Στοχασμοί: Για τις τύψεις‏

-Δάσκαλε, αισθάνομαι τύψεις.
-Και τι θα αλλάξεις γιόκα μου από αυτό που έχει ήδη γίνει επειδή έχεις γεμίσει τύψεις; Οι τύψεις, που είναι ένα παρακλάδι του φόβου, είναι ένα ρούχο που σου φόρεσαν για να κρύβει από τα μάτια σου την αγνή εικόνα.
Αυτή η εικόνα είναι η πράξη σου. Η πράξη από μόνη της, είναι αγνή. Η κρίση για την πράξη είναι που θα σε γεμίσει τύψεις, ή περηφάνια. Η κρίση η δική σου, αλλά και η κρίση των άλλων. Το βάρος της γνώμης που έχεις ή που δέχεσαι, είναι αυτό που θα σε γεμίσει τύψεις.
Οι τύψεις, είναι γλοιώδης βδέλλα, που απορροφά τη σωφροσύνη και την ενέργεια. Εμποδίζει το παρόν, γυρνώντας συνέχεια το νου στο παρελθόν. Εκεί, δεν γίνεται ούτε να λειτουργήσεις, ούτε να αλλάξεις κάτι.
Έχεις λοιπόν δημιουργήσει κάτι στο παρελθόν. Αυτό το κάτι, βλέπεις πως δεν σου αρέσει, πως δεν σε προάγει, πως δεν αναδεικνύει τον ανώτερο εαυτό σου. Ίσως αν δεν το είχες κάνει καθόλου, να μην είχες πάρει αυτήν την εμπειρία, να μην είχες δει πως αυτός ο τρόπος σε διαχωρίζει από αυτό που θες εσύ να είσαι.
Επέλεξε αντί να έχεις τύψεις γι αυτό, να βαδίζεις από εδώ και πέρα σε αυτό που θέλεις να δημιουργείς με τη νέα σου οπτική. Επέλεξε πως δεν θέλεις να ξαναβιώσεις αυτόν τον τρόπο δράσης. Επέλεξε να διαχωρίσεις την πράξη του τότε από το συναίσθημα του τώρα, επειδή έχεις την απόλυτη ελευθερία να μην ξαναδημιουργήσεις παρόμοια πράξη αν αυτό επιθυμείς πραγματικά.
Και ζήτα συγνώμη και συγχώρεση από όσους ενέπλεξες σε αυτήν σου την εμπειρία.