«Περί όνου σκιάς»;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Στα πρόθυρα της ρήξης με τους ευρωπαίους εταίρους, πρέπει κανείς να προβληματισθεί πάνω στο τι ακριβώς επιδιώκει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τι ακριβώς διακυβέβεται και για ποιόν λόγο.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη όχι μόνον την οικονομική βοήθεια, αλλά –κυρίως- ένα στιβαρό Πρόγραμμα που θα εξυγχρονίσει τη Δημόσια Διοίκηση, θα εξυγειάνει την Οικονομία, θα αναμορφώσει τα δημοσιονομικά και γενικά θα την αναγεννήσει από τις στάχτες της.

Προς τούτο, χρειάζεται να αλλάξουν οι δομές του κράτους ώστε να εξαλειφθεί το φαινόμενο της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής. Να ενισχυθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ώστε να εκλείψει το φαινόμενο της φοροαποφυγής. Και να στηθούν   on line μηχανισμοί που θα αποτρέψουν καταστρατήγιση του ΦΠΑ και την εισφοροδιαφυγή.

Έτυχε να ακούσω πρόσφατα, την απάντηση που έδωσε ο Κρις Σπύρου –ο ελληνοαμερικανός πολιτικός ηγέτης- σε τηλεοπτικό σταθμό, όταν ρωτήθηκε τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει ο τόπος.  Είπε: «Εκείνο που χρειάζεται δεν είναι μόνον μεταμόσχευση μιας νέας μορφής δημόσιας διοίκησης.  Απαιτείται να γίνει και by pass. Όσες μεταμοσχεύσεις και να κάνεις,  στο ίδιο άρρωστο σώμα, θα τις αποβάλλει ο οργανισμός. Με μπαλώματα και μερεμέτια δεν οδηγείσαι στην ανάπτυξη ούτε στην ριζική αλλαγή».

Οι Ευρωπαίοι εταίροι, που είναι δανειστές, ενδιαφέρονται να διασφαλίσουν τα χρήματα των πολιτών τους που έχουν δανείσει στην Ελλάδα. Όσο κι αν μας κακοφαίνεται αυτό, είναι απολύτως σύννομο.

Το «εξορκισμένο» Μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πρόγραμμα που προδιαγράφει τρόπο ή τρόπους πως θα φθάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν είναι, εν πολλοίς, υπόθεση του κράτους.

Ο αποδιοπομπαίος τράγος –η Τρόϊκα- δεν είναι τίποτε άλλο από τους τρεις ευρωπαϊκούς θεσμούς (Euro group,  Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Κεντρική Ευρωπαϊκή τράπεζα) ίσον οι δανειστές μας. Αυτοί έχουν ορίσει εκπροσώπους τους  οι οποίοι επιβλέπουν την τήρηση του Προγράμματος…

Τώρα, αν θέλουμε Πρόγραμμα και δανειστές χωρίς επιτηρητές, αυτό δεν γίνεται.

Το ουσιαστικό ζήτημα είναι, επομένως, με ποιό Πρόγραμμα θα φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, που είναι να φτιάξουμε ένα κράτος με σύγχρονες δομές, που θα εξυπηρετεί, δεν θα καταδυναστεύει τους πολίτες.  Ένα κράτος με πολίτες που θα προστεύονται, ασφαλώς, τα δικαιώματά τους, αλλά και που οι ίδιοι θα τιμούν τις υποχρεώσεις τους. Ένα κράτος με ανάπτυξη, με υγιή οικονομία, ένα κράτος που θα επιστρέψει τα δανεικά και (μακάρι!) δεν θα χρειασθεί άλλα στο μέλλον.

Είναι βέβαιο ότι τα πέντε τελευταία χρόνια οι μη προνομιούχοι Έλληνες, όλοι εμείς, δηλαδή, σφίξαμε πολύ το ζωνάρι.  Το ίδιο αλήθεια είναι, όμως, ότι στο χρονικό αυτό διάστημα συντελέστηκαν και σημαντικές πρόοδοι σε ότι αφορά τα δημοσιονομικά και τον εξυγχρονισμό του κράτους. Ναι, έγιναν και λάθη. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα.

Τι λένε τώρα οι Εταίροι; Υπογράψτε την συνέχιση του Προγράμματος.  Θα δώσει, η υπογραφή, την ασφαλή (γι’ αυτούς)  προθεσμία να γίνουν οι όποιες συζητήσεις για αλλαγές που θέλει η νέα Κυβέρνηση χωρίς να διαταρραχθεί η δανειακή σύμβαση και δίχως να σημειωθούν δημοσιονομικές εκτροπές που θα ακυρώνουν, ουσιαστικά, το Πρόγραμμα. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, θα ξεκινήσουν νέες διαπραγματεύσεις. Εάν υπάρξουν ισοδύναμες προτάσεις από ελληνικής πλευράς,  κοστολογημένες και πραγματοποιήσιμες, θα τις δεχτούμε. Αν θέλετε μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα επί του ΑΕΠ, κι αυτό να το δούμε.

(Αυτά μπορεί να αλλάξουν και όχι η σχέση δανειζόμενου – δανειστή, όπως επιδιώκουμε, με τον δανειζόμενο να βαράει τα νταούλια και το δανειστή να …χορεύει! Αυτά γίνονται μόνο στα όνειρα και στους μύθους. Να που χτύπησαν τα νταούλια από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και όπως φαίνεται δεν σηκώθηκε κανείς να χορέψει από τους δανειστές. Και τώρα βαράνε τα νταούλια αυτοί και δυστυχώς μέχρι την Παρασκευή πρέπει να μάθουμε εμείς το χορό της επιβίωσης και όχι του Ζαλόγγου…)

Τι λέει η Κυβέρνηση: Λέει, δεν υπάρχει Μνημόνιο. Δεν υπάρχει Τρόικα. Τα κατάργησε με την ψήφο του ο λαός. Ο λαός (36,34%) ψήφισε για να αλλάξουν όλα αυτά. Να τερματισθεί η λιτότητα. Να προχωρήσουμε σε ανάπτυξη που θα βοηθήσει να ξεχρεώσουμε σε βάθος χρόνου.

Παρένθεση: Κανονικά και Συνταγματικά, οι εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου έγιναν για ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.  Για τίποτε άλλο. Γι αυτό και το Σύνταγμα (άρθρο 32) ορίζει πως: «Αν δεν επιτευχθεί ούτε στη και στην Τρίτη ψηφοφορία η αυξημένη αυτή πλειοψηφία, η Βουλή διαλύεται μέσα σε δέκα μέρες από την ψηφοφορία, και προκηρύσσεται εκλογή για ανάδειξη νέας Βουλής. Η Βουλή που αναδεικνύεται από τις νέες εκλογές, αμέσως μόλις συγκροτηθεί σε σώμα, εκλέγει με ονομαστική ψηφοφορία Πρόεδρο της Δημοκρατίας….»

Αυτό σημαίνει ότι εμείς έχουμε πάλι καταστρατηγήσει το Σύνταγμα, καθυστερώντας ανεπρίπτεπτα –κοντά ένα μήνα- όχι μόνον την εκλογή Προέδρου, αλλά και προσδίδοντας στο αποτέλεσμα των εκλογών παν΄ επιθυμητή στην κυβέρνηση πολιτική διάσταση. Κλείνει η παρένθεση.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παίζει ένα τεράστιο (και επικίνδυνο) παιχνίδι εντυπώσεων. Όσο περισσότερο «ανθίσταται» στο να υπογράψει τη συνέχιση του προγράμματος, τόσο πιστεύει ότι ενδυναμώνει στο λαό την πεποίθηση πως αυτό που τελικά θα υπογραφεί (γιατί θα υπογραφεί, είναι βέβαιο)  θα είναι η απολύτρωση! Θα είναι πανάκεια για την εκτίναξη του βιώτικού μας επιπέδου! Θα είναι εχέγγυο για την κατακόρυφη ανάπτυξη! Θα είναι φάρος ελπίδας για την απαρχή μιάς νέας εποχής παχιών αγελάδων…

Ότι, δηλαδή η αριστερή κυβέρνηση ήταν η λύση που θα απελευθερώσει το λαό από τα ¨δεσμα¨ της επάρατης δεξιάς που του έκοβε τη σύνταξη για να τα δίνει στο μεγάλο κεφάλαιο!

Οποία αυταπάτη! Στην πραγματικότητα και οι νέες υπογραφές θα είναι «μία από τα ίδια» με κάποιες μικρές επιμέρους βελτιώσεις.

Μα το ερώτημα είναι, αν ήθελε σήμερα η Κυβέρνηση, με το υφιστάμενο Πρόγραμμα, να αυξήσει τους μισθούς, να επαναφέρει το «δώρο», να αυξήσει τις συντάξεις, ποιός θα την εμπόδιζε;  Όχι, πάντως, οι εταίροι. Μπορεί να προχωρήσει σε φορολόγηση του πλούτου, όπως αρέσκεται να λέει, και να τα δώσει στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους.

Αν δεν θέλει να κάνει την άλφα ή τη βήτα ιδιωτικοποίηση, μπορεί να προχωρήσει σε άλλες μορφές χρηματοδότησης της οικονομίας ή σε διαφορετική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δραστηριοποιούμενη ακόμη περισσότερο ενδεχομένως στην ανάπτυξη του τουρισμού, στην αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, στην εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων του  Αιγαίου, κλπ.κλπ. Την εμποδίζει το Πρόγραμμα για να τα κάνει αυτά; Όχι βέβαια. Το Πρόγραμμα θέλει ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ.  Θέλει να φθάνει στο ίδιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα φθάσεις, είναι θέμα δικό σου και όχι δικό τους!

Τότε γιατί διακινδυνεύουμε να βρεθούμε σε πλήρη απομόνωση, γιατί δίνουμε την εντύπωση του μπαταχτζή, γιατί στρέφουμε όλους στην Ευρώπη εναντίον μας; Γιατί αναλίσκουμε τις δυνάμεις του ελληνισμού κυνηγώντας την ουρά μας;

Αφού στο τέλος, και τα δανεικά θα επιστρέψουμε και ένα Πρόγραμμα θα τηρήσουμε και τάξη στα οικού μας θα βάλουμε, γιατί οι κορώνες και οι σαλπιγκτές;

Μήπως, τελικά «περί όνου σκιάς» γίνεται όλο το «νταβαντούρι»;