ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Τα παπούτσια κουμπωμένα!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Η Οδύσσεια ενός κορδονιού. ‘Όχι δεν είναι τίτλος σεναρίου. Δεν είναι μήτε σπαραξικάρδια κραυγή αγωνίας μέσα στην άγρια νύχτα. Ούτε είναι κάποια λυπητερή ιστορία νέο- προσφύγων που έχουν «βουλιάξει» τα νησιά,  περνούν  σαν τα αποδημητικά πουλιά από τον Πειραιά, και έχουν «πνίξει» την πλατεία Βικτωρίας.

Τίποτε από όλα αυτά. Θα μπορούσε, βέβαια, θεωρητικά να είναι ο ομφάλιος λώρος που ενώνει τον πύραυλο που κατέρριψε το ρωσικό αεροσκάφος με την Άκυρα, αλλά ούτε περί αυτού πρόκειται. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.

Μιλάμε για τα κορδόνια των παπουτσιών μου και μάλιστα και του αριστερού και του …δεξιού!

Ξέρω, εκπλαγήκατε! Το ίδιο και ‘γω!

Τράβηξα πρωί-πρωί το αριστερό άκρο του κορδονιού του αριστερού μου παπουτσιού να το λύσω, για να το φορέσω. Εγώ και ο μισός αρσενικός πληθυσμός της Ελλάδος βγάζουμε το βράδυ τα παπούτσια μας …δεμένα! Φοβόμαστε, προφανώς, μη τα χάσουμε, μέρες οικονομικής κρίσης!

Τράβηξα το κορδόνι, αλλά αυτό, αντί να γλιστρήσει έξω από την συνένωσή του με το έτερο άκρο του, ελευθερώνοντας τη γλώσσα του παπουτσιού, έγινε ένας μικρός, σφιχτός, άλυτος κόμπος! Όπως ακριβώς το ασφαλιστικό!..

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα παπούτσια πρέπει να έχουν κορδόνια!  Μόνο για να μας παιδεύουν! Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί μία κυβέρνηση πρέπει να έχει υπουργό Οικονομικών, αφού το μόνο που διαχρονικά  επιτυγχάνουν, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι να μας  καταχρεώνουν!

Κατ΄επέκταση θα μπορούσα να πω ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να έχουμε κυβέρνηση, αφού το μόνο που καταφέρνει καλά, είναι να κόβει μισθούς και συντάξεις… Αλλά, από την άλλη, η αναρχία ούτε λύση προσφέρει ούτε αξιόπιστη είναι, αφού από τη φύση της αντιμάχεται την ιδέα  που λανσάρει καθώς αφεαυτού της αποτελεί και αυτή μορφή εξουσίας!

Έτσι, λοιπόν, μετά από τις πρωινές φιλοσοφικές ανησυχίες μου, επέστρεψα την προσοχή μου στο κορδόνι του αριστερού μου παπουτσιού, προσπαθώντας να λύσω τον κόμπο, όπως ο «πρώτη φορά αριστερά» πρωθυπουργός  προσπαθεί να λύσει τα παρατράγουδα του 3ου  Μνημονίου «που αυτή η Βουλή και αυτή η Κυβέρνηση ποτέ δεν θα υπέγραφαν»!!!  Σκοντάφτει, όμως, και αυτός πάνω στην …αδυναμία των άλλων πολιτικών αρχηγών να εννοήσουν ότι στα καθ’ ημάς, η συναίνεση είναι καλή και επιθυμητή μόνον όταν συμφέρει το ΣΥΡΙΖΑ!..

Μη μπορώντας να λύσω το συγκεκριμένο κορδόνι, το παράτησα και ασχολήθηκα με το άλλο, το δεξιό!  Νόμιζα πως αυτό θα το έλυνα αμέσως! Φεύ! Εδώ δεν έγινε απλά κόμπος, γόρδιος δεσμός έγινε!  Πρώην, νυν και επίδοξοι αρχηγοί γενήκανε ένα μπουλούκι! Μέσα σε λίγες μόνον μέρες η ΝΔ απόκτησε τρεις προέδρους,  όταν από το 1974 έχει αλλάξει όλους κι όλους πέντε!!!

Είπαμε πλουραλισμός, αλλά όχι και …συνωστισμός! Άντε παιδιά, ανοίχτε την πόρτα να αραιώνουμε πριν πιάσουμε κοριούς!!!

Τελικά, απελπίστηκα και φόρεσα τα παπούτσια μου κουμπωμένα!..

Σαν τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Σαν τη Νέα Δημοκρατία. Και σαν την Κυβέρνηση…