Ημερίδα για τον Απόδημο Ελληνισμό. ΜΕΡΟΣ Ι

ΜΕΡΟΣ Ι

Published on: Mar 18, 2015 @ 11:43

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ιδιαίτερα χρήσιμη ήταν η Ημερίδα που διοργάνωσε ο «Σύνδεσμος Επιτελών Εθνικής Αμύνης» στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, το βράδυ της Δευτέρας 16 Μαρτίου 2015.  Άψογη η φιλοξενία, άρτια η οργάνωση, ενδιαφέρον το ετερώνυμο ακροατήριο.

Η συνύπαρξη στο πάνελ ελλαδικών και ομογενών ομιλητών, καθώς και ενός υπηρεσιακού παράγοντα του Κράτους, εκτός από την μέχρι ενός σημείου εκλαΐκευση του θέματος, έδωσε και την ευκαιρία να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης με τον οποίο προσεγγίζουν το μεγάλο θέμα του εκτός συνόρων ελληνισμού, το μητροπολιτικό κέντρο και οι απόδημοι.

Τρία είναι τα σημεία που, κατά την άποψή μας, αξίζει να επισημανθούν και χρίζουν σχολιασμού.

1. Η εκτίμηση του π. Γερουσιαστή και Προέδρου της Βουλής του Νιού Χάμσάιρ κ. Κρις Σπύρου περί ανάγκης καταγραφής του Απόδημου Ελληνισμού και τόσο η αξιοποίησή του από το εθνικό κέντρο προς αμοιβαίο καλώς εννοούμενο όφελος, όσο και η επίλυση των προβλημάτων του, από τον ίδιο φορέα.
2. Οι απόψεις του πανεπιστημιακού καθηγητή Αντωνίου Κόντη, ότι πρέπει να μετονομαστεί σε Ελληνική Διασπορά ο Απόδημος Ελληνισμός και οι θέσεις του για το «λόμπι» των Αποδήμων. Και,
3.  Η περί δικτύων τοποθέτηση του προϊσταμένου Διεύθυνσης της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού κ. Θεόδωρου Δημάδη και η εκτίμηση ότι γίνεται εκατέρωθεν το καλύτερο δυνατόν.

Όσο και εάν η διαφορετικότητα στην αποτίμηση της οντότητας του Αποδήμου Ελληνισμού  ήταν αναμενόμενο να συμβαίνει τις πρώτες δεκαετίες του σύγχρονου μεταναστευτικού ρεύματος,  άλλο τόσο θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο σήμερα με τρία ή τέσσερα ή και περισσότερα εκατομμύρια αποδήμων εν γένει, να μην έχουμε διαμορφώσει μία κοινή αντίληψη περί του τι είναι, τι μπορεί και τι πρέπει να περιμένουμε να αποδώσει το ζωντανό αυτό τμήμα του Ελληνισμού. Το πλέον ακατανόητο, είναι να μην προσεγγίζουμε οι «εντός και οι εκτός»  το σπουδαίο αυτό θέμα από την ίδια οπτική γωνία!

Αυτό έχει, όμως,  την εξήγησή του. Βρίσκεται μέσα στην εξαιρετικά σημαντική επισήμανση του κ. Σπύρου, ότι ο Απόδημος Ελληνισμός παραμένει «ο μεγάλος άγνωστος» στη γενέτειρα, αφού ποτέ δεν τον απογράψαμε και δεν τον καταγράψαμε. Αλλά και ποτέ δεν εκτιμήσαμε την διαχρονική προσφορά του και, επομένως, ούτε τον τιμήσαμε ποτέ  γι αυτήν!

Ούτε καν μία Ημέρα Απόδημου Ελληνισμού έχουμε καθιερώσει…

Στο σημείο αυτό οφείλω να αντιπαραβάλλω την άποψη που εξέφρασε ο κ. Κόντης. Ότι, δηλαδή, «η ελληνική στατιστική είναι λογικά αδύναμη» και, επομένως και ανίκανη (;) να απογράψει τον Απόδημο Ελληνισμό,  ένα εγχείρημα  που όντως  παρουσιάζει εξαιρετικές δυσκολίες, τουλάχιστον ως προς την ολοκληρωμένη του μορφή.

Η άποψη αυτή θα μπορούσε να ισχύει εάν το Κράτος είχε πραγματικά αποπειραθεί να καταγράψει τον Απόδημο Ελληνισμό και είχε αποτύχει.  Δυστυχώς, δεν το έκανε ποτέ! Όποιες δυσκολίες και εάν έχει –και έχει πολλές- μια τέτοια προσπάθεια, πάντα βρίσκονται τρόποι να ξεπεραστούν ώστε να μην αρκούμαστε μια ζωή «στις απογραφές των ξένων»…

Έχουμε Προξενεία. Έχουμε Ενορίες. Έχουμε Κοινότητες. Έχουμε Σωματεία.  Διάθεση, φαντασία και μεθόδευση χρειάζεται, για να φθάσουμε, εν καιρώ, σε ένα αποτέλεσμα που θα είναι πολύ κοντά στο πραγματικό,  σαφώς προτιμότερο από τους αυθαίρετους  και ετεροκατάληκτους σημερινούς ισχυρισμούς.

Στο δε ερώτημα τι κακό έχουν οι απογραφές των ξένων, η απάντηση είναι διαφόρων αιτιολογήσεων.  Η σημαντικότερη, όμως, είναι πως για δικούς τους προσωπικούς λόγους πολλοί ομογενείς, ιδιαίτερα μακριά από τις μεγαλουπόλεις των μεγάλων χωρών, δεν θέλουν ή δεν νιώθουν καλά να απογραφούν ως «ξένοι» μέσα σε μία μικρή τοπική κοινωνία που ενδεχομένως δεν διατηρεί πάντα (ακόμη και σήμερα!) τα καλύτερα αισθήματα για τους ξενόφερτους…

Σε  ό,τι αφορά την επίλυση των προβλημάτων των αποδήμων,  αυτή δεν πρόκειται να προκύψει τουλάχιστον  όσο καιρό ακόμη τους αντιμετωπίζουμε όχι σαν ξεχωριστές τοπικές μικρο-κοινωνίες με κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα την ελληνικότητά τους  (η κάθε μια με τις δικές της ιδιαιτερότητες σε όλους τους τομείς)  αλλά σαν ένα ενιαίο σύνολο καλά επαγγελματικά αποκαταστημένων ελληνικής καταγωγής πολιτών.

Το έχουμε ξαναγράψει. Ούτε όλοι πλούσιοι είναι, ούτε όλοι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι…  Έχουν, όμως, όλοι τα ίδια δικαιώματα των Ελλήνων, στην πατρική περιουσία, στην φορολογία, στην υποδοχή, στην ψήφο (όσοι έχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις) και στην νομολογία.

Θα επανέλθουμε αύριο, με την άλλη μεγάλη παράμετρο, αυτή που αφορά στην ονομασία του Απόδημου Ελληνισμού.