O Ντάνιελ Ράντκλιφ εξηγεί γιατί πήγαινε μεθυσμένος στα γυρίσματα του «Χάρι Πότερ»

Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ έχει παραδεχτεί ότι αντιμετώπισε προβλήματα εθισμού στο αλκοόλ και αποκαλύπτει εκ νέου ότι κάποιες φορές κατέληγε στα γυρίσματα του Χάρι Πότερ μεθυσμένος από το προηγούμενο βράδυ.

Συζητώντας για τη γενναία απόφασή του πριν από λίγα χρόνια να κόψει το ποτό, ο άλλοτε μάγος του Χόγκουαρτς που φέτος εντυπωσίασε το κοινό του Μπρόντγουεϊ με το «The Cripple of Inishmaan» (φωτογραφίες) αποκαλύπτει σε καινούργια συνέντευξη ότι στράφηκε στο αλκοόλ προκειμένου να διαχειριστεί το στρες της διασημότητας και της πιθανής αποτυχίας.

«Θα είχα ωφεληθεί αν κατάφερνα να μείνω νηφάλιος. Το αλκοόλ δε με έκανε ευτυχισμένο όπως ήθελα να γίνω» λέει σε σχόλιό του στη Mirror από τη συνέντευξη που γυρίστηκε για να μεταδοθεί αργότερα μέσα στη χρονιά στο Sky Arts.

«Δεν είναι μια πραγματική αγωνία, αλλά είναι ένα άγχος καθημερινό το να ζεις με αυτήν τη σκέψη “δηλαδή τι γίνεται με όλους εκείνους που λένε ότι δε θα κάνω καριέρα; Αν αποδειχτούν σωστοί και φτάσει μια μέρα που θα γελούν εις βάρος μου όταν θα με βρίσκουν μόνο στις λίστες των διάττοντων αστέρων”;»

Ο μόλις 24 ετών ηθοποιός, που δεν δυσκολεύτηκε τελικά να βρει ρόλους και μετά από το φραντσάιζ που τον καθιέρωσε (βλέπε «Η Γυναίκα με τα Μαύρα», «Kill your Darlings», «Horns» κ.α.), άρχισε να καταλαβαίνει ότι σταδιακά ότι δε θα περνούσε όλη του τη ζωή με την ταμπέλα του μαθητευόμενου μάγου.

«Τώρα πια όλο και λιγότεροι με φωνάζουν στο δρόμο Χάρι Πότερ, σιγά σιγά μαθαίνουν το όνομά μου και αυτό είναι πολύ όμορφο.

Αλλά πάντα θα αποδίδω τις ευκαιρίες που μου δίνονται από εδώ και πέρα στις εμφανίσεις μου ως Χάρι Πότερ.

Δε θα ήμουν ευτυχισμένος άνθρωπος αν ήμουν πικρόχολος για τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου», παραδέχεται αναγνωρίζοντας φυσικά την απόλυτα προνομιακή θέση στην οποία βρέθηκε από τη στιγμή που τον επέλεξαν για το ρόλο ενός τόσο δημοφιούς χαρακτήρα.

Στο παρελθόν ο Ράντκλιφ έχει ξαναμιλήσει δημόσια για το πρόβλημά του με το αλκοόλ που τον οδήγησε τελικά στην πλήρη αποχή από το 2010 κι εξής, χαρακτηρίζοντας αυτήν τη συνήθεια «ανθυγιεινή και καταστροφική για το σώμα μου και για την κοινωνική μου ζωή».

«Ζούσα με τη μόνιμη αγωνία ότι κάποιον θα συναντήσω, κάτι μπορεί να μου ξέφευγε ή να του έκανα, αν ήμουν εκτός ελέγχου, γι’ αυτό καθόμουν κι έπινα μόνος στο σπίτι μου για μέρες. Στα 20 μου ήμουν περιθωριακός. Ήταν θλιβερό, εγώ είμαι ένα διασκεδαστικό και ευγενικό άτομο και είχα καταντήσει ένας αγενς, βαρετός τύπος».