Ομογενής ερευνήτρια και δασκάλα στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας μιλά στην ΡΗΡ
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Η Αντιόπη Βαρέλια, είναι Ελληνο-Αυστραλέζα, ερευνήτρια, αλλά και εθελόντρια δασκάλα στο απογευματινό Σχολείο του Αγίου Γεωργίου, στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας. Συνισταμένη της διπλής ιδιότητας: Η προσφορά στον συνάνθρωπο, είτε αυτός είναι άρρωστος είτε είναι μαθητής! Ένας αλτρουιστικός «πόλεμος» καθημερινός, στο ευγενές πεδίο της προσφοράς και της μάθησης.
Το πρωϊ, σε Ιδιωτικό Ερευνητικό Τμήμα, δημιουργεί ελπίδα ζωής. Θέμα της Έρευνας η μεταμόσχευση Μυελού των Οστών. Το απόγευμα με διδασκαλικό ύφος μεταλαμπαδεύει ελληνικό Πολιτισμό στους νεαρούς ομογενείς, μέσα από την διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας…
Την ρωτήσαμε πως τα καταφέρνει με τις δύο ιδιότητες. Χαμογέλασε. Τι είναι η μεταμόσχευση μυελού των οστών; Εγκυκλοπαιδική η απάντηση: «Η μεταμόσχευση μυελού των οστών χρησιμοποιείται για την αντικατάσταση των κυττάρων του μυελού των οστών που έχει καταστραφεί από την ακτινοβολία ή τη χημειοθεραπεία. Σε περίπτωση που ο μυελός των οστών ανεπαρκεί, έχει καταστραφεί ή διηθηθεί από κακοήθη κύτταρα, εκδηλώνονται σοβαρότατα αιματολογικά νοσήματα, όπως λευχαιμία, μυελική απλασία και άλλες ασθένειες»…
Επόμενο ερώτημα, αφελές, πλην απαραίτητο για τους μη μυημένους, όπως ελόγου μας: Τι ακριβώς ερευνάτε; «Προσπαθούμε να βρούμε καλύτερες θεραπείες για τα άτομα που υποφέρουν από Λευχαιμία και άλλες παθήσεις του αίματος».
Τι άλλο θα ρωτούσε ένας …άσχετος, μία ειδική ερευνήτρια; Βρήκατε τη θεραπεία; Η απάντηση αισιόδοξη: «Βλέπουμε ότι προχωράνε οι έρευνες που κάνουμε. Ήδη έχουμε δημοσιεύσει μία πολύ επιτυχημένη Εργασία και προχωράμε τώρα στο τρίτο στάδιο, που είναι το Clinical Control. Έχουμε την βάσιμη ελπίδα ότι σύντομα θα έχουμε μία καλύτερη θεραπεία γι αυτήν την ασθένεια».
Και σαν επίμονος και άσχετος, μαζί, ξαναρωτώ: Όταν λέτε σύντομα, πόσο σύντομα; «Σε πέντε περίπου χρόνια»…
Ούτε λίγο το λες, ούτε πολύ το λογαριάζεις. Η Λευχαιμία τρομάζει από μόνη της. Ακόμα και αν η προσμονή για “καλύτερη θεραπεία” είναι χρονικά μεσοπρόθεσμη, το «δια ταύτα» σε αποζημιώνει με τον καλύτερο τρόπο.
Στην Ελλάδα έχουμε πικρή εμπειρία από Έρευνες. Όχι ότι δεν διαθέτουμε σπουδαίους Έλληνες Ερευνητές. Το αντίθετο. Στην χρηματοδότηση έγκειται το πρόβλημα… και η ανεπάρκεια σημαντικού ερευνητικού έργου!
Θελήσαμε να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει στην Αυστραλία. «Εκεί που βρισκόμαστε, στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας, είμαστε ένα ιδιωτικό Ερευνητικό Τμήμα, αλλά το έργο μας υποστηρίζεται από την κυβέρνηση, η οποία και το χρηματοδοτεί».
Δεν θελήσαμε να διακόψουμε. Και άλλωστε τι να πεις; Τι να συγκρίνεις; Αφήσαμε την Αντιόπη να συνεχίσει: « Όπως πάντοτε, αυτά δεν είναι σίγουρα λεφτά. Ανάλογα με τις αιτήσεις που κάνουμε, εάν είμαστε τυχεροί και πετύχουμε σ΄ αυτήν την προσπάθεια, συνεχίζεται απρόσκοπτα η έρευνα. Αν, δυστυχώς, δεν πετύχουμε, ή δεν έχουμε ακριβώς τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, τότε η χρηματοδότηση καθυστερεί, η έρευνα γίνεται πιο δύσκολη. Τότε έχεις καθυστέρηση και αυτό είναι θέμα για μας και παγκόσμια».
Στο σημείο αυτό, ρόλο …δημοσιογράφου αναλαμβάνει αυτόκλητα ο παριστάμενος …σύζυγος! Ακούει στο όνομα Ιωάννης Μπέλεσης (John Bellas επί τω αγγλικό) Καθηγητής Πανεπιστημίου στο QUT Queensland of Technology.
«Αυτό που συνεχώς μου λέει η Αντιόπη, είναι πως σε πολλά συνέδρια που έχει πάει, υπάρχουν Έλληνες ερευνητές από την Ελλάδα ή Ελληνικής καταγωγής από το εξωτερικό, που εκπαιδεύονται σε όλους αυτούς τους τομείς. Μεγάλα μυαλά, από διάφορες χώρες του κόσμου, που δεν τους έχουμε εντοπίσει, δεν τους έχουμε καταγράψει πουθενά. Δεν έχουμε κάνει έναν κατάλογο ελληνικής καταγωγής Επιστημόνων σε κάθε περιφέρεια. Και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) μπορούσε να το κάνει αυτό. Και δεν το έκανε! Να μην χάνουμε μυαλά. Να υπάρχει ένα στοιχείο να τους φέρουμε κοντά να δουλέψουμε μαζί τους. Ούτε οι Κοινότητες το έχουν κάνει δουλειά τους αυτό»!
Τι να τους πεις; Για λίγες μέρες ήλθαν στην πατρίδα, πώς να τους χαλάσεις τη διάθεση; Πώς να εξηγήσεις σε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου ή σε μία ερευνήτρια «μα, αν το είχαμε κάνει αυτό, το τόσο απλό, απλώς, ΔΕΝ θα είμαστε Έλληνες»!..
Μπα, ούτε που χρειάστηκε να το πούμε. Το έχουν εμπεδώσει με …πρακτικό τρόπο και οι δυο τους, όπως και χιλιάδες άλλοι ομογενείς παντού στο κόσμο… Αρκεστήκαμε να περάσουμε στην δεύτερη ιδιότητα της συζύγου. Αυτή της εθελόντριας δασκάλας.
Τη ρωτήσαμε που διδάσκει. «Στο ελληνικό Σχολείο του Αγίου Γεωργίου, στο Μπρίσμπεϊν».
Η επόμενη ερώτηση αφελέστερη της προηγούμενης: Έχετε προβλήματα; «Ναι, αντιμετωπίζουμε μεγάλες δυσκολίες. Ξέρετε, ήδη στην Αυστραλία έχουμε φτάσει αισίως στην τέταρτη γενιά. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά των ομογενών μας, που έρχονται στα σχολεία μας να μάθουν Ελληνικά, προέρχονται ως επί το πλείστον από οικογένειες ,που δεν μιλούν τα ελληνικά κάθε μέρα στο σπίτι. Η προέρχονται από μεικτούς γάμους. Οπότε τα ακούσματα των παιδιών αυτών δεν είναι ελληνικά, είναι τα αγγλικά. Θα ακούσουν τα ελληνικά μόνον όταν πάνε στη γιαγιά και στον παππού ή σε κάποια οικογενειακή συγκέντρωση».
Η αλήθεια είναι πως σε όποιο σπίτι υπάρχει ελληνίδα γιαγιά ή παππούς τα παιδιά θα μάθουν ελληνικά… «ναι, γιατί η γιαγιά και ο παππούς συνήθως μιλούν μόνον ελληνικά, Αλλά και πάλι, για λίγο θα ακούσουν τα παιδιά κάποια ελληνικά. Στο ελληνικό σχολείο θα μάθουν για δυο-τρεις ώρες κάποια ελληνικά»…
Πάντως αυτή γενεά, του παππού και της γιαγιάς από την Ελλάδα, φεύγει σιγά-σιγά. Χάνεται: «Ναι, οπότε φτάνουμε σε Αυστραλογεννημένους Έλληνες, που μιλάνε ως μητρική τους γλώσσα τα Αγγλικά παντού, φυσικά και στο σπίτι. Οπότε η ελληνική γλώσσα δεν ακούγεται στο σπίτι. Όπως έχει γράψει δε ο γνωστός καθηγητής κ. Τάμις, μέχρι το 2025 θα μιλιέται στην Αυστραλία η ελληνική γλώσσα. Από κει και μετά, αν δεν κάνουμε κάτι, χάνουμε την ελληνική γλώσσα».
Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται! Ρωτάμε: Υπάρχει ελπίδα οι Έλληνες που έρχονται από Ελλάδα, να δώσουν κάποια νέα ώθηση στη γλώσσα; «Ναι, βέβαια, έχετε δίκιο, απαντά η Αντιόπη. Το άσχημο είναι ότι αυτοί που μας έρχονται είναι πολύ λίγοι».
Περάσαμε σε πρακτικότερα –και τετριμμένα- ζητήματα. Ρητορική ερώτηση: «Το ελληνικό κράτος στέλνει βιβλία;»
Προεξοφλούμενη η απάντηση: « Όχι, πλέον δεν μας στέλνει».
Η συζήτηση θυμίζει ντέρμπι σε ουδέτερο έδαφος: Και τι κάνετε;
-«Εμείς σαν Κοινότητα πρέπει να τα αγοράσουμε. Αγοράζουμε μία σειρά του Παπαλοϊζου, από την Αμερική και χρησιμοποιούμε και κάτι από τα παλιά βιβλία που είχαμε και βγάζουμε το δικό μας ελληνικό, για να είναι κατάλληλο για τα παιδιά που είναι στην τάξη αυτή τη στιγμή. Τα παλιά βιβλία που έστελνε το Υπουργείο Παιδείας στην Αυστραλία, δεν βοηθάνε πια. Δεν είναι γραμμένα για παιδιά που μαθαίνουν την ελληνική σαν ξένη γλώσσα»…
Όχι που δεν έγινε προσπάθεια να εκσυγχρονιστούν τα βιβλία. «Ήτανε μία σειρά που είχε βγάλει το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο κ. Δαμανάκης και οι συνεργάτες του, βιβλία ειδικά γραμμένα για παιδιά της Ομογένειας». Τι απέγινε εκείνη η σειρά; «Ίσως λόγω της οικονομικής κρίσης- δεν υπάρχει. Μπορείς βέβαια μέσω του Ιντερνέτ να κατεβάσεις κάποια κεφάλαια, αλλά ξέρετε κύριε Μαλασπίνα, ένας γονιός που πληρώνει αρκετά λεφτά στο σχολείο για να μάθει το παιδί του ελληνικά, δεν θέλει χαρτιά να δίνουμε, φωτοτυπίες. Θέλουν βιβλία. Χρειάζεσαι σωστό βιβλίο. Για να έχεις μία σωστή τάξη».
Από κοντά ο σύζυγος να βαστάξει τα ίσα… «Η Αντιόπη αναφέρεται στο Μπρίσμπεϊν που είναι απογευματινό ή Σαββατιάτικο σχολείο. Αλλού πχ. Στη Μελβούρνη που έχουν σχολεία με μάθημα την ελληνική γλώσσα είναι διαφορικά τα πράγματα. Η ελληνομάθεια είναι σε διαφορετικά επίπεδα στην Αυστραλία, φαντάζομαι και διαφορετικά σε άλλες χώρες».
Η γλώσσα του συζύγου …λύνεται! Τα λόγια βγαίνουν …αμάσητα: «Ευθύνη έχει και η Κοινότητα που δεν κάνει σωστή δουλειά. Να βλέπει την ελληνομάθεια σαν κάτι πολύ σοβαρό, να έχει Πρόγραμμα. Να μην τα περιμένει όλα από τους δασκάλους, οι δάσκαλοι, ξέρετε, δεν πληρώνονται εργάζονται εθελοντικά».
Προτείνει πρακτικές λύσεις: «οι Κοινότητες να βρίσκονται μια φορά το χρόνο σε ένα συνέδριο να μιλήσουν ομαδικά πως θα προβάλουμε τον ελληνισμό στην Αυστραλία, πως θα μάθουν ελληνικά τα παιδιά μας και όχι σε μία μόνο περιφέρεια… Δεν υπάρχει συντονισμός».
Κι όμως, η ομογένεια κάνει προτάσεις. Απλά, πέφτουν στο κενό…
«Κοιτάξτε, κύριε Μαλασπίνα, επεμβαίνει η Αντιόπη, έγιναν προτάσεις μέσω Δρ. Μιχάλη Σιανίκα από το Πανεπιστήμιο του Flinders στην Αδελαΐδα. Είχε προτείνει να κάνουν ένα Πρόγραμμα που όταν τελειώνουν οι φοιτητές από το τοπικό Πανεπιστήμιο για τη Γλώσσα, και πριν γίνουν καθηγητές κανονικά στην Αυστραλία, να μπορούν να έρχονται στην Ελλάδα και να κάνουν ένα χρονικό διάστημα μετεκπαίδευση, η οποία να μετράει και στο πτυχίο τους.
Να αποκτήσουν, δηλαδή και πρόσθετες γνώσεις και μία εμπειρία των Ελληνικών σε ένα ελληνικό περιβάλλον. Να μάθουν το εδώ σύστημα και να ανταλλάξουν ιδέες με Έλληνες συναδέλφους τους. Οπότε, επιστρέφοντας στην Αυστραλία, να έχουν αποκτήσει επαφές στην Ελλάδα. Δεν είδαμε να ολοκληρωθεί αυτή η πρόταση. Κάνουμε προτάσεις, και δεν ακούγονται…»
Ένας πραγματιστής θα έλεγε: Συνεχίστε να προτείνετε. Κάποτε μπορεί και να εισακουστείτε. Κάποτε γίνονται και θαύματα!
Όσο, όμως, ο χρόνος κυλάει προσπαθώντας να αφυπνισθεί το ελληνικό Κράτος, χωρίς να γίνεται κάτι, οι μάχες χάνονται…
Όχι, όμως, και ο πόλεμος! Τον πόλεμο της Γλώσσας, όπως και εκείνον της Λευχαιμίας, θα τους κερδίσουμε!
Η Αντιόπη Βαρέλια δεν είναι μία. Είναι πολλές. Και είναι παντού!
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ…(Λόγω πρόσκαιρου τεχνικού προβλήματος, οι φωτογραφίες εδώ)
Σχόλια Facebook