Δημοψήφισμα συγχωροχάρτι στον Αλέξη

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η κυβέρνηση στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου, είχε πάρει εντολή από τον ελληνικό λαό να διαπραγματευτεί τη νέα συμφωνία με τους εταίρους.

Για να πάρει αυτή την εντολή (με σχετικά ισχνή πλειοψηφία) ο κ. Τσίπρας είχε πείσει όσους τον ψήφισαν για ορισμένα πράγματα.

1. Ότι από την επομένη θα έσκιζε το Μνημόνιο.
2.  Ότι θα καταργούσε όλους τους μνημονιακούς νόμους, με όποιον τρόπο και εάν είχαν ψηφισθεί.
3. Ότι διέθετε την ικανότητα και είχε τον τρόπο να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά και να επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα από εκείνα που είχαν επιτύχει οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Τίποτε από όλα αυτά δεν έκανε. Οι μνημονιακοί νόμοι καλά κρατούν μέχρι και σήμερα και οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, με δική του ευθύνη οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο.

Λέμε με δική του ευθύνη διότι όλους αυτούς τους πέντε μήνες της δήθεν διαπραγμάτευσης, διέπραξε παιδαριώδη λάθη που προδιέγραψαν το αρνητικό αποτέλεσμα.

Έρχεται σήμερα ο κ. Τσίπρας και με τη μέθοδο του “στρίβειν δια του αρραβώνος” προσπαθεί να μεταθέσει τις δικές του ευθύνες στην πλάτη του λαού, αντί ως υπεύθυνος ηγέτης να αποφασίσει αυτός εμπνέοντας το λαό να τον ακολουθήσει…

Συνεχίζοντας δε την πεζοπορία του στο δύσβατο μονοπάτι των λαθών, θέτει ως ερώτημα του Δημοψηφίσματος το εάν ο λαός αποδέχεται την πρόταση των εταίρων ή εάν την απορρίπτει.

α) Την πρόταση των εταίρων δεν την γνωρίζει ο λαός. Και εάν ακόμη δημοσιοποιηθεί (μάλλον ήδη έγινε αυτό σε ξένη εφημερίδα) είναι αμφίβολο αν μέσα σε μία εβδομάδα προλαβαίνει ο λαός να καταλάβει και να αξιολογήσει την τεχνοκρατική πρόταση η οποία έτσι κι αλλιώς εκ πρώτης όψεως δεν μπορεί να είναι ελκυστική, αφού φορτώνει με πρόσθετα βάρη το λαό.  Αλλά το θέμα δεν είναι τα πρόσκαιρα βάρη. Το ζήτημα είναι εάν η πρόταση αυτή θα μας βγάλει ή όχι από το τούνελ της οικονομικής κρίσης. Και γι’ αυτό δεν αρκεί μια καλή πρόταση. Πρέπει  να γίνει σωστή εφαρμογή της και οι πολίτες να μην την καταστρατηγήσουν.

β) Πέραν τούτου, το ερώτημα έτσι όπως διατυπώνεται είναι πολύ πιθανόν να εμπίπτει στα όρια δημοσιονομικού θέματος για το οποίο ΔΕΝ προβλέπεται δυνατότητα δημοψηφίσματος.  Αλλά επ’ αυτού θα αποφανθούν οι συνταγματολόγοι.

Στην πραγματικότητα, αυτό που διακυβεύεται είναι η παραμονή ή όχι της χώρας στο Ευρώ και την ΕΕ.

Διότι έστω ότι ο λαός αποφασίζει ΟΧΙ στην πρόταση των εταίρων. Ποιος εγγυάται ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος -αυτό το μεγάλο “ΟΧΙ”-  θα μεταβάλλει τη στάση και την πρόταση των εταίρων;

Γιατί θα επιτρέψει στην Κυβέρνηση να διαπραγματευτεί καλύτερα εκεί όπου σήμερα απέτυχε, αφού είχε πρόσφατη λαϊκή εντολή;

Ποιος κατασφαλίζει ότι οι εταίροι δεν θα επιμείνουν στην ΙΔΙΑ “συνταγή” που εξ αρχής προτάσσουν; Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα έρθουν οι εταίροι να μας δείξουν την πόρτα εξόδου από την ΕΕ;

Και έστω ο λαός πει ΟΧΙ, αλλά  η νέα συμφωνία που θα υπογραφεί με τους εταίρους είναι ίδια ή και ακόμη χειρότερη από τη σημερινή, αυτό δεν θα είναι η ταφόπλακα στην αξιοπρέπεια του λαού;

Κοντολογίς, εκ πρώτης όψεως το μόνο που κατασφαλίζει το Δημοψήφισμα, είναι ένα συγχωροχάρτι στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την μέχρι σήμερα 5μηνη αποτυχία τους να πείσουν τους εταίρους για την πρόθεσή τους να εξυγιάνουν την ελληνική οικονομία, προσερχόμενοι σε μία έντιμη συμφωνία.