Ένας αυτοδημιούργητος Ελληνοαυστραλός επιχειρηματίας στο Λονδίνο

ΤΗΣ ΖΕΤΑΣ ΚΑΡΑΣΠΗΛΙΟΥ
Neoskosmos.com
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μελβούρνη από Έλληνες γονείς, εργάτες – μετανάστες από τη Μυτιλήνη στη μακρινή Αυστραλία. Έκανε ένα δύσκολο ταξίδι ζωής με πολλές στερήσεις, δουλεύοντας σε εστιατόρια, εργοστάσια, ξενοδοχεία, κτηματομεσιτικά γραφεία και σπουδάζοντας ταυτόχρονα, όπως και πολλά άλλα παιδιά Ελλήνων μεταναστών, αλλά δεν το μετάνιωσε ποτέ, συνεχίζει να αναζητά τη δική του Ιθάκη και να ονειρεύεται.

Ο Ευστράτιος Φίλης με τη Ζέτα Καρασπήλιου

Σήμερα, ο 37χρονος Ευστράτιος Φίλης είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας ANTHEA LETTINGS, μεγάλου κτηματομεσιτικού γραφείου real estate με έδρα στο αριστοκρατικό προάστιο του Λονδίνου Islington. Το γραφείο του εκεί θυμίζει αρχαία Ελλάδα, με αντίγραφα αγαλμάτων της κλασικής εποχής. Η εταιρεία του διαχειρίζεται σημαντικό αριθμό ακίνητων από τα οποία ένας αριθμός είναι ιδιόκτητα, τα οποία νοικιάζει και απασχολεί πάνω από 30 άτομα προσωπικό από την Ελλάδα, την Κύπρο, αλλά και από όλον τον κόσμο. Ένας Έλληνας, πολίτης του κόσμου, ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος, ο οποίος σήμερα βοηθά την πληγωμένη Ελλάδα μέσα από διάφορες δραστηριότητες – στήριξη διαφόρων οργανώσεων, την Ertopen, εκκλησίες κ.ά.

Ζήτησα να τον συναντήσω στο Λονδίνο, γνωρίζοντας την προσφορά του όχι μόνο προς την Ελλάδα της κρίσης, αλλά και προς τους νεοφερμένους Έλληνες του Λονδίνου, που ψάχνουν τρόπο να επιβιώσουν. Δηλώνει αισιόδοξος με την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και πιστεύει ότι θα καρποφορήσει η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης και οι θυσίες του ελληνικού λαού να βγει η Ελλάδα από την οικονομική και την ανθρωπιστική κρίση. Ο Ευστράτιος Φίλης είναι ο άνθρωπος που προσφέρει ένα χέρι βοήθειας σε δύσκολες στιγμές, γνωρίζοντας καλά στο πετσί του τι σημαίνει ξενιτιά.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Ο πατέρας μου, ο Κωνσταντίνος Φίλης, έφυγε από την Ελλάδα το 1963 και έφτασε στην Αυστραλία το 1964. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά έκανε στο καράβι όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες του που ταξιδεύοντας μαζί αναζητούσαν τη δική τους Ιθάκη. Άνθρωπος απλός, της εργατικής τάξης μαζεύοντας σπαράγγια στο Barmera, όπου τον έκανε η Κοινότητα δάσκαλο, για να βρεθεί αργότερα στη Μελβούρνη όπου την δεκαετία του ’70 θα γινόταν ιδρυτικό μέλος μαζί με άλλους συμπατριώτες του για τη επαναλειτουργία της Αδελφότητος Στύψης της Μελβούρνης.

Η μητέρα μου, η Ταξιαρχούλα, χωρίς να γνωρίζει καν αγγλικά, μια μικρή κοπέλα, 20 ετών ακολούθησε τον πατέρα μου στην Αυστραλία, μακριά από την πατρίδα της για να εργαστεί στα εργοστάσια της Μελβούρνης αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Αυτοί είναι οι γονείς μου, απλοί άνθρωποι της εργατιάς. Μέσα από τα βιώματα τον γονέων μου διδάχτηκα τις αρχές, τις αξίες και το ήθος που με βοήθησαν να ακολουθώ το όνειρο μου και να ψάχνω να βρω τη δική μου Ιθάκη.

Θυμάμαι που πήγαινα στο ελληνικό σχολείο «Πυθαγόρας’ στο Middle Park της Μελβούρνης. Εκεί έμαθα τα Ελληνικά. Δεν θα ξεχάσω πόσο αυστηρά ήταν, αλλά παράλληλα τους χορούς και την ιστορία που μας δίδαξαν. Μάθαμε, να αγαπάμε την πατρίδα μας, την μικρή μας Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ελληνικές εκκλησιές, τα ελληνικά σχολεία της Μελβούρνης, τα χρώματα και τα αρώματα μιας άλλης Ελλάδας, πιο γνήσια και αυθεντική από την Ελλάδα που γνώρισα μετά από χρόνια, επιστρέφοντας στο νησί μας, τη Λέσβο. Παρ’ ότι που ανήκω σε τρεις χώρες και κουλτούρες, Αυστραλία, Ελλάδα και Βρετανία, είμαι και νιώθω Έλληνας στο ακέραιο, αλλά και κοσμοπολίτης.

Την Ελλάδα την αγάπησα στη Μελβούρνη, ενώ την Αυστραλία δεν τη ξέχασα ποτέ, την αγαπώ ακόμη, είναι ο τόπος που γεννήθηκα, μεγάλωσα, ονειρεύτηκα για πρώτη φορά. Ακολούθησε μετά από 25 χρόνια ξενιτιά για τον πατέρα μου, η επιστροφή στο νησί μας, τέλειωσα το γυμνάσιο εκεί, πήγα στρατιώτης και αποφάσισα να μεταναστεύσω στο Λονδίνο, συνδυάζοντας τις σπουδές μου στην Διοίκηση Επιχειρήσεων με σκληρή δουλειά σε ξενοδοχεία, εστιατόρια, κτηματομεσιτικά γραφεία κ.ά.

Στην Αυστραλία γεννήθηκα και μεγάλωσα, στην Ελλάδα ανδρώθηκα και στην Αγγλία με σκληρή δουλειά και επιμονή καταξιώθηκα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Με στεναχώρησε πολύ, όπως και όλους τους ομογενείς μας, η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα και ο τρόπος αντιμετώπισης της. Επίσης, με πλήγωσε ως απόδημος Έλληνας το “μαύρο” της ΕΡΤ, επειδή κόπηκε η ενημέρωση μας από την πατρίδα μας. Είναι ασυγχώρητο λάθος αυτό που έγινε εις βάρος της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, της ERT SAT και της Φωνής της Ελλάδας. Προσπάθησα και εγώ με τον τρόπο μου να προσφέρω, όπως και άλλοι ομογενείς μας, στον αγώνα των εργαζομένων για να μείνει η ΕΡΤ ανοιχτή για το κοινό καλό όλων μας.

Επίσης, έχω προσφέρει ηθική και οικονομική στήριξη σε διάφορες οργανώσεις και ναούς της περιφέρειας, αλλά για αυτό δεν θα ήθελα να μιλήσω περισσότερο. Είναι κάτι δικό μου, κάτι προσωπικό. Θεωρώ χρέος του κάθε Έλληνα να συνδράμει με όποιο τρόπο μπορεί σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα μας. Ονειρεύομαι μια άλλη νέα Ελλάδα, μια χώρα δικαίου, η οποία να αγαπά τα παιδιά της και να προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους με αξιοκρατία και αξιοπρέπεια.

Είμαι αισιόδοξος με την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και θέλω να πιστεύω ότι θα καρποφορήσει η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης και οι θυσίες του Ελληνικού λαού να βγει η Ελλάδα από την οικονομική και την ανθρωπιστική κρίση.

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΙΘΑΚΗΣ

Στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουμε μια μικρότερη ελληνική κοινότητα σε σύγκριση με την αντίστοιχη της Αυστραλίας, αλλά μαζί με τους Ελληνοκύπριους αδελφούς μας, που είναι περισσότεροι, έχουμε αναπτύξει έντονη δραστηριότητα για τη διατήρηση της γλώσσας, των παραδόσεων και του πολιτισμού μας. Στο Λονδίνο προσπαθώ να φτιάξω μια δική μου Ιθάκη, την οποία βεβαίως, ακόμη την ψάχνω, δεν την έχω βρει ακόμη αλλά τουλάχιστον πιστεύω πως έχω βρει τον δρόμο προς αυτήν. Αυτό είναι σημαντικό, αν βρεις τον δρόμο προς την Ιθάκη, νιώθεις γεμάτος. Η Ιθάκη είναι ουτοπία, είναι χίμαιρα, δεν την βρίσκεις, αλλά αν βρεις τον δρόμο προς εκείνη, θα σε ανταμείψει γενναιόδωρα. Η ζωή μου όλη είναι ένα όμορφο ταξίδι, το οποίο έχει καλές και κακές στιγμές.
Στα 37 μου χρόνια σήμερα, σκέφτομαι ότι το ⅓ της ζωής μου το έχω περάσει στην Αυστραλία, το ⅓ στην Ελλάδα και τώρα το ⅓ στο Λονδίνο. Η περιπέτεια που λέγεται ζωή συνεχίζεται, πάντα με πίστη και ήθος, όπως έμαθα από τους γονείς μου στη Μελβούρνη. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού που έχουμε ζήσει την ξενιτιά, ξέρουμε να μεγαλουργούμε, αψηφώντας τις δυσκολίες στις νέες μας πατρίδες. Εμείς οι μετανάστες φτιάξαμε την Αυστραλία που γνωρίζουμε σήμερα, εμείς τη χτίσαμε, εμείς την κάναμε να ανθίσει, εμείς οι μετανάστες από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ασία κ.α. Οι μετανάστες βοήθησαν την οικονομία της Αυστραλίας να φτάσει σε αυτό το επίπεδο που είναι σήμερα.

Χάρη στην εργασία των γονέων μας, η Αυστραλία είναι σήμερα μια από τις καλύτερες χώρες του κόσμου. Η μετανάστευση είναι ένα γλυκόπικρο ταξίδι, γεμάτο πλούσιες εμπειρίες και αναζητήσεις, το οποίο πιστεύω, μας κάνει καλύτερους και σοφότερους ανθρώπους. Εύχομαι στους Έλληνες της Αυστραλίας Καλό Πάσχα και πάντα να ευδοκιμούν!