Με αφορμή την Εθνική μας Επέτειο.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑΣ

Η  φετεινή επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου 1940 βρίσκει την πατρίδα μας σε μία περίπλοκη κατάσταση. Από τη  μία μεριά επιχειρεί να απεμπλακεί από τα δεσμα του ΔΝΤ  θέλοντας να σηματοδοτήσει, έτσι, το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης. Και, από την άλλη, οι Τούρκοι προβαίνουν σε μία σειρά από προκλητικές ενέργειες τόσο στη Κυπριακή ΑΟΖ όσο και στο Αιγαίο, σωρεύντας απειλητικά μαύρα σύνεφα στον ορίζοντα.

Στο εσωτερικό μας «μέτωπο», οι πολιτικοί και η πολιτική βρίσκονται, δυστυχώς, σε αποκλίνουσα πορεία, με την αξιωματική αντιπολίτευση να επιχειρεί το τελικό άλμα προς την εξουσία και την κυβερνητική σύμπραξη να αγωνίζεται για την εμπέδωση μιάς αυτοδύναμα βιώσιμης οικονομίας. Η σύμπνοια και η ομοψυχία αποτελούν ακόμη το μέγα ζητούμενο τόσο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης όσο και της τουρκικής απειλής.

Η ανασφαλής εσωτερική πολιτική κατάσταση τροφοδοτεί με πρόσθετη ανησυχία και ανάλογες κινήσεις τις διεθνείς αγορές, γεγονός που φαίνεται να ενισχύει την τουρκική προκλητικότητα στο βαθμό που θεωρεί στρατηγικό της πλεονέκτημα την αδυναμία της Ελλάδος να πείσει για την ασφαλή πορεία της οικονομίας της.

Είναι βέβαιο πως η πολιτική των χαμηλών τόνων που έχει υιοθετήσει το ΥΠΕΞ απέναντι στην προκλητικότητα των γειτόνων μας, έχει αποτρέψει-επι του παρόντος- το «θερμό επεισόδιο» στην Κυπριακή ΑΟΖ , παράλληλα, όμως, «τροφοδοτεί» τον τουρκικό σωβινισμό μεταρέποντας την διεκδίκηση σε αξιώσεις.

Μπροστά στο όλο σκηνικό,  η Ελλάδα επιχειρεί να ορθώσει ως ανάχωμα των τουρκικών βλέψεων το βέτο για ένταξή τους στην ΕΕ την ώρα που η ίδια είναι υποχρεωμένη να καταθέτει στην τελευταία τα διαπιστευτήρια του οικονομικού απολογισμού των Μνημονίων και των διαρθρωτικών αλλαγών, πολλές από τις οποίες βρίσκονται ακόμη στον προθάλαμο των προθέσεων και των σχεδιασμών.

Το «όπλο» του βέτο θα λειτουργούσε αποτρεπτικά, υπό την προϋπόθεση, όμως, ενός κρίσιμου ερωτήματος: εάν όντως η Τουρκία επιθυμεί την ένταξή της στις ευρωπαϊκές κοινότητες.

Οι εντός εκτός και επί τα αυτά αλλαγές ρόλων και πόστων στην τουρκική πολιτική κονίστρα μέσα στην τελευταία εικοσαετία,  ένα πράγμα έρχονται να επιβεβαιώσουν. Την απόλυτη κατίσχυση του Νταγίπ Ερντογάν στα πολιτικά δρώμενα της γείτονος. Ο πρώην Δήμαρχος της Πόλης που, από τη φυλακή, έφθασε μέχρι το αξίωμα του Προέδρου της Τουρκικής, ούτως ειπείν, Δημοκρατίας, για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί: ότι δεν είναι συνεπής στις βλέψεις του για ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!

Οι βλέψεις του αυτές όμως,  περνούν μέσα από τον ελληνικό εναέριο χώρο και  την ελληνική υφαλοκρυπίδα στο Αιγαίο… Περνούν και μέσα από την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και στην ΟΝΕ; Ασφαλώς όχι…

Στο ερώτημα σε τι ωφελούν οι εθνικές επέτειοι η απάντηση που δίδεται είναι πως οι λαοί δεν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά έαν δεν γνωρίζουν το παρελθόν τους. Η 28^η Οκτωβρίου είναι μία από τις επετείους αυτές που επανέρχονται για να σηματοδοτούν το μέλλον.  Το ότι συντυχαίνει φέτος με τα προταθέντα εδώ προβλήματα, δίδει την αφορμή για πρόσθετες σκέψεις και προβληματισμούς.