγμα που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό, η προσαρμογή εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, εκείνοι που έρχονται στην Αυστραλία για μόνιμη εγκατάσταση. Σε ορισμένες, δε, περιπτώσεις, παίζει αποφασιστικό ρόλο στη σχέση του ζευγαριού και των οικογενειών σε ευρύτερο πλαίσιο.

Με λύπη μου, πρέπει να πω, ότι όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν μεγάλες αντοχές, με αποτέλεσμα να διαλύονται οικογένειες».

Από τα κυριότερα προβλήματα, είναι η απομόνωση, μας πληροφορεί η δρ. Καλαμπούκα.

«Ακόμη και στις καλύτερες των περιπτώσεων που ο σύζυγος βρίσκει απασχόληση σε μικρό σχετικά διάστημα, όταν η σύζυγος αναγκαστικά μένει στο σπίτι με παιδιά προσχολικής ηλικίας, πράγμα που συμβαίνει συχνά, με τις νέες οικογένειες που έρχονται εδώ, αισθάνεται αποκομμένη και οδηγείται στην κατάθλιψη. Αν συμβεί δε να υπήρχαν, έστω και κάποια μικρά προβλήματα στη σχέση του ζευγαριού, με τις νέες συνθήκες διαβίωσης, διογκώνονται και όχι σπάνια οδηγούν στο χωρισμό. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η δικτύωση μεταξύ των νεοφερμένων είναι απαραίτητη και προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να λειτουργήσουν οι διάφοροι φορείς που ασχολούνται με την ομαλή εγκατάσταση των νεοφερμένων στην Αυστραλία».

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ

Στη συνέχεια, η Δρ. Καλαμπούκα, αναφέρεται στις περιπτώσεις, ενδοοικογενειακής βίας, που το θύμα αναγκάζεται να μείνει στη σχέση φοβούμενο ότι αν χωρίσει θα πρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα.

«Πρόκειται για παραπληροφόρηση και εκείνο το οποίο θα πρέπει να γνωρίζουν οι ενδιαφερόμενοι είναι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αν υπάρχει βία στο γάμο, και μετά το χωρισμό, το θύμα μπορεί να μείνει, αν επιθυμεί βέβαια, στην Αυστραλία».

Την προσοχή συστήνει η ίδια σε ηλικιωμένους οι οποίοι ωθούμενοι από την ανάγκη κάποιας συντροφιάς ή και ενίσχυσης των οικονομικών τους, ενοικιάζουν δωμάτια σε νεοφερμένους, «χωρίς να εξετάσουν πολλά».

«Μπορεί να αποβεί σε παγίδα και οι ηλικιωμένοι να… πληρώσουν οι ίδιοι ακριβά, την πρωτοβουλία τους αυτή. Τι μπορεί να πάει στραβά; Aπό ενόχληση, με εκκωφαντική μουσική και άγνωστους που φαίνεται να κάνουν κατάληψη του χώρου, μέχρι και κακοποίηση.

Αυτό, βέβαια, ενδέχεται να έχει και την άλλη όψη, όπου δηλαδή οι ενοικιαστές υποβάλλονται σε απαράδεκτους περιορισμούς, όπως να έρχονται σπίτι νωρίς και να μην δέχονται κανέναν, ούτε ακόμη και συγγενή τους. Η συγκατοίκηση, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, είναι δύσκολη κάτω και από τις καλύτερες συνθήκες, πόσο μάλλον όταν ανοίγει κανείς την πόρτα του σπιτιού του σε χθεσινούς αγνώστους» τονίζει η Δρ. Καλαμπούκα.

Ευάλωτη, όπως τονίζει η ίδια, είναι και η ομάδα των νέων ατόμων, συχνά κάτω των 20 χρόνων, που έρχονται στην Αυστραλία, ως υπήκοοι, χωρίς να έχουν συγγενείς ή φίλους, «άγνωστοι, μεταξύ αγνώστων».

«Είναι πολύ δύσκολο -ακόμη και σε περίπτωση που διαθέτουν χρήματα- να εξασφαλίσουν στέγαση και να δικτυωθούν, πράγμα που είναι απαραίτητο, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό, μέχρι να βρουν τα βήματά τους. Ο κίνδυνος να υποστούν ψυχολογικά τραύματα, αλλά και να πάρουν τον ανεπιθύμητο δρόμο -όπως τυχερά παιχνίδια και ναρκωτικά- δυστυχώς, είναι υπαρκτός, όπως έχω διαπιστώσει» παρατηρεί η Δρ. Καλαμπούκα.

Η ίδια, εντούτοις, πριν το κλείσιμο της συζήτησης μαζί μου, θα πει, ότι «δεν είναι όλα μαύρα για όλους. Υπάρχουν περιπτώσεις, για παράδειγμα, νέων οικογενειών που έρχονται, έχοντας την αυστραλιανή υπηκοότητα, βρίσκουν στήριξη από συγγενείς, δουλειές που τους εξασφαλίζουν ένα καλό επίπεδο ζωής, καλά σχολεία για τα παιδιά τους και είναι ικανοποιημένοι, για τον απλό λόγο, ότι όλα αυτά, δεν συγκρίνονται με το οικονομικό χάος και την αβεβαιότητα που υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα» καταλήγει η Δρ. Καλαμπούκα.

*Η συνέχεια την επόμενη Πέμπτη. «Στήριξη στους νεοφερμένους – Φως στην άκρη του τούνελ».

Πηγή:Neoskosmos.com