ΑΝΑΛΥΣΗ: Ποιος κέρδισε, ποιος έχασε

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τι έδειξε η τηλεοπτική αντιπαράθεση των δύο διεκδικητών της εξουσίας; Ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις και ποιος τις έχασε; Πόσο σοφότεροι έγιναν οι ψηφοφόροι που θα πάνε την Κυριακή να ψηφίσουν;

Αυτά είναι μερικά, μόνον από τα ερωτήματα που έμειναν αναπάντητα με το σβήσιμο των προβολέων στο στούντιο 3 της ΕΡΤ.

Κατά την άποψή μας, για να ξεκινήσουμε από το δεύτερο ερώτημα, οι ψηφοφόροι δεν έγιναν σοφότεροι. Όλα όσα ειπώθηκαν και γνωστά ήταν και εν πολλοίς ακατανόητα. Μήτε με τις μεγάλες συγκεντρώσεις που θα γίνουν προς το τέλος της εβδομάδας θα μάθουμε περισσότερα; Όχι βέβαια. Όλα αυτά αποσκοπούν στη δημιουργία εντυπώσεων που βρίσκονται, όμως, μακριά από την ουσία.

Η τηλεοπτική αντιπαράθεση έδειξε ότι κανείς εκ των δύο –μήτε, όμως και οι ερωτώντες δημοσιογράφοι- θέλησαν να εμπλακούν στην ουσία του τραγικού προβλήματος που βιώνουμε όλοι μας. Ούτε θέλησαν, ούτε καν προσπάθησαν να μιλήσουν to the point. Όπως όλες οι συζητήσεις στην Ελλάδα, έγινε κι αυτή πίσω από την ουσία.

Από τις ερωτήσεις δεν αναδείχθηκε η αιτία της πτώχευσης της χώρας. Μα ούτε και από τις απαντήσεις των πολιτικών προέκυψε το πως ακριβώς θα βγούμε από αυτήν. Προφανώς ένεκεν του λεγόμενου πολιτικού κόστους…

Δυστυχώς, αντί να αναδείξουν τις παθογένειες της οικονομίας, να προτείνουν μέτρα και προγράμματα για την θεραπεία, όλοι οι συμπράττοντες ασχολήθηκαν με τα συμπτώματα και την αντιμετώπισή τους. Όχι με την ασθένεια και τα αίτια που την προκάλεσαν. Βέβαια ο κ. Τσίπρας προσπαθώντας να αποποιηθεί των όποιων δικών ευθυνών (και είναι πολλές -και όχι μόνο στο διάστημα της κυβερνητικής του θητείας) μίλησε γενικά και αόριστα για παθογένειες του πολιτικού συστήματος 40 χρόνων, είπε και ένα χωρατό, αλλά μέχρις εκεί.

Ο κ. κ. Μεϊμαράκης, προφανώς φοβούμενος το “πάθημα Πάγκαλου” προτίμησε να αποφύγει να αναφερθεί και αυτός στις ευθύνες και των πολιτών. Την ψήφο τους ζητούσε, άλλωστε, όχι την “οργή” τους!

Ωστόσο, από τα συμφραζόμενα μπορούσε κανείς να καταλάβει ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»πρωτίστως  διότι η χώρα δεν έχει παραγωγικότητα, διότι δεν πραγματοποιούνται, χρόνια τώρα, επενδύσεις, διότι δεν κάνουμε εξαγωγές, διότι ασκήσαμε κοινωνική πολιτική όχι με το περίσσευμα, αλλά με πανάκριβα δανεικά. Και μάλιστα,  με δανεικά που δεν αξιοποιήθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις, αλλά ή έγιναν τούβλα και τσιμέντο ή πήγαν σε εορτές, διακοπές και ακριβά ΙΧ! Διότι κάποιοι έχτισαν πολιτικές καριέρες συνδικαλιζόμενοι όχι υπέρ του μακροπρόθεσμου συμφέροντος των εργατών, αλλά υπέρ της κοντόφθαλμης επιδοματικής πολιτικής,  η οποία κατέληξε στην αποβιομηχάνιση της χώρας.

Τι ακριβώς ειπώθηκε και τι ακούσατε για όλα αυτά; Σχεδόν τίποτα!

Κολλήσαμε στα Μνημόνια, στους Ευρωπαίους και στα Κομματικά. Οι Ευρωπαίοι που μας …μισούν, η Αριστερά που θα φέρει (ξανά!) την Ελπίδα, μόνο που, στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα, τη φορά αυτή η Ελπίδα δεν σερβιρίστηκε ως ωραία, ευχάριστη και ανέμελη κοπελούδα, αλλά φρόντισε ο κ. Τσίπρας -για να μην του ξαναφύγει, προφανώς- να τις κόψει τα φτερά… Να την φορτώσει με “αγώνα”, “μόχθο” και “αίμα”…

Ωστόσο, πέραν όλων αυτών, εάν δεν εξαλείψουμε τις αιτίες που οδηγούν στην παραοικονομία, εάν δεν κλείσουμε τις χαραμάδες της ατιμωρησίας, εάν δεν αποκόψουμε τη Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας, εάν δεν μεταβάλουμε στάση και άποψη για τον συνδικαλισμό, τότε κανένα μνημόνιο δεν θα μας σώσει και κανένας πρωθυπουργός δεν θα μας γλιτώσει. Όχι γιατί δεν θα το θέλει, αλλά γιατί «ουδέναν δύνασαι σώσαι παρά τη θέλησή του».

Που σημαίνει, για να μην μακρηγορούμε, ότι μόνον όταν όλοι άρχοντες και αρχόμενοι, αποφασίσουμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής και συνήθειες, μόνον τότε, κατά την άποψή μας, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Για τα παιδιά μας.

Αυτή είναι και η βασική αιτία για την οποία δεν υπήρχε σώφρον λόγος να οδηγηθούμε σήμερα -εν μέσω θέρους- σε εκλογές, 7 μήνες από την προηγούμενη λαϊκή εντολή. Η διαλυθείσα Βουλή πρόσφερε δυνατότητα 222 εδρών προς σχηματισμό μιας κυβέρνησης σαν αυτή που ευαγγελίζονται σήμερα. Ευρείας συνεργασίας. Μόνης δυναμένης να προχωρήσει σε βαθιές τομές. Σε πλήρη αναδιάρθρωση, Σε κάθετη ρήξη με τους λογής-λογής “νταβατζήδες”.

Για μία ακόμη φορά. δυστυχώς, εμείς βάλαμε το κομματικό μπροστά από το εθνικό. Τοποθετήσαμε το Μνημόνιο πίσω από την ψήφο. Και κάναμε την επιδίωξη αυτοσκοπό.

Εν κατακλείδι, τις εντυπώσεις είτε τις κέρδισε ο κ. Μεϊμαράκης, όπως εμείς πιστεύουμε, είτε ο κ. Τσίπρας, που πάντως είχε μία αύρα, σίγουρα τις έχασε η Ελλάδα. Δυστυχώς.

Εκείνο που απέμεινε -και δεν είναι λίγο-  είναι ο πολιτισμένος διάλογος και η δυνατότητα συνεύρεσης των πολιτικών αρχηγών, που δείχνουν να έχουν μία “χημεία” μεταξύ τους.

Ίσως αυτό το τελευταίο να αποτελέσει και το “κλειδί” των μετεκλογικών πολιτικών εξελίξεων.