Ημερίδα για τον Απόδημο Ελληνισμό – Λόμπι- ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ένα άλλο σημείο που έθιξε στην αξιόλογη ομιλία του ο καθηγητής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Δρ. Αντώνιος Κόντης, ήταν το ελληνικό λόμπι και οι δυνατότητές του. Προφανώς ο κ. καθηγητής εννοούσε το ελληνο-αμερικανικό λόμπι, που είναι και το δυναμικότερο στις τάξεις της Ελληνικής Ομογένειας

Κατά την άποψη του κ. Κόντη «το μητροπολιτικό κέντρο έχει αυξημένες προσδοκίες από την ελληνική Διασπορά, που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα».  Που σημαίνει αυτό, σε απλά ελληνικά, ότι η δυνατότητα των ελληνικής καταγωγής Αμερικανών πολιτών να επηρεάζουν τις αποφάσεις της αμερικανικής διοίκησης στα θέματα που αφορούν τον ελληνισμό, δεν κρίνεται ή και δεν είναι αποτελεσματική.

Εκτιμά δε περεταίρω ο κ. καθηγητής πως «για  να γίνει πιο αποτελεσματικό (σ.σ. το ελληνικό λόμπυ)  χρειάζεται προσεκτική επιλογή στόχων και μέτρων, πλουραλιστική οργάνωση της Διασποράς, ευέλικτες συμμαχίες με άλλα ισχυρά λόμπυ…».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται –έστω και συγκεκαλυμμένα- «παράπονα» για την αποτελεσματικότητα του  ομογενειακού λόμπυ. Ούτε ξενίζει που ο πολύς κόσμος στην Ελλάδα –ακόμη και ο πολιτικός ή πολιτικοποιημένος- αγνοεί σημαντικές πτυχές των άοκνων όσο και επιτυχών πρωτοβουλιών της Ομογένειας {όλων των γενεών!) για τη στήριξη των εθνικών μας θεμάτων. Είπαμε, η Ιστορία της Ομογένειας μπορεί να έχει γραφτεί με αγώνες και θυσίες στην ξενιτιά, στο μητροπολιτικό κέντρο, όμως, δεν έχει ακόμη διαβαστεί…

Βεβαίως κάθε ένας –πολύ περισσότερο ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος- δικαιούται να έχει και να εκφράζει την όποια άποψη ο ίδιος κρίνει ως ορθή. Επειδή, όμως, καλόπιστα θεωρούμε ότι δεν είναι σωστό μέσα σε 15 λέξεις να μηδενίζεται η αγωνιστική προσφορά της Ομογένειας δίχως, μάλιστα, την επίκληση οποιουδήποτε επίσημου στοιχείου, είμαστε υποχρεωμένοι να επανέλθουμε έστω και ενδεικτικά σε ορισμένους τίτλους εθνικών θεμάτων επί των οποίων ιστορικά κατεγράφησαν μεγαλειώδη επιτεύγματα της ομογενειακής «πίεσης» προς την αμερικανική διοίκηση υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.

1. Παναμερικανική κινητοποίηση για την συλλογή και προώθηση στην Ελλάδα σημαντικής ανακουφιστικής βοήθειας  στον Β΄Παγκόμιο Πόλεμο – Σχέδιο Μάρσαλ – Δόγμα Τρούμαν.
2. Ομογενειακός αγώνας για την ενσωμάτωση των 12νήσων στην Ελλάδα. – Κινητοποίηση για τους σεισμούς στην Κεφαλονιά (1953).
3. Κυπριακός αγώνας, ΟΗΕ, Ψηφίσματα, Εμπάργκο στην δωρεάν στρατιωτική βοήθεια προς την Τουρκία.
4.  Ονομασία του Κράτους των Σκοπίων.

Για το καθένα από αυτά τα θέματα χρειάστηκε η κινητοποίηση βουλευτών, Γερουσιαστών, κάποτε των ίδιων των Προέδρων των ΗΠΑ και, φυσικά, του ελληνοαμερικανικού πληθυσμού, με συγκεντρώσεις, αποστολές τηλεγραφημάτων κ.α.

(Ας μου επιτραπεί μία παρένθεση: Κάποτε υποστήριξα την παραπάνω πληροφορία με την προσθήκη πως «η ομογένεια πέτυχε μία σπουδαία συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τον Λευκό Οίκο περίπου 15.000 ομογενών».

Η αντίδραση: Ε, δεν ήτανε και τόσο μεγάλη!

Ε, λοιπόν, όπως είπα τότε και όπως επαναλαμβάνω και σήμερα, οι περισσότεροι ηρωικοί ομογενείς της συγκεντρώσεως εκείνης, για να βρεθούν έξω από τον Λευκό Οίκο χρειάστηκε να ταξιδέψουν τρείς και πέντε ώρες με το αεροπλάνο! Οι πιο «κοντινοί» άλλες τόσες ή και περισσότερες ακόμη ώρες με το αυτοκίνητο! Κλείνει η παρένθεση).

Την εξάπαντος θετική προσφορά της ομογένειας έχουν δημοσίως αναγνωρίσει τόσο ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος όσο και εξέχοντες Έλληνες πολιτικοί ηγέτες και Κυβερνήτες.

Αλήθεια, όμως, πόσες περισσότερες «αυξημένες προσδοκίες» μπορούσε να έχει η Ελλάς από την επιβολή του αμερικανικού Εμπάργκο στην Τουρκία;

Πόσες περισσότερες «αυξημένες προσδοκίες» της Αθήνας έπρεπε τάχα να ικανοποιήσει το ελληνοαμερικανικό λόμπυ για να δικαιούται τον τίτλο του «ισχυρού» από του να υποχρεώσει τον εκλεγμένο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπιλ Κλίντον να δεσμευθεί εγγράφως πως η Αμερική «δεν θα αναγνωρίσει ποτέ Κράτος με την ονομασία Μακεδονία που δεν θα είναι ελληνικό»;

Για προσέξτε: Και στην μία και στην άλλη προαναφερθείσα περίπτωση ήταν οι ελληνικές Κυβερνήσεις εκείνες που ΑΣΚΗΣΑΝ εκ των υστέρων ΠΙΕΣΕΙΣ στην Ομογένεια των ΗΠΑ να ανατρέψει και το ένα και το άλλο επίτευγμά  της!

Ο Ελληνοαμερικανός ηγέτης Κρις Σπύρου συγγράφει την περιόδο αυτή βιβλίο στο οποίο παραθέτει  ντοκουμέντα που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας  γιατί και ποιοι πολιτικοί ενήργησαν από την γενέτειρα να πείσουν τους ελληνοαμερικανούς να πιέσουν τους  Γερουσιαστές να ψηφίσουν  τελικά ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΕΜΠΑΡΓΚΟ.  Ποιοι και γιατί ζήτησαν από τους τότε ηγέτες της ομογένειας –παγιδεύντάς τους- να πείσουν τον Πρόεδρο Κλίντον ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΗΕ ΤΟΝ ΟΡΟ ΦΥΡΟΜ!

Επτά ψηφοφορίες (οι έξι άκαρπες) χρειάστηκε να προκαλέσει ο Λευκός Οίκος στην Γερουσία για να καμφθεί τελικά (με οριακή πλειοψηφία)  η αντίσταση του ελληνοαμερικανικού λόμπυ και των Γερουσιαστών που το στήριζαν

Σε όποιον μιλάει, λοιπόν, για «προσδοκίες», η Ομογένεια «απαντά» με την Ιστορία και τα επιτεύγματά της!

Και αυτό όταν ΟΛΕΣ οι ελληνοαμερικανικές οργανώσεις, σωματεία κλπ. Λειτουργούν εθελοντικά σε αντίθεση με τους Εβραίους και τους Τούρκους που καταβάλουν τεράστια οικονομικά ποσά για να ασκήσουν λόμπι…  Οι Εβραίοι. Για παράδειγμα, με το πανίσχυρο λόμπι, είναι επαγγελματίες, όχι εθελοντές. Το εβραϊκό λόμπι της Αμερικής έχει 250 υπαλλήλους και προϋπολογισμό 40 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο…

Δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, το γεγονός ότι με ένα εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του, το εγκυρότερο περιοδικό των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, το “Τάιμ”,  αναφερόμενο στο ελληνοαμερικανικό λόμπι  έγραψε (1974)  ότι  <η ελ­ληνική ομάς πιέσεως, που πριν από ένα χρόνο ήταν ανύπαρκτη, σήμερα αποτελεί μια από τις “πιο αποτελεσματικές” στην Ουάσιγκτων>.

Είναι θέμα ελληνικής πολιτικής βούλησης η επαναδραστηριοποίησή του καθώς και η αξιοποίησή του με σωστό στρατηγικό σχεδιασμό, με συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική και –κυρίως- δίχως πολιτικά πισωγυρίσματα και μη αναμενόμενες γραμμές πλεύσης, που ανακόπτουν φυσιολογικά τον ομογενειακό ενθουσιασμό. Και που εν τέλει οδηγούν συγκροτημένες ομογενειακές ομάδες …«απέναντι» από τα θέματα αυτά.

Θα επανέλθουμε τη Δευτέρα με τα όσα υποστήριξε το διευθυντικό στέλεχος της  Γ.Γ. Απόδημου Ελληνισμού κ. Θεόδωρος Δημάδης για τα «Δίκτυα».