Η ψήφος εμπιστοσύνης και η αλήθεια

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η απόφαση του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά να ζητήσει Ψήφο Εμπιστοσύνης από τη Βουλή, μπορεί να προκλήθηκε από λάθος αιτία, είναι, όμως, μία σωστή ενέργεια με την έννοια ότι η στροφή που είχαν πάρει τις τελευταίες εβδομάδες τα πολιτικά καθέκαστα, τίποτε καλό δεν προοιώνιζε για την πατρίδα.

Από τη μία πλευρά ο ΕΝΦΙΑ και η αδυναμία του Έλληνα να κατανοήσει πως το «κεραμίδι» πάνω απ΄το κεφάλι του έχει το κόστος του και, από την άλλη, οι εσωκομματικές και ενδοκυβερνητικές τριβές και οι αλλαλαγμοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης γύρω από θέματα διαπραγμάτευσης με την Τρόϊκα, αξιολόγησης των δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων και τα φορολογικά, είχαν εκτοξεύσει και πάλι τα σπρέντ καθώς η όλη κατάσταση έδειχνε πολιτική αστάθεια…

Στον περίγυρο όλων αυτών, ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, δημιουργούσαν στον κ. Τσίπρα μία τεχνητή ευφορία νίκης σε εκλογές που δεν έχουν προκηρυχθεί, με δημοσκοπήσεις που δεν έχουν ελεγχθεί ως προς τη γνησιότητα των αντιφατικών αποτελεσμάτων που παράγουν… Τη μιά μέρα 11 μονάδες μπροστά, την άλλη …2,5 μονάδες και πάει κατά την ανιούσα και την κατιούσα κλίμακα των σκοπιμοτήτων..

Η ούτω πως  ενίσχυση της αυτοπεποίθησης του κ. Τσίπρα μεταφράστηκε σε μία γενικευμένη άρνηση των πάντων, σε μία αδιέξοδη «πρόσκληση και πρόκληση» να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές, για να έλθει εκείνος να πράξει, αλήθεια, τι;

Μέχρι χθες ακόμη, το δημόσιο χρέος και η τύχη του είχαν γίνει «μπαλάκι» του τέννις στα χέρια των εκπροσώπων και των κορυφαίων στελεχών των Συνιστωσών. Άλλα έλεγε ο ένας, άλλα καταλάβαινε ο άλλος και ο αχταρμάς προκαλούσε γενικευμένο εκνευρισμό στην πλατεία Ελευθερίας ή Κουμουνδούρου, που με τη σειρά του εξωθούσε τον κ. Τσίπρα να ζητάει συνεχώς, και για  ψύλλου πήδημα, εκλογές.

Στο καθολικό ερώτημα «που θα πάει αυτό» απάντηση ουδείς έδινε.

Η χώρα είχε μεταβληθεί σε μία ακούρδιστη λατέρνα ούτε ο κάθε ένας βαρούσε το βιολί του. Αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Όπως δεν ήταν δυνατόν να εξακολουθήσει ο δημόσιος διασυρμός του θεσμού της Προεδρίας της Δημοκρατίας με τα “Θέλω», «δεν θέλω», «μου πάει δεν μου πάει» και την άκαιρη προεδρολογία και προσωπολογία.

Ο νομοθέτης θέσπισε να ψηφίζεται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με αυξημένη πλειοψηφία 2/3 για να απολαμβάνει ο Πρόεδρος της κατά το δυνατόν μεγαλύτερης αποδοχής από τους εκπροσώπους του λαού.  Και όχι για να καταφεύγει κάθε φορά που θέλει να εκλέξει πρόεδρο η χώρα σε γενικές εκλογές!

Σοφία θέλει για να το αντιληφθεί αυτό κάποιος; Όχι, βέβαια. Απλά το κομματικό συμφέρον δεν αφήνει ορισμένους να δουν καθαρά. Και κυρίως εκείνους που θέλουν να πιστεύουν ότι έρχονται… Ή δεν ανέχονται την ιδέα ότι έχουν φύγει…

Έτσι, μια και είναι δύσκολο να αλλάξουν νοοτροπία οι πολιτικοί, ας αλλάξει το Σύνταγμα, με την αναθεώρηση, ώστε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται απευθείας από το λαό για να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της άκαιρης προεδρολογίας και εκλογολογίας.

Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει και ο λαός συνήθειες ετών, αποδεικνύεται από την αντιμετώπιση που έχει το σωστό μέτρο της αξιολόγησης. Προσχηματικά ζητούν να μην γίνεται, ουσιαστικά καμία αξιολόγηση στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο και Αυτοδιοικητικό τομέα! Ωραία!

Ας μείνουν όσοι έχουν πλαστά διπλώματα, ελλειπείς γνώσεις και ασύμβατη με το λειτούργημά τους συμπεριφορά, αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Ας τους δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα έλθει (αν έλθει) στην εξουσία και μετάλλιο που κορόϊδεψαν το Δημόσιο, δηλαδή το λαό.

Αλλά τότε, ουδείς θα δικαιούται να παραπονείται για την ποιότητα της δημόσιας διοίκησης, για την γραφειοκρατία και την ταλαιπωρία στα γκισέ των διαφόρων υπηρεσιών.  Το είδος των παρεχομένων υπηρεσιών είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης και της παιδείας των δημοσίων υπαλλήλων.

Η προθύστερη προεκλογική καμπάνια της πλατείας Ελευθερίας, την ώρα που η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται την έξοδο από το μνημόνιο και την κρίση, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Ότι στο βωμό της εξουσίας ο κ. Τσίπρας δεν υπολογίζει τίποτα.

Έταζε άμεση κατάργηση του μνημονίου και τώρα που πάει να γίνει αυτό, πολεμάει με όλες του τις δυνάμεις κάθε πιθανότητα να υλοποιηθεί.

Ζητούσε κουραστικά επίμονα απραγματοποίητο «σβήσιμο» του χρέους και τώρα που άνοιξε η συζήτηση να μειωθεί, ρίχνει μελάνη και θολώνουν, αυτός και οι περί αυτόν τα νερά.

Με τέτοιες πρακτικές δεν βγαίνεις από την κρίση, δεν εκλέγεις πρόεδρο, δεν πας πουθενά. Ώρα, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο.

Και με την έννοια αυτή, όπως και προλογικά σημειώσαμε, η προσφυγή στην ψήφο εμπιστοσύνης είναι σωστή.

Κάποιοι θα πουν πως η Κυβέρνηση προεξοφλεί ότι θα πετύχει την εμπιστοσύνη με την ψήφο των βουλευτών που δεν θέλουν εκλογές, ασχέτως του εάν εμπιστεύονται ή όχι την Κυβέρνηση και τους χειρισμούς της στα κρίσιμα θέματα.

Αυτό, όμως, είναι θέμα των βουλευτών προβλεπόμενο από την όλη διαδικασία και ουδόλως αφορά τον Πρωθυπουργό και τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης που έλαβαν από κοινού την απόφαση να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης.

Το πρόβλημα –και το δυστύχημα για τη χώρα- θα είναι, αφού λάβει η Κυβέρνηση (όπως θεωρείται και το πιθανότερο) ψήφο εμπιστοσύνης, πάλι η αξιωματική αντιπολίτευση και οι ετρόκλητοι ουραγοί της,  να εξακολουθήσουν το τροπάρι των εκλογών, των μνημονίων και του «ξεπουλήματος» κάτι που θα συντηρήσει το κλίμα που με την προσσφυγή στη Βουλή, επιχειρεί να ανατρέψει η κυβέρνηση.

Το μήνυμα που θα σταλεί τότε στις διεθνείς αγορές θα είναι, φοβόμαστε, καταλυτικό για την Οικονομία της Ελλάδας.