ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Ο Ευάγγελος

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Η αλήθεια είναι ότι με έψαχνε συστηματικά στο τηλέφωνο τα τελευταία δύο εικοσοτετράωρα. Δεν απαντούσα, έλλειπα, τέλος πάντων δεν βρισκόμασταν, δεν ταίριαζαν οι ώρες μας, βρε αδελφέ!

Έτσι, όταν του τηλεφώνησα το πρωϊ της Τετάρτης, οι πρώτες του λέξεις σχημάτιζαν ένα τεράσιο ερωτηματικό:

-Καλά πως χαθήκαμε;

Ήθελα να του πω, όπως είναι χαμένοι στις μέρες μας όλοι οι συγγενείς μεταξύ τους, όπως δεν συναντιώνται οι συγκάτοικοι, όπως δεν βλέπονται πια οι γείτονες. Όπως χάνονται όλοι οι άνθρωποι του άγχους, της οικονομικής δυσπραγίας, του συνεχούς τρεξίματος… Προτίμησα κάτι που μου φάνηκε περισσότερο έξυπνο…

-Καλά, εσύ έφυγες στην Αυστραλία και ρωτάς εμένα πώς χαθήκαμε;

Γέλασε. Σπάνιο είδος το γέλιο στις μέρες μας… Εν ανεπαρκεία… Όπου το συναντώ …κολλάω πάνω του!

Έχω κι άλλους καλούς φίλους στο Σίδνεϊ. Τον Γιώργο και τη σύντροφό του την Έφη. Και μ΄αυτούς κοντεύουμε να χαθούμε! Ψυχραιμία, παιδιά! υπάρχει και το SKYPE!..

Αλλά ο Ευάγγελος!

Συνάδελφοι, κάποτε είχαμε βρεθεί μαζί στην ίδια εφημερίδα. Εκείνος μιά σκάλα πάνω από μένα. Στην ιεραρχία, όχι σε όροφο…

Οι δημοσιογράφοι, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, ξέρετε πως έχουν καταντήσει; Σαν τα πουλιά, που πετάνε από κλαράκι σε κλαράκι… Από εφημερίδα σε εφημερίδα. ‘Αλλες κλείνουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν, άλλες και που είναι ανοικτές μοιάζουν με κλειστές αφού πληρώνουν κάθε που θα το …θυμηθούν οι ιδιοκτήτες και κάποιες άλλες προτιμούν τους εκκολαπτόμενους δημοσιογράφους που τους πληρώνουν λίγο και τρέχουν πολύ…

Για όποιο λόγο ο Βαγγέλης αφού διέπρεψε στην γενέτειρα,  επέστρεψε στα παλιά, στα γνώριμα, στην ηρεμία και την ασφάλεια της μεγάλης χώρας, της Αυστραλίας.

Το μεράκι, όμως, μεράκι. Η δημοσιογραφία, δημοσιογραφία. Αυτό μάθαμε, αυτό κάνουμε. Τι να γίνουμε τώρα στα «ήντα»;  συνοδοί …κυριών;

Έλληνας πάντα ο Βαγγέλης του κοστίζει που από τη Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία κατοίκων εξωτερικού αφαίρεσαν το «‘Ελληνες»…

Μου το ‘πε με παράπονο…

Εδώ, φίλε μου, κοντεύει να μείνει η Ελλάδα χωρίς Έλληνες, για τον τίτλο της ΔΟΥ είναι ο πόνος;

Αλλά έτσι είναι οι ομογενείς. Γι αυτό δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους συμπατριώτες στην πατρίδα. Προσέχουν και ενοχλούνται με πράγματα που στην γενέτειρα ΟΥΔΕΙΣ τους δίνει σημασία! Ούτε καν οι κυβερνήσεις!

Τους το αναγνωρίζουν όλοι αυτό. Γι αυτό τους λένε σε κάθε ευκαιρία το πολυφορεμένο: «εσείς του εξωτερικού είστε πιο Έλληνες από εμάς τους Έλληνες».

Στην πραγματικότητα, πόσο Έλληνας χρειάζεται να είσαι για να  εξακολουθείς να αγαπάς την Ελλάδα, ούτε που το φαντάζεσαι!  Την Ελλάδα, που όπου κι αν πας, όσο μακριά της κι αν βρεθείς, σε πληγώνει! Σκέψου τώρα να μην έχεις κουνήσει ρούπι από κοντά της!

Αμ, τυχαία αποκτήσαμε ΚΑΤ; (Κέντρο Αποκατάστασης Τραυματιών).  Σε τούτη τη χώρα, αν γλυτώσεις από τα αυτοκίνητα, θα πας από πνιγμό, αν σωθείς κι από πνισμό, θα σε …ξεκάνει η ίδια η Ελλάδα!

Όλο και κάποιος θα σε …τραυματίσει!  Εφορία θα είναι, με ΔΕΚΟ θα μοιάζει, με τράπεζες θα φέρνει ή με το γείνονα στο χωριό, δεν μπορεί, όλο και κάποιο “τούβλο” θα σε βρει κατακέφαλα!!!

Γι αυτό σου λέω Ευάγγελε, τούτη η χώρα δεν σ΄αφήνει να πλήξεις!..