Πολύ φοβόμαστε ότι … ονειρευόμαστε!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

 «Ο μυθικός Μορφέας ήταν επιφορτισμένος με την «αποστολή» να παίρνει διάφορες ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων (…) Γενικότερα, ο Μορφέας θεωρήθηκε ως ο θεός των ονείρων, ιδίως στη ρωμαϊκή και στη μεταγενέστερη δυτική παράδοση (,,,) Ο Μορφέας, ως επικεφαλής, είχε ιδιαίτερη ευθύνη για τα όνειρα των βασιλιάδων και των ηρώων. Ο Μορφεύς παριστάνεται με φτερούγες, που ήταν τόσο δυνατές και ανθεκτικές ώστε μπορούσαν να τον μεταφέρουν στα πέρατα της Γης».

https://el.wikipedia.org

Στο φυσιολογικό ερώτημα που φαντάζομαι ότι θα κρέμεται στα χείλη σας, τι δουλειά έχει ο θεός των ονείρων σε μία αρθρογραφική στήλη, δεν θα απαντήσει ο γράφων, αλλά εσείς. Και όχι τώρα. Αφού προηγουμένως ολοκληρώσετε την ανάγνωση της στήλης…

Συγκινητική η προσπάθεια του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, να προσελκύσει επενδύσεις στην Ελλάδα.

Κατανοητή και η έφεσή του να καταβάλει την κύρια προσπάθεια σε έναν γεωγραφικό χώρο όπου φιλοξενεί πολλούς επιτυχημένους ομογενείς επιχειρηματίες, με αποδεδειγμένη την αγάπη τους για την πρώτη πατρίδα.

Ακατανόητη, είναι, όμως, η εμμονή του να εμφανίζεται ότι  αγνοεί τους βασικούς κανόνες που διέπουν τις διεθνείς αγορές και τους «international» επενδυτές, επομένως και τους ομογενείς επιχειρηματίες.

Και επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει, πολλώ μάλλον σε έναν Πρωθυπουργό, πρέπει να αναζητήσει κανείς τους όπισθεν της εντυπώσεως αυτής καλυπτομένους πραγματικούς λόγους.

Στην περίπτωση, οι πραγματικοί λόγοι αφορούν στην πασιφανή αδυναμία του Πρωθυπουργού, να παραθέσει «αποδείξεις και ονόματα» που να τεκμηριώνουν ότι πράγματι «παρήλθον» στην πράξη και όχι μόνον στα λόγια «οι χρόνοι εκείνοι» όπου το κράτος λειτουργούσε με αναποτελεσματικούς θεσμούς, όπου η διαφθορά και η παραοικονομία «χτυπούσαν κόκκινο», όπου η Δημόσια Διοίκηση ήταν σπάταλη, όπου οι φορολογικοί συντελεστές ήταν απαγορευτικά υψηλοί, όπου υπήρχε ελλιπής χρηματοδότηση, όπου η χώρα στέναζε κάτω από υπερβολικό δημόσιο χρέος, όπου, τελευταίο αλλά όχι τελικό, η εργασιακή ειρήνη παρέμενε ζητούμενο και το νόμιμο κέρδος «στα κάγκελα»!

Όλα αυτά, έχουν κατατάξει τη χώρα μας στην 136^η θέση ανάμεσα σε 140 χώρες, σε ό,τι αφορά την ανταγωνιστικότητα!

Αλλά εάν τα πεις αυτά, ποιος θα έρθει να επενδύσει;

Ο πρωθυπουργός κάλεσε τους ελληνοαμερικανικούς επιχειρηματίες να επενδύσουν στην Ελλάδα, για δύο λόγους: Για να αποδείξουν ότι αγαπούν την πατρίδα τους. Και,  «γιατί τώρα τους έχει ανάγκη».

Και τα δύο επιχειρήματα είναι λάθος. Πρώτον, διότι ο εκτός Ελλάδος Ελληνισμός την αδιαφιλονίκητη αγάπη του προς την πατρίδα την έχει πολλαπλώς και γενναιόδωρα  καταθέσει σε κρίσιμες περιόδους, για να μην έχει ανάγκη «αγαπητικών πιστοποιητικών».  Και, δεύτερον, διότι η ανάγκες του ελληνικού κράτους και διαρκείς είναι και αθεράπευτες κάτω από την συγκεκριμένη λογική του νεοελληνικού ωχαδερφισμού και της φοροαποφυγής.

Μετά την κατάρρευση των «χάρτινων πύργων» της Θεσσαλονίκης-ένα, την υπογραφή του «ξορκισμένου» Μνημονίου-3 και την σωρευτική ανάληψη προαπαιτούμενων, για την μερική ανά 6μηνο χρηματοδότηση της οικονομίας, η Κυβέρνηση καλεί  την παγκόσμια κοινότητα, αλλά και τους Ελληνοαμερικανούς, να υποστηρίξουν την προσπάθεια να ξαναχτιστεί η Ελλάδα.

Μέχρις εδώ, πολύ ωραία.  Αλλά επειδή ο κάθε ένας αντιλαμβάνεται ότι επενδύσεις σημαίνουν κέρδη και ότι τα κέρδη προϋποθέτουν παγιωμένες καταστάσεις που λείπουν αυτή τη στιγμή από τη χώρα μας, ο Πρωθυπουργός καταθέτει εαυτόν, τρόπω τινά, ως «τριτεγγυητή»: «Είμαι εδώ, είπε, για να επιβεβαιώσω την πρόθεσή μας να μεταρρυθμίσουμε τον δημόσιο τομέα για να φέρουμε επενδύσεις στην Ελλάδα».

Πρόσθεσε μάλιστα και ότι: “εμείς θα εκπληρώσουμε τις υποσχέσεις μας, αλλά είναι αναγκαίο και για την άλλη πλευρά να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της για να ελαφρύνει το δημόσιο χρέος,” ώστε να υπάρξουν επενδύσεις στην Ελλάδα.

Και στα δύο αυτά «καθοριστικά» σημεία η ελληνική θέση είναι αδύναμη. Διότι κινείται στη σφαίρα του ανέξοδου «θα» ενώ καλούμε τους άλλους να ξοδευτούν προκειμένου «να» πράξουν, «να» επενδύσουν, ενδεχομένως και «να» ξανα-χάσουν… (Από το τελευταίο η Ομογένεια έχει πικρή εμπειρία. Και πλέον προσέχει).

Πρέπει, λοιπόν, να δούμε την αλήθεια κατάματα. Να σηκώσουμε τα μανίκια για να αλλάξουμε κυριολεκτικά τη χώρα. Με έργα, όχι λόγια. Πρώτα να διαμορφώσουμε τις συνθήκες και μετά να θα έρθουν μόνες τους “τρεχάτες” οι επενδύσεις. Αλλά για να μείνουν. Όχι να τις ξαναδιώξουμε με συνθήματα, ντουντούκες και …πυροτεχνήματα!

Και αυτό είναι πολύ δύσκολο να το επιτύχει μονοκομματική κυβέρνηση! Ακριβώς γι αυτό πιστεύαμε –και εξακολουθούμε να το πιστεύουμε- ότι η χώρα είχε ανάγκη από μία οικουμενική κυβέρνηση που θα συμφωνούσε πάνω σε συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις και όχι, φυσικά, σε πολιτικές κοσμοθεωρίες.

Αντ΄ αυτού έχουμε μία εύθραυστη πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ 154 εδρών, μία μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ (οι 53) να «απειλούν» ότι δεν θα υπογράψουν εφαρμοστικούς Νόμους και τον έναν εκ των δύο κυβερνητικών εταίρων να διακηρύσσει από την Κύπρο (μάλιστα!)  ότι «ο Ελληνισμός πέρασε δύσκολες μέρες, αντιμετώπισε προσβολές και επιθέσεις. Αλλά, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει , δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά».

Εάν με …άσματα και υποσχέσεις προσπαθούμε να κερδίσουμε τη ζωή, τις επενδύσεις και το μέλλον των παιδιών μας, πολύ φοβόμαστε ότι … ονειρευόμαστε!