Το μέλλον της Χιμάρας

Γράφει ο Δημήτρης Περδίκης

Σε λίγες εβδομάδες στις δημοτικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν και στον νέο διευρυμένο δήμο της Χιμάρας φαίνεται πολύ πιθανό πως θα υπάρξει αλλαγή στον δημαρχιακό θώκο και μάλλον ο υποψήφιος της «Ομόνοιας» θα είναι ο νέος δήμαρχος. Αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να σταματήσει το επαπειλούμενο σχέδιο κυβερνητικών και επιχειρηματικών κύκλων των Τιράνων περί «Νέας Χιμάρας» το οποίο ουσιαστικά σημαίνει υφαρπαγή των κτηματικών περιουσιών των Χιμαριωτών και απόδοσή των σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς και η αλβανοποίηση της ελληνικότατης από χιλιετιών γης της Χιμάρας.

Να σημειωθεί πως η ευρωπαϊκή συνθήκη περί μειονοτικών δικαιωμάτων, την οποία από ετών έχει και η Αλβανία υπογράψει απαγορεύει την αλλοίωση με οποιονδήποτε τρόπο, της περιοχής όπου διαβιεί μειονότητα. Αυτό βέβαια το γνωρίζουν και οι κυβερνώντες την Αλβανία, όμως τις απαντήσεις τις έχουν έτοιμες «δεν είναι οι Χιμαριώτες Έλληνες» «Δεν είναι μειονοτική ζώνη η Χιμάρα» «Κάποια ελληνικά τα μάθανε στην Κέρκυρα κάνοντας εμπόριο». Αυτά και πολλά άλλα λέγουν χωρίς ντροπή και έχοντες άλλα πονηρότερα στο πίσω μέρος της κεφαλής των.

Έστω λοιπόν, το αποτέλεσμα της κάλπης να είναι το καλλίτερο για την Χιμάρα και τους Χιμαριώτες και τα εκ Τιράνων σχέδια μπορούν να αντιμετωπιστούν. Η Χιμάρα στην συνέχεια για να μπορεί να έχει μέλλον θα πρέπει να έχει μία ήπιας μορφής ανάπτυξη που θα μπορεί χωρίς να καταστρέψει την φυσική της ομορφιά να δώσει την δυνατότητα στους κατοίκους της να παραμείνουν στις προαιώνιες εστίες τους και να δώσει σε όσους απόδημους το επιθυμούν την οικονομική κυρίως δυνατότητα να επιστρέψουν πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.

Όπως εμφανίζεται σήμερα η κατάσταση, ο τουρισμός θα είναι και στο μέλλον ο κυριότερος οικονομικός τομέας. Όμως και άλλοι τομείς όπως η ελαιοπαραγωγή, η αλιεία, η μελισσοκομία, τα παραδοσιακά γεωργικά προϊόντα κ.ά. είναι ή μπορεί να γίνουν αξιόλογοι οικονομικοί τομείς. Ο τουρισμός παρουσιάζει για την ώρα έντονη δραστηριότητα 30 ως 40 ημέρες κάθε καλοκαίρι και στο υπόλοιπο χρονικό διάστημα από μικρή έως ανύπαρκτη. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει προσπάθεια να επεκταθεί η τουριστική περίοδος σε μεγαλύτερο ετήσιο χρονικό διάστημα. Έχοντας λοιπόν υπόψη μου παραδείγματα άλλων ευρωπαϊκών μειονοτικών περιοχών αλλά και αυτόνομων κρατιδίων όπως το Μονακό και τα νησιά Ώλαντ, βλέπουμε πως αυτό έγινε δυνατό δημιουργώντας μία σειρά από ετήσια επαναλαμβανόμενες εκδηλώσεις, συνήθως εβδομαδιαίας διάρκειας και στους μήνες πριν και μετά την κύρια τουριστική περίοδο. Τέτοιες εκδηλώσεις θα μπορούσαν να είναι: – Πρωτάθλημα Μπιτς – βόλεϋ – Αγώνας ανωμάλου δρόμου – Ανοικτό πρωτάθλημα σκακιού – Διαγωνισμός ψαρέματος – Κύπελο μπιλιάρδου, και πολλές ακόμα. Θα ήθελα να αναφέρω τις αντίστοιχες εκδηλώσεις που κρατάει το Μονακό ζωντανό όλο το χρόνο, εκτός από το περίφημο καζίνο: Φεστιβάλ τσίρκου, Διαγωνισμός ομορφιάς σκύλων, Διαγωνισμός ανθοσύνθεσης (μπουκέτα), Φεστιβάλ τηλεόρασης, Φιλοτελική έκθεση, Φιλανθρωπικές εκδηλώσεις Aide Presence, Διαγωνισμός πιάνου, Αγώνες ιππασίας, Ράλλυ Μόντε-Κάρλο, Γκραν Πρι Φόρμουλα 1, Αγώνες Σπορτέλ, Έκθεση παλαιών καρτών, Έκθεση νομισμάτων, Διαγωνισμός ταχυδακτυλουργών, Ιστορικό Γκραν Πρι, Τουρνουά γκολφ, Συνέδρια και πολλά άλλα.

Εκτός από τις εκδηλώσεις θα μπορούσαν να προωθηθούν ιδιαίτερες μορφές τουρισμού όπως ο εκδρομικός τουρισμός, ο ορειβατικός, ο φυσιολατρικός, ο θρησκευτικός κ.ά. Βέβαια σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε πως όπως σε κάθε μειονοτική περιοχή της Ευρώπης η επιχειρηματική δραστηριότητα πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο από μέλη της εθνικής μειονότητας και επενδύσεις άλλων εταιρειών ή επιχειρηματιών δεν επιτρέπονται, και αυτό επειδή με την οικονομική δύναμη που διαθέτουν θα μπορούσαν να αγοράσουν τα πάντα και να εξοβελίσουν το ντόπιο στοιχείο. Ας θυμηθούμε την προσπάθεια του Ωνάση στο Μονακό στην δεκαετία του 1950. Ακόμα πιστεύω πως πολύ σημαντικό είναι οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας να καλύπτονται κατ’ αρχάς από Χιμαριώτες και στην συνέχεια από ελληνορθόδοξους άλλων περιοχών. Εγκατάσταση αλλόφυλων και αλλόδοξων δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό δίκαιο προστασίας των μειονοτήτων αλλά και με το συμφέρον των Χιμαριωτών.

Το μέλλον λοιπόν της Χιμάρας μπορεί να είναι για τους Χιμαριώτες λαμπρό εάν οι ίδιοι οι Χιμαριώτες το θελήσουν.