Η μόνη εθνική πολιτική λύση

ΑΝΑΛΥΣΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Με ένα σημαντικό άρθρο της η αρχαιότερη εφημερίδα των Αθηνών “ΕΣΤΙΑ” προτείνει ως μόνη εφικτή σήμερα πολιτική λύση τη συγκρότηση Κυβέρνησης “Εθνικής Ευθύνης”, κάτι που από μακρού έχει υποστηρίξει σθεναρά και η Panhellenic Post.

Έχει ιδιαίτερη δε σημασία η αρθρογραφική επισήμανση που κάνει η έγκυρη εφημερίδα,  πως οι τυχόν εκλογές θα διεξαχθούν με υπηρεσιακή Κυβέρνηση ενώ προ της προκηρύξεως πρόωρων εκλογών, σύμφωνα με το Άρθρο 41 παράγραφος 1,  θα πρέπει να προηγηθούν διερευνητικές εντολές…

Η (πολιτική) ουσία είναι ότι οι εκλογές δεν θα βοηθήσουν την Κυβέρνηση Τσίπρα, ακόμη και εάν ήθελε κερδίσει την πολυπόθητη και από τον ίδιο ήδη από το 2010 ματαίως ζητούμενη από το εκλογικό Σώμα αυτοδυναμία. Ακόμα και σ΄αυτήν την περίπτωση, πάλι το επαχθές 3ο μνημόνιο που υπέγραψε και τα δυσβάσταχτα μέτρα που εξ αυτού έπονται, είναι αδύνατον να τα “αντέξει” πολύ περισσότερο να τα “τρέξει” δεδομένης και της πανταχόθεν “διακήρυξης” ότι “δεν τα πιστεύει”…

Επομένως, τυχόν πρόωρες εκλογές, όπως επισημαίνει και η “ΕΣΤΙΑ” μόνον θα περιπλέξουν περισσότερο τα πράγματα. Θα δυσχεράνουν έτι περαιτέρω την ήδη κάκιστη οικονομική κατάσταση. Ενώ θα “τροφοδοτήσουν” τους εταίρους με επιχειρήματα “απαλλαγής” πως “άλλα λέμε και άλλα κάνουμε”.

Αλλά ούτε και το εσωκομματικό πρόβλημα της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα επιλύσει, αφού ο κρίσιμος πυρήνας  δεν είναι οι 32 ή 52 της αριστερής πλατφόρμας, αλλά όλες (και οι 16;) Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και σχεδόν όλα του τα στελέχη, με κυβερνητικές ή μη θέσεις, που δημοσίως διαλαλούν ότι “θα στρογγυλέψουν” εκ των υστέρων αυτά που υπέγραψαν και δεν πιστεύουν. Δηλαδή, δεν τα τηρήσουν ακριβώς όπως συμφωνήθηκαν…

Σε κάθε περίπτωση ο κ. Τσίπρας πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προτάξει το εθνικό, από το κομματικό όφελος. Όσο και εάν έως πρόσφατα διαφήμιζε ότι “δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού”, απεδείχθη ότι η αδήριτος εθνική ανάγκη όταν ορθώνεται μπροστά από ευσυνείδητους πολιτικούς, δεν καταλαβαίνει από συνθηματολογία, λαϊκισμούς και λεκτικές πομφόλυγες, αλλά έχει την ιδιότητα να αυτο-επιβάλλεται.

Φρονούμε δε, ότι δεν υπήρξε εταιρικό “περίστροφο στον κρόταφο” που επέβαλε στον κ. Τσίπρα την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, όπως σε στιλ Αγκάθα Κρίστι το επικοινωνιακό περιβάλλον του επιχειρεί να παρουσιάσει τα πράγματα. Ήταν η με ψυχικό άγος κατανόηση από τον ίδιον τον Πρωθυπουργό, πως “άλλος δρόμος δεν υπήρχε” και το μόνο μονοπάτι που απέμενε ήταν εκείνο που οδηγούσε τη χώρα και το λαό της στην ολοκληρωτική  καταστροφή.

Με το ίδιο εθνικά υπεύθυνο σκεπτικό πρέπει ο Πρωθυπουργός να σταθμίσει εκ νέου τα πράγματα. Ακόμη και εάν υποτεθεί ότι σε μία νέα εκλογική αναμέτρηση ήθελε λάβει ένα (απίθανο) αυτοδύναμο 42%, το ερώτημα είναι εάν θα μπορούσε ως μονοκομματική κυβέρνηση να εφαρμόσει απρόσκοπτα την φορολόγηση των αγροτών, το άνοιγμα όλων των επαγγελμάτων, την επιπλέον φορολογική επιβάρυνση όλων των στρωμάτων και όχι μόνον των πλουσίων κλπ. κλπ.;  Και θα το κάνει αυτό με ποιους υπουργούς; Μ΄αυτούς που έχουν ήδη μετανιώσει που έβαλαν την υπογραφή τους στο Μνημόνιο;

Θεωρούμε ότι η νέα Κυβέρνηση πρέπει να αντλήσει δύναμη, αποφασιστικότητα και δυναμικότητα από τη δεξαμενή των 222 “ναι” που στήριξαν το Μνημόνιο (και τον κ. Τσίπρα) στη Βουλή. Μόνον με μία τόσο ευρεία κοινοβουλευτική βάση μπορεί να περάσουν όλα τα δύσκολα μέτρα. Που όσο και εάν μας πονούν και μας “πνίγουν” οικονομικά μέχρι εξαθλιώσεως,  είναι εντούτοις και τα μόνα που πλήρως εφαρμοζόμενα θα οδηγήσουν αργά αλλά σίγουρα τη χώρα έξω από την πικρή, οδυνηρή και αιματηρή, για τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, περιπέτεια της οικονομικής κρίσης.

Αυτή η πολυκομματική “βάση”, όμως, δεν μπορεί να στηρίζει εσαεί μία “ανίσχυρη” κυβέρνηση μειοψηφίας. Είναι αυτό πολιτικά ανεπίτρεπτο. Γι αυτό και η μόνη λύση είναι “Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης”, ίσως “Κυβέρνηση Σωτηρίας”  ή όπως αλλιώς ήθελε ονομαστεί.

Και κάτι τελευταίο. Κατά την άποψή μας, δεν φταίνε τα δύο προηγούμενα Μνημόνια που δεν πέτυχαν. Αυτό το υποστηρίζει η κομματική προπαγάνδα, για να την διαψεύδει το προηγούμενο της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Κύπρου κλπ.

Τα δύο προηγούμενα Μνημόνια απέτυχαν απλούστατα γιατί ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΟΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ.