Κώδωνας Κινδύνου

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο John Bellas (Ιωάννης Μπέλεσης) είναι ομογενής από την Αυστραλία. Καθηγητής Πανεπιστημίου στο  QUT Queensland of Technology στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας. Η σύζυγός του, Αντιγόνη Βαρέλια, Ερευνήτρια και εθελοντής δασκάλα σε ελληνικό Σχολείο της τοπικής Εκκλησίας.

Και οι δύο, σε δηλώσεις τους στην ΡΗΡ,  δίνουν την εικόνα του τι επικρατεί σήμερα στην ομογένεια. Και κρούουν τον κώδωνα κινδύνου: Χάνουμε την ελληνική Γλώσσα, χάνουμε την Ομογένεια»…

Πόσο άδικο έχουν;

Από τη μια μεριά η αδιαφορία, του επίσημου ελληνικού Κράτους για την Ομογένεια. Από την άλλη, αποστασιοποίηση της Ομογένειας από το Ελληνικό Κράτος. Την βλέπουμε αυτήν την λυπηρή πραγματικότητα τόσο στην αντιμετώπιση των θεμάτων και προβλημάτων των ομογενών από την μητρόπολη, όσο και στην ουσιαστική αδράνεια του όλον Ομογένεια μπροστά στη δύσκολη οικονομική περίοδο που διέρχεται η γενέτειρα.

Λείπει από την πρώτη η αποφασιστικότητα και, από τη δεύτερη, η διάθεση μαζικής κινητοποίησης πέραν των στενών ορίων της ατομικής πρωτοβουλίας.

Πέντε χρόνια τώρα, το ελληνικό Κέντρο αδυνατεί να ολοκληρώσει ένα Νόμο για την ανασύσταση του ΣΑΕ. Πέντε χρόνια τώρα η ομογένεια δεν συγκάλεσε μία παγκόσμια συνάθροιση παραγόντων της, για να συντονίσει μία σημαντική βοήθεια προς την Ελλάδα…

Ας δούμε τι λέει  ο πανεπιστημιακός δάσκαλος: «Εγώ πιστεύω, ότι χάνουμε την κρίσιμη μάζα. Χάνουμε τη Γλώσσα. Μαζί και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να επιστρέψουμε δυναμικά. Πολλά παιδιά μιλάνε μηδέν ελληνικά. Αν χαθεί η γλώσσα χάνεις την ταυτότητά σου …».

Τι κάνει η γενέτειρα τα πέντε τελευταία χρόνια για να μην χαθεί η γλώσσα; Ακούστε τι λέει η εθελόντρια δασκάλα: «Το Υπουργείο Παιδείας δεν μας στέλνει βιβλία. Δεν στέλνει δασκάλους. Αγοράζουμε βιβλία από την Αμερική, και τυπώνουμε φωτοτυπίες»…

Ευθύνη αποδίδουν και στην Κοινότητα που, όπως εκτιμούν, δεν κάνει σωστή δουλειά. Δεν βλέπει την ελληνομάθεια σαν κάτι πολύ σοβαρό, δεν έχει Πρόγραμμα. Τα περιμένει όλα από τους δασκάλους, πολλοί από τους οποίους εργάζονται χωρίς αμοιβή η με αβέβαιο συνταξιοδοτικό καθεστώς.

Συναφές είναι, όμως, και το συμπέρασμα έγκριτου δημοσιογράφου και καλού φίλου από την Νέα Υόρκη. Σε ανταλλαγή e mails που είχαμε χθες, με αφορμή την υπόθεση του ιερέα στο  Λέξιγκτον της Μασαχουσέτης, και την αντικατάσταση της ελληνικής Γλώσσας από την Αγγλική «σε Λειτουργία γνωριμίας» (!) μας έγραψε: «Χρήστο,  Τα παλιά (σ.σ. με την προσπάθεια Ιακώβου για τις επιχώριες γλώσσες) τα θυμάμαι… Δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθούν. Ο χρόνος κι η αφομοίωση το κάνουν μόνα τους»…

Αλλά εάν η αφομοίωση και ο χρόνος είναι εναντίον μας, εμείς πρέπει να τα στρέψουμε σε θετική κατεύθυνση. Αυτό θα το επιτύχουμε όταν όλοι ξέρουμε τα όριά μας. ‘Όταν δεν αυτοσχεδιάζουμε. Όταν δρούμε συντονισμένα και μεθοδικά.

Γι αυτό είμαστε αυστηροί με περιστατικά που θέτουν σε δυνητικό κίνδυνο την Γλώσσα.  Γι αυτό ζητούμε επίμονα την ψήφο των Αποδήμων. Για αυτό παρακολουθούμε την κίνηση για μια νέα Παγκόσμια Οργάνωση της Ομογένειας.

Είμαστε μια «χούφτα» άνθρωποι. Κανείς, επομένως, δεν περισσεύει.  Ζούμε πάνω σε μία στρατηγική γωνιά γης που βρέχεται από τρεις θάλασσες. Από παντού ελλοχεύουν κίνδυνοι, φαντάσματα του παρελθόντος και ποικιλώνυμα συμφέροντα.

Διαθέτουμε, όμως, την πυρηνική ενέργεια που ακούει στο όνομα: Ομογένεια.

Μαζί, Εθνικό Κέντρο και Απόδημος Ελληνισμός, με σύνεση και με αυταπάρνηση, θα πορευτούμε το δύσκολο ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στο Χρυσόμαλλο Δέρας.