Στοχασμοί: Συγνώμη

Γιατί κάποτε άκομψα σου γύρισα την πλάτη μου, πιστεύοντας πως αυτό που με απασχολεί είναι σπουδαιότερο από την ανάγκη σου. Βλέπεις και η βλακεία, είναι ανθρώπινο ιδίωμα!
Συγνώμη!
Γιατί ενώ είδα το χέρι που τόσο ζεστά μου πρότεινες, παρέμεινα άπραγος αντί να το πιάσω. Βλέπεις τα σκοτάδια του σκοτεινού μου εαυτού, είναι κάποιες στιγμές πιο σκοτεινά από το φως της παλάμης σου.
Συγνώμη!
Γιατί στο χαμόγελό σου, σου απάντησα με παγωμάρα στο βλέμμα μου. Βλέπεις, το φοβισμένο παιδί μέσα μου, κοιμάται γυμνό πάνω σε μάρμαρα, και χρειάζεται πολλά χαμόγελα μέχρι να μάθει πάλι να εμπιστεύεται και να αισθανθεί τη ζέση.
Συγνώμη!
Γιατί δεν διάβασα τα μάτια σου, δεν άκουσα την καρδιά σου, δεν ένοιωσα την ψυχή σου. Βλέπεις, την τυφλότητά μου κοιτάζω να ξεπεράσω!
Συγνώμη!
Νοιάζεσαι, το ξέρω, νοιώθεις, το νοιώθω, αισθάνεσαι, το αναπνέω, απλώνεσαι, με ζεσταίνει, μου δίνεις, το εισπράττω, είσαι δίπλα, σε μυρίζω! Τότε τι και γιατί; Βλέπεις, από φόβο χάνουμε, και μια διαδρομή για την ολοκλήρωση της αγάπης μας είναι η πορεία που κάνουμε.
Συγνώμη!
…επειδή, καθώς βαδίζω στη ζωή, εκτός από το να πέφτω και να πονάω εγώ, πληγώνω και κάποιους.