Το Κέντρο και ο ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Έχει πολιτικό ενδιαφέρον η «στροφή» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα –από το βήμα της συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος- προς τον κεντρώο χώρο, προκειμένου, όπως είπε, να μην επαναληφθεί το προηγούμενο της ΕΔΑ όπου αν και δεύτερο κόμμα το ’58 «η ανασυγκρότηση του Κέντρου απέβη εν τέλει εις βάρος της».

Συνήθως ο λόγος των αριστερών δεν χρήζει ερμηνειών για να αντιληφθεί κανείς το νόημά του. Στην περίπτωση Τσίπρα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Εδώ η ρήση «τι θέλει να πει ο ποιητής» ταιριάζει απόλυτα.

Τι θέλει να πει ο κ. Τσίπρας; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να ενσωματώσει τον κεντρώο χώρο ώστε να αντλήσει από εκεί τις ψήφους που θα του επιτρέψουν να γίνει Καίσαρας στη θέση του Καίσαρα;

Ή θέλει να προειδοποιήσει ότι με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ θα συντελέσει στην διαιώνιση της πολυδιάσπασης του κεντρώου χώρου ώστε να μην «ανασυγκροτηθεί» και, επομένως, του κόψει το δρόμο προς την εξουσία;

Το πολιτικά περίεργο είναι πως ενώ υπάρχει μία δεξαμενή συγγενών ψήφων προς τα αριστερά του, εκείνος στρέφεται προς το κέντρο το οποίο μόνον ο Γεώργιος Παπανδρέου μπόρεσε να «συμμαζέψει» και να αξιοποιήσει, για να πολυδιασπαστεί και πάλι,  αμέσως μετά την περίοδο της πρωθυπουργίας του (1963– 1967).

Προφανώς ο κ. Τσίπρας επιδιώκει, «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Αφενός, «προσεταιριζόμενος» το Κέντρο να καρπωθεί κρίσιμες ψήφους στον ανηφορικό του δρόμο προς την εξουσία και, αφετέρου, να αποδυναμώσει την «αριστερή πλατφόρμα» Λαφαζάνη, αποκόπτοντας, άπαξ δια παντός κάθε προοπτική «αριστερής λύσης» στη χώρα…

(Κάπως έτσι οι Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ είχαν αποκλείσει στον Στάλιν «δια παντός» περίπτωση η Ελλάδα να μετατοπίζονταν στο αριστερό μπλοκ).

Αλλά εάν η ειδοποιός «γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αντιμνημονιακή πολιτική, θα έπρεπε η πολυσυλλεκτικότητά του να είναι δεδομένη και αμφίπλευρη. Και δεν είναι, τουλάχιστον στο βαθμό που θα το «ξεκολλούσε» από το είκοσι και κάτι τοις εκατό…

Ωστόσο το Κέντρο, τότε, δεν είχε «ενσωματωθεί». Είχαν απλά «ενωθεί» οι δυνάμεις του, εξ ου και η ονομασία «Ένωσις Κέντρου». Το ΚΚΕ, εξάλλου, ίσως και οι λοιπές αριστερές δυνάμεις, σε καμία περίπτωση δεν θα «αυτομολήσουν» προς το ΣΥΡΙΖΑ των θολών αριστερών κηρυγμάτων. Επομένως πέφτει στο κενό η μετεκλογική «ανακάλυψη» του Κέντρου. Το οποίο, εάν εξακολουθεί σήμερα να υφίσταται, είναι περισσότερο σχήμα λόγου παρά πολιτική οντότητα.

Να μην ξεχνάμε ότι τη μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων του «Κέντρου» αποτελούσαν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία ενώ μια άλλη παράμετρος αφορά στις προσωπικότητες των δύο ηγετών. Του Γεωργίου Παπανδρέου και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά περί αυτού θα μιλήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος και όχι εμείς.

Εμείς θα πούμε ότι η παραδοχή πως ο ΣΥΡΙΖΑ «χρειάζεται ανασυγκρότηση σε όλα τα επίπεδα» αποκαλύπτει την ρητορική ρηχότητα των συνθημάτων «στις 25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουν» ενώ η αναγνώριση της «περιορισμένης οργανωτικής επάρκειας της νεολαίας του κόμματος» παραπέμπει σε ευθεία αντιδιαστολή με την εντός της Βουλής ρητορεία περί ανάγκης άμεσων βουλευτικών εκλογών.

Κατά τα λοιπά, μάλλον δεν διεκδικεί Νόμπελ πρωτοτυπίας η επιδίωξη δημιουργίας «πλατιάς, δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, προοδευτικής συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων». Θα ήτανε, εντούτοις, καλοδεχούμενη η πρόταση, εάν απέβλεπε στην διεύρυνση της κυβερνητικής συνεργασίας για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας και όχι στην «διεκδίκηση της αυτοδυναμίας στις εκλογές», όπως διακήρυξε ο κ. Τσίπρας .