Έκφραση τιμής και αγάπης για τον Κώστα Νικολόπουλο

Εκατοντάδες ομογενείς, αλλά και υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, πρόεδροι οργανισμών, φίλοι -παλαιοί και νεότεροι-, με συντριβή καρδιάς, με άμετρο σεβασμό και εμφανή θλίψη, πλημμύρισαν το ναό Αγίων Αναργύρων, την Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015, για να πουν το τελευταίο αντίο στον Κώστα Νικολόπουλο, τον ομογενή δημοσιογράφο του Νέου Κόσμου Αυστραλίας.

Ήταν μια έκφραση τιμής και αγάπης για τον άνθρωπο που άγγιξε τη ζωή πάρα πολλών ομογενών και μη, με τον ανθρωπισμό, την τόλμη, την ευθυκρισία, την αξιοπρέπεια και τον μοναδικό τρόπο που είχε να βρίσκει πάντα την καλύτερη -κατά την περίπτωση- προσέγγιση στα πράγματα.

Για τους περισσότερους, η αναχώρηση του Κώστα ήταν ξαφνική και ανεπάντεχη. Δεν γνώριζαν την πάλη που από καιρό τώρα προσπαθούσε να νικήσει.

Περήφανος, αξιοπρεπής, έκανε φανερή προσπάθεια, για μας που τον ζούσαμε, να μη δώσει αφορμή σε κανέναν να σκεφτεί ότι δεν είναι πλέον ο ίδιος Κώστας. Μια προσπάθεια που συχνά έφθανε στην υπερβολή και ξάφνιαζε.

Αλλά και έξω από την εφημερίδα, σε όλες τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει σε διάφορους χώρους, ήταν άψογος.

Στιγμιότυπο από την νεκρώσιμη ακολουθία στον ιερό ναό Αγίων Αναργύρων. Φώτο: Κώστας Ντεβές

Σαν ένας δεύτερος Βασίλης Αρβανίτης, έφυγε όρθιος. Μόνο εμείς, η οικογένειά του, είδαμε την τελευταία του πάλη, αλλά πάλι γνωρίζοντας τη δύναμή του πιστεύαμε ότι θα έβγαινε νικητής.

Ο επικήδειος λόγος του θεοφιλέστατου κ. Ιεζεκιήλ ήταν ένας ύμνος στον ξεχωριστό άνθρωπο Κώστα Νικολόπουλο, τον άψογο επαγγελματία, τον περήφανο Έλληνα και πιστό χριστιανό.

Το κενό που αφήνει, με την αναχώρησή του, ο Κώστας Νικολόπουλος στην οικογένεια του «Νέου Κόσμου», αλλά και σ’ όλη την παροικία, δυσαναπλήρωτο.

Ανακούφιση και παρηγοριά τώρα, σε όλους εμάς, ότι η προσφορά του, το ήθος του, η ποιότητα του χαρακτήρα του, αναγνωρίζεται σήμερα από πάρα πολλούς.

Στα αθρόα μηνύματα που έρχονται στην εφημερίδα, από ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα, είναι φανερό ότι ο Κώστας Νικολόπουλος άφησε το στίγμα του και άγγιξε τη ζωή πάρα πολλών μ’ έναν τρόπο μοναδικό που το βέβαιο είναι ότι θα μείνει ανεξίτηλος.

Χαρακτηριστικά, η ομογενής, υπουργός αρμόδια για θέματα Οικογενειών και Ανηλίκων, Τζένη Μικάκου, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ήταν περήφανος για την ελληνική καταγωγή του, είχε δε ρόλο σ’ όλα τα θέματα που αντιμετώπιζε η Ελληνική ομογένεια, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για υποθέσεις εξωτερικής πολιτικής. Ο Κώστας έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην κοινωνία. Ήταν ένας άνθρωπος αξιοπρεπής, ένας φίλος πραγματικός οι συμβουλές του οποίου μετρούσαν πολύ. Θα τον θυμόμαστε πάντα για την ακλόνητη αφοσίωσή του στην ομογένεια και στο επάγγελμά του».

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Βικτώριας, Matthew Guy, από την πλευρά του, εκφράζοντας τη βαθιά του λύπη για το θάνατο του Κώστα, θα τον χαρακτηρίσει «πρωτοπόρο των Πολυεθνικών Μέσων Ενημέρωσης και -μεταξύ άλλων- θα τονίσει: «O Kώστας έβλεπε τη Βικτώρια ως μια ζωντανή, πολυπολιτισμική κοινωνία και παρουσίαζε τα νέα από διάφορα μαζικά μέσα επικοινωνίας, μ’ ένα πάθος που ήταν μοναδικό. Η ικανότητά του να κάνει καυστικά και πιεστικά ερωτήματα στους πολιτικούς αρχηγούς, ήταν πάντα ένα ξεχωριστό σημείο στις συνεντεύξεις Τύπου του Συνασπισμού και δεν άφηνε σημείο ανεξερεύνητο, προκειμένου να μεταδώσει με ακρίβεια την οικονομική, πολιτιστική και πολιτική πορεία της Βικτώριας. Ο Κώστας θα λείψει πραγματικά από την πολυεθνική σκηνή των ΜΜΕ. Αφήνει, εντούτοις, πίσω του μια δυναμική κληρονομιά που εγγυάται ότι ο «Νέος Κόσμος» θα εξακολουθήσει την ανοδική πορεία ως κορυφαία εφημερίδα της Βικτώριας».

Ο ομογενής, βουλευτής για την έδρα του Όκλι, Στηβ Δημόπουλος, εκφράζοντας τη βαθιά του λύπη για το θάνατο του Κώστα, αναφέρει, μεταξύ άλλων: «O Κώστας έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα δημόσια και στην ελληνοαυστραλιανή κοινωνία. Πάντοτε τοποθετούσε την ομογένεια υψηλά στις προτεραιότητές του. Προσωπικά με βοήθησε πάρα πολύ με τις συμβουλές του Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος και η προσφορά του στην κοινωνία είναι απροσμέτρητη. Θα μας λείψει αφόρητα».

Αναμφίβολα, ο Κώστας έφυγε καταξιωμένος, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά που αναγνωρίζεται από την πλειονότητα της ομογένειας και μας δίνει το έναυσμα να συνεχίσουμε το έργο του.