Επιφυλλίδα: Δυό μερούλες στο νησί

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Φθινοπωρινό πρωϊνό 28ης Οκτωβρίου. Ένα ουρανός συννεφιασμένος. Η νυχτερινή βροχούλα, περισσότερο ένα σιγανοψιχάλισμα, μόλις έχει τελειώσει. Το χώμα αναδύει μιά μοσχοβόλια που σμίγεται με εκείνη της λεμονιάς και της πορτοκαλιάς. Το γιασεμί ανταγωνίζεται ισάξια το πρωϊνό άρωμα της εξοχής.

Ο Πόρος, το νησί των ερώτων, των ποιητών και των ατέλειωτων ηλιοβασιλεμάτων στις πιό γλυκές του ώρες!  Εδώ ο ποιητής θα πρέπει να έγραψε το συντομότερο ποιημά του: «κι όταν φέγγει κι όταν νυχτώνει/ το γιασεμί είναι λευκό»!

Ξεκλέψαμε δυό μερούλες για να δραπετεύσουμε από την πρωτεύουσα.  Από το άγχος, την μελαγχολία των οικονομικών προβλημάτων και την μιζέρια του ΕΝΦΙΑ.

Είδαμε φίλους, περπατήσαμε δίπλα στη θάλασσα, σκαρφαλώσαμε πρωί-πρωί, σχεδόν αξημέρωτα στο βουνό. Τα κυκλάμινα έστρωναν ένα μωβ χαλί στην πλαγιά του κτήματος. Σκύψαμε και αρχίσαμε να τα μαζεύουμε. Ένα εδώ-δύο εκεί. Σύντομα φτιάξαμε μια αξιοπρεπή ανθοδέσμη από τα ξεχωριστά αυτά λουλούδια, που σκύβουν το «κεφάλι» με ταπεινότητα προς το χώμα, την ώρα που σηκώνουν τα «χέρια» τους προς τον ουρανό!

Σκέψεις πολλές,. σκέψεις ανάκατες. Μιά εδώ, δυό εκεί… Το άρωμα της φύσης, η δροσιά της δροσοσταλίδας πάνω στα φύλλα, η υγρασία στην ατμόσφαιρα, όλα μια μαγική εικόνα.

Έκοψα το επόμενο κυκλάμινο. Κατά λάθος βγήκε μαζί και η ριζούλα του. Την ξαναφύτεψα στο χώμα. Να κάνει κι άλλα από αυτά τα λουλουδάκια. Όπως ο ψαράς ρίχνει στη θάλασσα το μικρό ψαράκι που μπλέχτηκε στα δίχτυα του!  Ναι, υπάρχει νόημα σ΄αυτό που κάνουμε. Υπάρχει συνέχεια.  Υπάρχει σκοπός.

Πάρα κει, μια απότομη πλαγιά κατάσπαρτη από κυκλάμινα.  Η πρωϊνή δροσιά έφερε ένα ευχάριστο ρίγος μαζί και άλλες σκέψεις.

Υπάρχουν άνθρωποι; Υπαρξιακό το ερώτημα. Τι κάνουμε εδώ;  Υπάρχει μέλλον σε τούτη τη χώρα ή μόνον ένδοξο παρελθόν;

«Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε, πάνω στα βουνά…». Εθνικός παλμός, Συγκίνηση.  Δίπλα στη θάλασσα η παρέλαση των μαθητών.  Οι βλαστοί της Ελλάδος με τις ελληνικές σημαιούλες στα χέρια. Από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Λύκειο.

Οι αρχές του νησιού, η μπάντα του Δήμου, το Κεντρο Εκπαίδευσης Πόρου, αντιπεριφερειάρχης, η παραλία σημαιοστολισμένη, κόσμος πολύς, το «Καταμαράν», αναχωρώντας χαιρέτισε με την σειρήνα του.  Τα μεγάφωνα πατριωτικά τραγούδια…

Η μικρούλα του κλασσικού νηπαγωγείου κατέθεσε στεφάνι στο Ηρώο και… έκλεψε την παράσταση: «Θέλω να ζήσω σε μια χώρα ελεύθερη, θέλω να συνεχίσω να γελώ και να τραγουδώ, σε ένα κόσμο ειρηνικό!»

Η Ελλάδα που ελπίζει.  Η Ελλάδα που αγωνίζεται. Η Ελλάδα που μεγαλώνει!

«Η Ελλάδα μέσα μας». Μου ήλθε στο μυαλό, έτσι, απρόσκλητα. Είναι το σλόγκαν μιας εν εξελίξει πρωτοβουλίας της εθνικής μας πρέσβειρας για τον Αθλητισμό και το Ευ Αγωνίζεσθαι, Κατερίνας Παναγοπούλου. Να επιτύχει μια συμμαχία των κοινωνικών φορέων με επιδίωξη την προσφορά στον συνάνθρωπο και την πατρίδα.

Έτσι είναι η ζωή! Ελπίδα, προσμονή, αναζήτηση ακόμη και του φαινομενικά μάταιου.  Κάποτε μια σπίθα, χρειάζεται για να μεγαλουργήσεις!

Οι δυό μερούλες στο νησί γρήγορα τέλειωσαν.  Η επιστροφή στην καθημερινότητα σημαίνει ένταση των προσπαθειών για την επίτευξη των στόχων. Μπορεί η πρωτεύουσα να μην έχει αρώματα και χρώματα, έχει όμως τους δικούς ρυθμούς και τις δικές της ομορφιές. Φτάνει να μπορείς να τις διακρίνεις.