“Οι συμμαχικοί εκβιασμοί υπήρξαν έκδηλοι σαν τους σημερινούς”

(Φωτογραφία πρώτης σελίδας, η Ευτυχία Λοϊζίδη)

Οι συμμαχικοί εκβιασμοί υπήρξαν έκδηλοι σαν τους σημερινούς.

Mε το δημοψήφισμα, ύστερα από την παρότρυνση του ίδιου του πρωθυπουργού Τσίπρα, ο λαός τελικά ήταν αυτός που πήρα την απόφαση να δώσει τη υπέρτατη μάχη για τον σκοπό τον “ένδοξο” μιας και αυτή πραγματικά κατ΄εμέ ήταν η ποθητή αιτία του.

αφού με αυτόν τον τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας θα διέγραφε κάθε πιθανότητα ατιμωτικής παράδοσης.

Έτσι με μια  μεγάλη πίστη -και στην αγάπη του λαού του προς εκείνον, αλλά και στα λεγόμενα των συνεργατών του περί  “ανύψωσης εθνικού συλλογικού συμφέροντος”,  κατάφερε και τελικός  έγινε πραγματικότητα το δημοψήφισμα αυτό.

Γιατί , και άλλη φορά είχε τεθεί το θέμα του δημοψηφίσματος (σας θυμίζω Παπανδρέου όταν είχε να αντιμετωπίσει

το εκτοξευμένο κόστος δανεισμού αλλά και τον κίνδυνο μιας και τότε άμεσης χρεοκοπίας).

Όπως είπε ο ίδιος σε λεγόμενά του εδώ στην Αμερική δεν ήταν σε θέση να υπερασπιστεί έως τέλους- την ενέργεια του δημοψηφίσματος εννοώ για λόγους βαθύτερους εσωτερικά.

Ο ίδιος μάλιστα ανέφερε μερικούς, όπως ότι “η πολιτική και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αυτή τη στιγμή, βρίσκονται υπό καθεστώς αιχμαλωσίας, από συμφέροντα ισχυρά και πως η χώρα βρίσκεται

παραδομένη  σε ένα κράτος πελατειακό.

Δεν του δόθηκε ο πολυπόθητος χρόνος, σαν και εκείνον που αναζητούσε και ο σημερινός ηγέτης της Ελλάδας και που τόσο σχολιάστηκε από όλους και όλα (αναφέρομαι στην περήφανη διαπραγμάτευση).

Μετά από καιρό ο Γ.Παπανδρέου κοινοποίησε και τον διάλογο που είχε με τους “εταίρους”.

“Ένας Πρωθυπουργός φωνάζει

– “Γρήγορα, έχουμε μόνο 10 λεπτά”.

Τον ερωτώ:

– “Γιατί; Έχουμε σοβαρές αποφάσεις να λάβουμε, χρειαζόμαστε χρόνο “

Ένας άλλος Πρωθυπουργός παρεμβαίνει και λέει:

– “Χρειαζόμαστε μία συμφωνία τώρα. Σε 10 λεπτά ανοίγουν οι αγορές στην Ιαπωνία και θα έχουμε πανωλεθρία στην παγκόσμια οικονομία”.

Σε αυτά τα 10 λεπτά λοιπόν, γρήγορα, ήρθαμε σε συμφωνία.

Ξέρουμε όλοι τι επακολούθησε ύστερα από αυτήν την συμφωνία.

Όπως όλοι μας ξέρουμε και τι επακολούθησε

 από την διαβόητη διαπραγμάτευση ύστερα απο ένα ισχυρότατο περήφανο ΟΧΙ -ΤΟ ΜΟΝΟ θα έλεγα εγώ,  από τον  ελληνικό λαό.

Εάν αυτά κάθε αυτά τα γεγονότα δεν μας θυμίσουν τίποτα όταν θα διαβάσουμε τον διάλογο Μηλίων – Αθηναίων (από την Ιστορία του Θουκυδίδη), τότε νομίζω πως θα συμφωνήσω, με εκείνο που διαφωνούσα κάποτε στο άκουσμά του.