Στοχασμοί: ΘΥΜΑΜΑΙ
Θυμάμαι όλα αυτά που σαν παιδί είχα για τη ζωή μου ονειρευτεί.
Πάλεψα, ίδρωσα, κάποια τα πέτυχα. Άλλα, έμειναν ξοπίσω μου. Για κάποιους, έγινα τρανός και ξακουστός. Για άλλους, τους πέρασε η ζωή μου αδιάφορα.
Τη θυμάμαι τη ζωή μου. Μέσα στον πόνο, μέσα στην αγωνία, μέσα στην αδρεναλίνη του αγώνα. Ένα παιχνίδι που τελικά δεν ήταν και τόσο παιχνίδι, αφού ο νικητής θα ήταν ένας, και όπως λέγανε, μόνος. Όμως η πώρωση ήταν μονόδρομος. Οι απαιτήσεις συνεχώς και μεγαλύτερες. Η πρόκληση δεν αφήνει περιθώρια.
Και όπως τόσοι, και εγώ μέσα. Στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται, και εδώ, έχουμε τον έρωτα του πολέμου. Εγώ ή εσύ. Χωρίς αιχμαλώτους. Χωρίς έλεος. Για την οικογένεια. Για το ταίρι. Για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μου. Για την καλύτερη ποιότητα ζωής. Ίσως τελικά για την αυταρέσκειά μου.
Θυμάμαι τις νίκες μου. Υπέροχες στιγμές. Και ας άφηνα κόσμο πίσω σε κάθε σκαλοπάτι που ανέβαινα. Έτσι είναι. Αυτοί, θα πληρώσουν το τίμημα. Ας με πρόφταιναν!
Βάδιζα για τη νίκη! Για την επιτυχία! Για την επίτευξη! Χωρίς πίσω να κοιτάζω. Δεν χρειαζόταν εξάλλου! Πάντα υπάρχει ο φόβος να ακούσεις τις κραυγές των ποδοπατημένων.
Τώρα, είμαι σε ένα μέρος σιωπηλό. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Γύρω μου, οι οικείοι μου μαυροφορεμένοι. Και ένας παπάς με ψέλνει. Μα την αλήθεια, είναι τόσοι λίγοι στον αριθμό! Που είναι όλοι αυτοί, που στα γλέντια όταν τους έκανα, γέμιζαν τον τόπο με βουητό;
Να τους μιλήσω, δεν μπορώ. Μόνο τις σκέψεις τους μπορώ να αισθανθώ.
Νάτο το ταίρι μου, σε άλλον έχει στραφεί. Σκέφτεται πως αισθήματα από εκείνον έχει δεχτεί. Δεν θα ξαναπατήσει στο χρυσό κλουβί, πάντα ψυχρό μαργαριτάρι το είχε δει. Και για μένα, τίποτα δεν έχει να πει. Μόνο πως κενή, ήταν μαζί μου η ζωή αυτή.
Να και τα παιδιά μου. Με κοιτάζουν με βλέμμα παγωμένο, κενό. Να τα αγκαλιάσω πόσο το ποθώ! Μα δεν μπορώ να κουνηθώ.
Και ναι, θυμάμαι. Τότε που μπορούσα, το είχα αρνηθεί. Είχα βλέπεις δουλειά πολύ. Αργότερα, έλεγα πάντα στον εαυτό μου, και αυτό το αργότερα, δεν ήρθε ποτέ. Πώς να μην έχουν ψυχρανθεί, αφού ποτέ δεν έχουμε γνωριστεί!
Να και κάποιοι φίλοι που τους νόμιζα πως ήταν καρδιακοί. Σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους, για το που αλλού θα την περνάνε φίνα τώρα που έχω φύγει από τη ζωή.
Ναι, θυμάμαι. Στα σταυροδρόμια της ζωής, στο κάθε λεπτό της και στις χιλιάδες ευκαιρίες της, εκεί που καλείται κάποιος να σταθεί στο ύψος των ανθρώπων, εκεί που οφείλεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, εκεί που επιλέγεις με την καρδιά και την ψυχή, εκεί που ξέρεις το σωστό, εκεί που η απάντηση σε όλα είναι η αγάπη, εγώ, για τη ματαιοδοξία μου, τα είχα όλα αρνηθεί.
Τη θυμάμαι τη ζωή μου. Μέσα στον πόνο, μέσα στην αγωνία, μέσα στην αδρεναλίνη του αγώνα. Ένα παιχνίδι που τελικά δεν ήταν και τόσο παιχνίδι, αφού ο νικητής θα ήταν ένας, και όπως λέγανε, μόνος. Όμως η πώρωση ήταν μονόδρομος. Οι απαιτήσεις συνεχώς και μεγαλύτερες. Η πρόκληση δεν αφήνει περιθώρια.
Και όπως τόσοι, και εγώ μέσα. Στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται, και εδώ, έχουμε τον έρωτα του πολέμου. Εγώ ή εσύ. Χωρίς αιχμαλώτους. Χωρίς έλεος. Για την οικογένεια. Για το ταίρι. Για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μου. Για την καλύτερη ποιότητα ζωής. Ίσως τελικά για την αυταρέσκειά μου.
Θυμάμαι τις νίκες μου. Υπέροχες στιγμές. Και ας άφηνα κόσμο πίσω σε κάθε σκαλοπάτι που ανέβαινα. Έτσι είναι. Αυτοί, θα πληρώσουν το τίμημα. Ας με πρόφταιναν!
Βάδιζα για τη νίκη! Για την επιτυχία! Για την επίτευξη! Χωρίς πίσω να κοιτάζω. Δεν χρειαζόταν εξάλλου! Πάντα υπάρχει ο φόβος να ακούσεις τις κραυγές των ποδοπατημένων.
Τώρα, είμαι σε ένα μέρος σιωπηλό. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Γύρω μου, οι οικείοι μου μαυροφορεμένοι. Και ένας παπάς με ψέλνει. Μα την αλήθεια, είναι τόσοι λίγοι στον αριθμό! Που είναι όλοι αυτοί, που στα γλέντια όταν τους έκανα, γέμιζαν τον τόπο με βουητό;
Να τους μιλήσω, δεν μπορώ. Μόνο τις σκέψεις τους μπορώ να αισθανθώ.
Νάτο το ταίρι μου, σε άλλον έχει στραφεί. Σκέφτεται πως αισθήματα από εκείνον έχει δεχτεί. Δεν θα ξαναπατήσει στο χρυσό κλουβί, πάντα ψυχρό μαργαριτάρι το είχε δει. Και για μένα, τίποτα δεν έχει να πει. Μόνο πως κενή, ήταν μαζί μου η ζωή αυτή.
Να και τα παιδιά μου. Με κοιτάζουν με βλέμμα παγωμένο, κενό. Να τα αγκαλιάσω πόσο το ποθώ! Μα δεν μπορώ να κουνηθώ.
Και ναι, θυμάμαι. Τότε που μπορούσα, το είχα αρνηθεί. Είχα βλέπεις δουλειά πολύ. Αργότερα, έλεγα πάντα στον εαυτό μου, και αυτό το αργότερα, δεν ήρθε ποτέ. Πώς να μην έχουν ψυχρανθεί, αφού ποτέ δεν έχουμε γνωριστεί!
Να και κάποιοι φίλοι που τους νόμιζα πως ήταν καρδιακοί. Σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους, για το που αλλού θα την περνάνε φίνα τώρα που έχω φύγει από τη ζωή.
Ναι, θυμάμαι. Στα σταυροδρόμια της ζωής, στο κάθε λεπτό της και στις χιλιάδες ευκαιρίες της, εκεί που καλείται κάποιος να σταθεί στο ύψος των ανθρώπων, εκεί που οφείλεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, εκεί που επιλέγεις με την καρδιά και την ψυχή, εκεί που ξέρεις το σωστό, εκεί που η απάντηση σε όλα είναι η αγάπη, εγώ, για τη ματαιοδοξία μου, τα είχα όλα αρνηθεί.
Σχόλια Facebook