ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: «Ψιθυρίζω κάτι δικά μου»…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

«Ρίξε μια ζαριά καλή, και για μένα βρε ζωή»! Μπορεί το Τζόκερ να μην μας «κάθισε» αλλά από χθες ως χώρα ζούμε στον πυρετό της «τελευταίας ζαριάς»!

Θα κάτσει, δεν θα κάτσει… Πως το ‘πε ο Σωκράτης; Α, ναι, εν οίδα ότι ουδέν οίδα…

Μάλλον τον Τσίπρα φαντάζομαι θα είχε υπόψη του…

Ετοιμάζεται κι αυτός τώρα για το μεγάλο κόλπο. Μπας και αναδειχθεί σε υπέρ τυχερό των δις!  Μόνον έτσι θα ξεπληρώσει τους δανειστές! Με μία μεγάλη μπλόφα!

Μας είπαν αρχικά ότι ο υπέρ τυχερός του τζόκερ ήτανε, λέει, Πακιστανός και όλοι νιώσαμε εθνικά υπερήφανοι για το πώς συμπεριφερόμαστε στους ξένους μας!

Τους κάνουμε εκατομμυριούχους!

Έπειτα, όταν προέκυψε ο Πακιστανός δημιούργημα των twitters, εμφανίστηκε ανώνυμος γηγενής ως ο υπέρ τυχερός.

Ε, ένιωσα καλύτερα έτσι. Διότι φαντάζεσθε να μάθαιναν οι ξένοι ότι στην Ελλάδα της απόλυτης φτώχειας μοιράζουν εκατομμύρια;

Τότε να δείτε τι θα μας ζητούσε ο Γιούγκερ!

Ναι, εξομολογούμαι ότι πριν την κλήρωση, είχα ενδόμυχα ένα φόβο με τα εκατομμύρια! Φοβούμουνα μήπως ήμουνα εγώ ο υπέρ τυχερός! Θα πείτε, υπέρ αισιοδοξία!

Πείτε το κι έτσι. Εγώ και άλλα 7 εκατομμύρια ενήλικες Έλληνες θα το λέγαμε «τελευταία ελπίδα»!

Τώρα θα πείτε γιατί φοβόμουνα. Ε, να, σκεπτόμουν τα βράδια που έπεφτα στο κρεβάτι: βρε θες να κερδίσω τα εκατομμύρια και αύριο ο Τσίπρας να μας βγάλει από το Ευρώ και να μου τα κάνει δραχμούλες; Ε;

Αλήθεια, το σκέφτεστε; Πάνω που θα έπιανα την καλή να μου έκανε άνθρακες το θησαυρό!

Κι έπειτα, ξανασκεφτόμουν, πες ότι δεν βγαίνουμε, μένουμε στο Ευρώ. Ωραία. Τι τα κάνω; Να τα κρατήσω σπίτι τόσα λεφτά κομμάτι δύσκολο. Που να χωρέσουν σε 90 τετραγωνικά; Τι είναι, εκατό- διακόσιες ψωρο-χιλιάδες να τις παραχώσεις στο στρώμα να τις έχεις πρόχειρες για μια …ανάγκη;

Να τα βάλω στην Τράπεζα.  Ε, κι αν έβαζαν περιορισμό στην κίνηση κεφαλαίων και δεν μπορούσα να τα σηκώσω; Να τα κερδίσω και να μην τα ορίζω;

Μέχρι που σχεδίαζα να πλήρωνα τους φόρους και να τα έβγαζα έξω από την Ελλάδα.

Θα με έλεγαν ανθέλληνα! Σαμποτέρ της εθνικής οικονομίας!

Γιατί παρακαλώ, επειδή θα ήθελα να προστατέψω την τύχη μου!

Ενώ τώρα που διατηρώ στην τράπεζα πέντε βιβλιάρια λογαριασμών με το συνολικό ποσόν των 9 ευρώ και 10 λεπτών, την σώζω!

Μεταξύ μας, δεν είναι που θέλω να  σώσω κανέναν, ξεχασμένα τα είχα!

Με είδε χθες η συμπαθέστατη υπάλληλος στο γκισέ της Τραπέζης που πήγα, όπως κάθε Έλληνας, να πληρώσω –τι άλλο;-  χρέη!..

«Γιατί έχετε τόσους πολλούς λογαριασμούς;» με ρώτησε, μάλλον από περιέργεια υποθέτω…

-Κάποτε είχαν όλοι χρήματα, είπα απολογητικά εγώ.

-Ναι, αλλά σήμερα είναι όλοι άδειοι…

-Ε, και τι να κάνω; αντέτεινα. Να είναι καλά οι κυβερνήτες!

-Να τους κλείσετε!

-Γιατί, πληρώνω φόρο άμα τους διατηρώ; επέμενα εγώ, μη έχοντας στην πραγματικότητα κανένα πειστικό λόγο να τους θέλω, πλην εκείνου που ανάγεται στα ενθύμια…

Μου χαμογέλασε με συμπάθεια, ή μάλλον με κατανόηση, η κοπέλα.

-Καταλαβαίνω, είπε!

-Μόνο ο Λαφαζάνης δεν λέει να καταλάβει σε τούτο τον τόπο, ψέλλισα ε λόγου μου και έσπευσα να της δικαιολογηθώ, προσθέτοντας πως «ψιθυρίζω κάτι δικά μου»…