“Νωπή λαϊκή εντολή”…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Επειδή σε όλους τους τόνους, σε όλες τις ευκαιρίες και  σε διαφορετικά επίπεδα ακούγεται με συνεχώς εντεινόμενο παλμό ότι η κυβέρνηση διαθέτει «νωπή λαϊκή εντολή»  και όπως κατά κόρον έχει πει και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας «Μόνος οδηγός μας αποτελεί η νωπή λαϊκή εντολή» καλό είναι να υπενθυμίσει κανείς ότι πάγιο πολιτικό αξίωμα είναι πως οι πραγματικοί ηγέτες είναι αυτοί που “οδηγούν το λαό”, δεν οδηγούνται από αυτόν…

Γιατί όταν η απόφαση του λαού καταλήγει να  φέρει και τον ηγέτη και τον κόσμο στον γκρεμό, ποιός θα μας σώσει;

Αυτή είναι η αξία ενός πραγματικού ηγέτη. Να οραματίζεται το κοινό καλό, να το μετουσιώνει σε έργο και να προχωρεί ακόμη και ερχόμενος σε σύγκρουση με το “λαϊκό αίσθημα”, όταν κρίνει ότι το αληθινό συμφέρον του τόπου –επομένως και όλου του λαού και όχι μόνον του 35% – είναι αυτό πάνω στο οποίο ενοραματικά εργάζεται αυτός και η κυβέρνησή του.

Έτσι εμπνεύστηκε και επέβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την ένταξη της Ελλάδος στην –τότε- ΕΟΚ.

Έτσι οι χώρες πραγματοποιούν οικονομικά θαύματα. Έτσι ανοίγουν δημοκρατικές λεωφόρους ευημερίας για τους πολίτες τους. Έτσι στήνονται Παρθενώνες και έτσι απελευθερώνονται λαοί από μακροχρόνιες δουλείες.  Κάποιοι οραματίζονται αυτά τα σπουδαία που οι πολλοί πολίτες, δοσμένοι στην καθημερινή βιοπάλη και σε κοντόφθαλμες συντεχνειακές πρακτικές, αδυνατούν να συλλάβουν.

Κοιτάζοντας στην ιστορία ΟΛΩΝ των λαών διακρίνουμε κάποιους –λίγους είναι αλήθεια-  τέτοιας εμβέλειας ηγέτες που οδήγησαν τη χώρα τους με έμπνευση, με φαντασία και με στιβαρό χέρι στην πρόοδο, πολλές φορές κόντρα στο “ρεύμα”.

Δεν αφέθηκαν να παρασυρθούν από την λαϊκίστικη λογική. Δεν κιότεψαν να συγκρουστούν με τα κατεστημένα συμφέροντα.

Την λαϊκή εντολή πρέπει όλοι να τη σέβονται. Ιδιαίτερα  όταν αυτή είναι προΪόν σωστής και αψιμυθίωτης αλήθειας. Όταν λες στο λαό μπροστά στην κάλπη αυτά που πρέπει και όχι αυτά που θέλει να ακούσει. Ή αυτά  που θέλεις εσύ να του πεις, για να εξασφαλίσεις την εκλογή σου.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.  Ο Πρωθυπουργός πρέπει να πάρει το σωστό δρόμο. Αυτή είναι η υποχρέωσή του.  Η ικανότητά του να τον επιλέξει έχει να κάνει όχι με όσα προεκλογικά απλόχερα και άσκεφτα έταζε δεξιά και αριστερά, και για τα οποία έλαβε την “νωπή λαϊκή εντολή”, αλλά με όσα ως  Πρόεδρος υπεύθυνης κυβέρνησης είναι πλέον υποχρεωμένος να πράξει, με κριτήριο το πραγματικό συμφέρον του συνόλου του ελληνικού λαού.