Κατερίνα Παναγοπούλου: Ο Ελληνισμός πρέπει να ξαναγίνει Οικουμενική κουλτούρα

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

“Η  απάντηση στην πολύπλευρη ηθική και οικονομική κρίση ΕΙΝΑΙ η -σε πανεθνική κλίμακα- <επιστροφή> στις Αξίες που έκαναν αυτή την Πατρίδα θεμέλιο ολόκληρου του Δυτικού κόσμου”. Αυτό τονίζει, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην HuffPost Greece και στην δημοσιογράφο Έμη Λιβανίου – Ζησιοπούλου, η Κατερίνα Παναγοπούλου, Πρέσβειρα της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τον Αθλητισμό και το Ευ Αγωνίζεσθαι και Πρόεδρος του Πανελλήνιου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών “Καλλιπάτειρα”.

Κάνοντας μία θαρραλέα παρέμβαση, σε μιά εποχή όπου το μέτριο τείνει να κατισχύσει του άριστου, ο εντυπωσιασμός  του αυθεντικού και η φλυαρία της ουσίας, η κυρία Παναγοπούλου παράγει αθόρυβα και σεμνά σημαντικό έργο που επηρεάζει τη ζωή πολλών συνανθρώπων μας προσφέροντας στον τομέα του εθελοντισμού,  ε

Η Κυρία Κατερίνα Παναγοπούλου.

ρχόμενη “αλληλέγγυος” και “συμπαραστάτης” του ανθρώπου, όπως η ίδια τονίζει -απορρίπτοντας τον όρο φιλανθρωπία.  <<Απορρίπτω κατηγορηματικά τον όρο «φιλανθρωπία», σε περιβάλλον δημοτικής γλώσσας. Τι σημαίνει; Φιλόζωος, το καταλαβαίνω. Φιλόξενος, το καταλαβαίνω. Αλλά φιλάνθρωπος, όχι. Αυτός που έχει και δίνει λέγεται αλληλέγγυος. Λέγεται συμπαραστάτης. Δεν είναι ανώτερο είδος ανθρώπου. Ο άνθρωπος που προσφέρει δεν είναι ανώτερο είδος που εκχωρεί πράξη φιλίας στον άνθρωπο που έχει ανάγκη. Είναι, απλά, ένας άνθρωπος που βρέθηκε στιγμιαία με περίσσευμα ύλης και καρδιάς στο πλευρό του συνανθρώπου του. Σε μια συντεταγμένη κοινωνία, ο μόνος αποδεκτός όρος είναι «αλληλεγγύη».>>

Βραβευμένη με το κορυφαίο στον κόσμο βραβείο, που της απένειμε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, «Γυναίκα της χρονιάς 2012», η κυρία Παναγοπούλου χαράσσει με ευθυκρισία βατούς δρόμους μέσα στην σύγχρονη ζούγκλα που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα: <<προτιμώ, λέει, να προσφέρω και να απασχολώ την κοινωνία με το έργο  και όχι μέσω δημοσιότητας. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο αυτό. Την ίδια στάση ζωής ακολουθούν χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες εθελοντές που μάχονται καθημερινά, αθόρυβα,τόσο στο πεδίο της διάδοσης και ανάδειξης των Αξιών και της Παιδείας μας, όσο και στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο εθελοντισμός είναι περίσσευμα ψυχής πολλών συμμάχων. Κανείς δεν καταφέρνει κάτι μόνος του, άρα δεν το βρίσκω ηθικό να συμπεριφέρεται σαν να το κατάφερε μόνος του>>.

Στην ερώτηση της έγκριτης δημοσιογράφου πως μπορεί να σταματήσει ο κατήφορος στον οποίο έχει διολοισθήσει τα τελευταία χρόνια η χώρα,  η κυρία Πανογοπούλου καλεί την Πολιτεία <<να δώσει το παράδειγμα.  Να ξαναδώσει ελπίδα και να δείξει –επιτέλους- ότι ακούει την φωνή των Πολιτών. Να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή. Ελλάδα είναι οι άνθρωποι, δεν είναι μόνο οι αριθμοί. Και για να θελήσουν οι άνθρωποι να διορθώσουν τους αριθμούς πρέπει να εμπιστευτούν ξανά μια νέα Πολιτειακή αφήγηση>>, επισημαίνει.

Επαναφέροντας παλαιότερη δήλωσή της η κυρία Παγοπουλου τονίζει ότι η κάθε  Κυβέρνηση οφείλει να αγκαλιάσει τα παιδιά της. <<Να νομοθετήσει, π.χ. ένα νέο «δόγμα», βάσει του οποίου όλα τα παιδιά που γεννιούνται εδώ και μετέχουν της ελληνικής Παιδείας, να αποτελούν προστατευόμενα μέλη της Ελληνικής Πολιτείας και όχι της οικογένειάς τους, δίνοντας σε όλα τα παιδιά βιβλιάριο υγείας, δωρεάν μετακίνηση και πρόσβαση στον αθλητισμό και σε ακραίες περιπτώσεις να μεριμνά συντεταγμένα για το ντύσιμο και την τροφή τους; Γιατί να μην «πάνε απέναντι» οι έφηβοι που βιώνουν την ακραία ανισότητα και αδικία και για ποιά σημαία να παλέψει ένας γονιός που βλέπει το παιδί του να συνθλίβεται αβοήθητο από την κρίση; Ή  θα γκρεμίσουμε την υποκρισία με όπλο την εμπράγματη αλληλεγγύη ή θα μείνουμε με «μισή Πατρίδα»>>, επισημαίνει. Και σπεύδει να ξεκαθαρίσει: <<Εννοώ ότι, είτε ανθρωπιστικά, είτε εδαφικά, θα ακρωτηριαστούμε μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια εάν δεν κατανοήσουμε ότι η απάντηση σε όλα είναι ο παράγοντας «άνθρωπος». Αυτό. Δηλαδή, για ποιά Δημοκρατία θα μιλάμε όταν ο ένας μισεί και φθονεί τον άλλο; Όταν το ατομικό επίτευγμα γίνεται «εχθρικός στόχος» και όχι παράδειγμα προς μίμηση; Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να γκρεμίζουμε τα τείχη για τους Ολυμπιονίκες μας. Καιρός να φτιάξουμε με όπλο την Παιδεία μας και τους Ολυμπιονίκες της ζωής. Που θα γκρεμίσουν οριστικά τα τείχη της υποκρισίας και θα αναδείξουν το κοινωνικό μας κεφάλαιο σε παράγοντα Εθνικής και Παγκόσμιας αλλαγής>>.

Ρομαντισμός;  Το ίδιο ρομαντικό δεν ακουγότενε, διερωτάται,  <<μετά τον μεσαίωνα ότι μια χούφτα φιλόσοφοι και αστοί θα μπορούσαν μέσω του κινήματος του Διαφωτισμού να αλλάξουν τον κόσμο, στηριγμένοι σε αυτές ακριβώς τις Αξίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα πριν χιλιάδες χρόνια;>> Ε, λοιπόν,  τονίζει, <<η απάντηση στην πολύπλευρη ηθική και οικονομική κρίση ΕΙΝΑΙ η -σε πανεθνική κλίμακα- «επιστροφή» στις Αξίες που έκαναν αυτή την Πατρίδα θεμέλιο ολόκληρου του Δυτικού κόσμου.Πιστεύετε ότι αν διαπαιδαγωγούσαμε τους νέους μας με την κουλτούρα του «Ευ Αγωνίζεσθαι» θα συνέβαιναν αυτά σήμερα; Θα κινδύνευε η κοινωνική συνοχή λόγω πολυετούς ροπής της κοινωνίας σε λάθος πρότυπα και επιλογές; Θα καταδεχόταν ένας Αξιακός Πολίτης να ψηφίζει έστω κι έναν ανάξιο; Θα ανεχόταν ένας Αξιακός Πολίτης να ζει σε μια Χώρα που μετέτρεψε την Παιδεία σε εκπαίδευση και τον αθλητισμό και τον πολιτισμό σε εμπόρευμα; Θα υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές αν υπήρχε ακλόνητη κοινή πίστη στο Δίκαιο.Η κρίση σοβεί πολύ πριν γίνει πρώτο θέμα στα κανάλια και στις ζωές μας>>, καταλήγει στη συνέντευξή της στην  HuffPost Greece.