Η ομογένεια χρειάζεται νέα ηγεσία

ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η πρόσκληση  του Λευκού Οίκου, σε ομογενείς των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής να συζητήσουν για την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα, αναδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η ελληνοαμερικανική παροικία στην μεγάλη αυτή χώρα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική πατρίδα γίνονται αντικείμενο διαβουλεύσεων στα υψηλότερα δώματα της πολιτικής ιεραρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ).

Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει εθνικό, οικονομικό ή πολιτικό ζήτημα που να μην έχει απασχολήσει σοβαρά το Λευκό Οίκο και τις Γερουσίες, σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο. Από τα πλέον πρόσφατα, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η επιβολή εμπάργκο στην δωρεάν στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στην Τουρκία, το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και η διαμεσολαβητική προσπάθεια, η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2010 και άλλα.

Δυστυχώς, η ελληνική πατρίδα δεν ήταν σ΄ όλα αυτά τα θέματα, ούτε ομονοούσα, ούτε σταθερή στις απόψεις της. Με αποτέλεσμα η ομογένεια, που συνεπαρμένη από πατριωτική ορμή έδινε το δικό της αγώνα, στο Λευκό Οίκο και στη Γερουσία, για τα ελληνικά αιτήματα, να μείνει ξεκρέμαστη σε κρίσιμες «αναμετρήσεις» με τον τουρκικό παράγοντα, την σκοπιανή προπαγάνδα και την αμερικανική διοίκηση απέναντί της…

Ούτε και σήμερα μοιάζει η ελληνική κυβέρνηση έτοιμη να δεχθεί την υποστήριξη του αμερικανικού παράγοντα, ίσως διότι αυτός συμπίπτει με την ευρωπαϊκή αντίληψη ότι πρέπει να συντελεσθούν βαθιές και επώδυνες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία μας.

Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι η σταθερή γέφυρα που ενώνει τις δύο σύμμαχες χώρες, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα, οι ελληνο-αμερικανοί, θα πράξουν και πάλι το καλύτερο υπέρ της γενέτειρας.

Θλίψη προκαλεί, πάντως, ο κατάλογος της πρώτης ομάδας ελληνοαμερικανών που προσκαλούνται στο Λευκό Οίκο. Μεταξύ των καλεσμένων είναι είναι ονόματα γνωστά από το παρελθόν. Ακόμη από τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Ευτυχώς, δεν λείπουν και τα ελάχιστα νεώτερα πρόσωπα.

Η θλίψη δεν αφορά την αδιαμφισβήτητη αξία ή τον πατριωτισμό ενός εκάστου εξ αυτών, αν και για ορισμένους πολλά ακούγονται. Η θλίψη έχει να κάνει αποκλειστικά με το γεγονός ότι δυστυχώς, στο υψηλότερό της επίπεδο η ομογένεια το τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα και μέχρι σήμερα,  δεν έχει ανανεωθεί. Νέοι άνθρωποι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν ασχοληθεί με τα κοινά και, κατά συνέπεια, δεν έχουν εγκατασταθεί στην συνείδηση της ομογένειας και της αμερικανικής κοινωνίας ως «νέοι ομογενείς ηγέτες».

Είναι αυτός ακριβώς ο λόγος για τον οποίο η «Κίνηση για μια νέα εκπροσώπηση» της ομογένειας έχει αποκτήσει δυναμική και υπόβαθρο.

Χρειάζεται η ελληνοαμερικανική, αλλά χρειάζονται επίσης και οι παγκόσμιες ελληνικές παροικίες, νέους ηγήτορες. Νέους ανθρώπους,  με νέες ιδέες. Με φρέσκα οράματα. Με σύγχρονες γνώσεις.

Και η ομογένεια συνολικά, έχει ανάγκη από νέα εκπροσώπηση.

Κάποιοι από τον κατάλογο, άξιοι κατά πάντα ομογενείς και πατριώτες, αποτελούν χρονολογικά το ηγετικό ομογενειακό παρελθόν. Με επιτυχίες και αποτυχίες.

Χρειαζόμαστε καινούργιους ηγέτες.