Στοχασμοί: Το δικό μου βίωμα.

-Καλά, αφού σου μιλάω, γιατί ποτέ δεν ακούς;
-Τα αυτιά μου, με τα χρόνια, έμαθαν να διακρίνουν πότε μια κουβέντα είναι παραίνεση για τη διαδρομή μου, και πότε είναι μια προβολή της εικόνας που εσύ έχεις για μένα.
-Ναι, αλλά τόσες φορές σου έχω υποδείξει το λάθος δρόμο που πας να διαβείς, και δεν σε πείθω.
-Το βίωμά μου, εγώ το γνωρίζω, το τι θα αποκομίσω από αυτό, ποια θα είναι τα συμπεράσματά μου και οι αποφάσεις μου. Το ότι είσαι στη ζωή μου, δεν σημαίνει ότι είσαι και στην ψυχή μου. Τα όνειρά μου, ίσως γίνουν, ίσως και όχι. Αλλά εγώ θα απολογηθώ στο τέλος για τη διαδρομή μου.
-Και τότε, πως θεωρείς ότι μπορούμε να βαδίσουμε;
-Να είσαι πάντα δίπλα μου. Επειδή θες εμένα, και όχι τα όνειρά σου για μένα. Επειδή σου αρέσει αυτό που είμαι, και όχι αυτό που θες να είμαι. Επειδή θες στο δικό σου χώρο, να αναπτύσσομαι με το δικό μου τρόπο. Επειδή την κάθε στιγμή, θα με διευκολύνεις σε αυτήν μου την ανάπτυξη.