Φθάνει πια!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Την πιό ηχηρή απάντηση,  στο νέο  κύμα των καταλήψεων στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά ιδρύματα (ΑΕΙ) που έκανε την εμφάνισή του  με αφορμή τον έλεγχο των εισερχομένων σ΄αυτά, έδωσαν οι καθηγητές και οι φοιτητές της Φιλοσοφικής Σχολής, που βροντοφώναξαν: “φθάνει πια”.

Με το παράδειγμά τους έδωσαν ένα μάθημα όχι μόνον στους λίγους καταληψίες-φοιτητές (;) και τους ετερόκλητους υποκινητές τους, αλλά στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, στα πολιτικά κόμματα και στις παντοίες «συνιστώσες»,   που μπέρδεψαν, φαίνεται τους συνεδριακούς  διαδρόμους με τις εισόδους των Πανεπιστημίων!

Ήταν καιρός. Όπως καιρός είναι να αξιοποιήσει η Κυβέρνηση την αποφασιστική διάθεση των πανεπιαστημιακών καθηγητών να φωνάξουν «φθάνει πια», όπως το είδαμε σήμερα, ως φωτογραφικό ντοκουμέντο,  στην “Καθημερινή”!

Με τους φοιτητές τους  χθες, οι καθηγητές της Φιλοσοφικής έκαναν ένα διαφορετικό μάθημα στο πεζοδρόμιο. Από τα καλύτερα. Από τα χρησιμότερα.

Όλοι μαζί φώναξαν: Φθάνει πια, στις δυνάμεις εκείνες που θέλουν στο όνομα της δήθεν ελευθερίας, τους φοιτητές σκλάβους της αποχής, που οδηγεί στην αμάθεια, την μητέρα της ανελευθερίας!

Φθάνει πια στις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που χρησιμοποιούν τους φοιτητές ως Πολιορκητικό Κριό  άλωσης της εξουσίας.

Φθάνει πια στους γνωστούς-άγνωστους που επιχειρούν να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος των χρόνων της “καμμένης Αθήνας”, εκμεταλλευόμενοι τον αυθορμητισμό των νέων.

Φθάνει πια στις παναταχόθεν συνιστώσες που πιστεύουν ότι στο βωμό μιας κυβερνητικής καθέδρας μπορούν να κρατούν σε καθεστώς αιχμαλωσίας τους φοιτητές μας.  Που από εκεί, με δέος  και ανημποριά, παρακολουθούν τα βλαστάρια των επωνύμων Ελλήνων (και πολιτικών) να προοδεύουν ανεμπόδιστα στα πανάκριβα πανεπιστήμια της αλλοδαπής, με το ηχηρό όνομα και τους ρωμαλαίους σεκιουριτάδες να διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία τους!

Τούτος ο τόπος, με τον πανάρχαιο πολιτισμό του, έχει βιώσει όλες τις καταστάσεις. Ακόμη και την πρακτική του «εδώ και τώρα». Που την πληρώνουμε σήμερα, μαζί και με κάποιες ύστερες αρμαρτίες…

Η συγκυρία το θέλησε, όμως, με τις αιματηρές θυσίες του λαού, η γη τη φορά αυτή, να μην είναι καμμένη, αλλά σπαρμένη με σπόρους διαρθρωτικών αλλαγών, που σύντομα θα βλαστήσουν.

Έχουμε όλοι υποχρέωση νη μην επιτρέψουμε σε κανέναν να καταστρέψει τη σοδειά που έρχεται.  Η καρποφορία θα φέρει την Ανάπτυξη.

Χρειάζεται εθνική συνεννόηση. Απαιτείται ήρεμο πολιτικό κλίμα.  Πέραν  όλων των άλλων, η Τουρκία δείχνει και πάλι τα σουβλερά της δόντια…

Πάνω απ΄όλα,  πρέπει να πρυτανεύσει το «φθάνει πια»! Προς κάθε κατεύθυνση!..