Έτσι πεθαίνουν οι μετανάστες στη Μεσόγειο

Εικόνες-γροθιά στις συνειδήσεις… Η καθημερινή τραγωδία που η Ευρώπη προσποιείται ότι δεν βλέπει. Λήψεις που τράβηξαν οι δύτες κατά την επιχείρηση ανάσυρσης από το βυθό των θυμάτων του ναυαγίου της 3ης Οκτωβρίου 2013 στη Λαμπεντούζα, το μεγαλύτερο προσφυγικό δράμα στα νερά της Μεσογείου, δημοσιεύει αποκλειστικά η Repubblica.

Για να κοιτάξουμε πέρα από τις λέξεις που καταλήξαμε να συνηθίσουμε: ναυάγιο, τραγωδία, δράμα, αριθμοί…

Σκληρές εικόνες με δεκάδες σορούς παγιδευμένες στον πυθμένα της θάλασσας, ανάμεσα σε ό,τι απέμεινε από το πλοιάριο στο οποίο είχαν στοιβαχτεί οι ίδιοι και οι ελπίδες τους. Άνθρωποι που πέθαναν αγκαλιασμένοι σε μια θάλασσα που μετατράπηκε σε απέραντο νεκροταφείο.

Είναι μόνο ένα τμήμα των υποβρύχιων πλάνων της τραγωδίας με αξία ιστορικού ντοκουμέντου για μία καθημερινή τραγωδία που η Ευρώπη προσποιείται ότι δεν βλέπει, αναφέρει η Repubblica.

      ΠΡΟΣΟΧΗ, ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΣΚΛΗΡΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

Το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν εκατοντάδες μετανάστες από την Ερυθραία, τη Σομαλία και την Γκάνα έμεινε ακυβέρνητο και βυθίστηκε μέσα σε κόλαση φωτιάς στις 3 Οκτωβρίου του 2013. Ο απολογισμός, 366 νεκροί, οι 41 ανήλικοι. Είκοσι μετανάστες δεν βρέθηκαν ποτέ. Επέζησαν 155.

Καθένας είχε πληρώσει τρεις χιλιάδες δολάρια στους δουλέμπορους για να «αγγίξει» την Ευρώπη.

«Έτσι πεθαίνουν οι μετανάστες»

«Κοιτάξτε τι είναι πέραν από τις λέξεις μας, τα άρθρα μας, τις ιστορίες που διηγούμαστε κάθε φορά που βυθίζεται ένα πλοιάριο. Κοιτάξτε αυτά τα σώματα που αγκαλιάζονται στο βυθό της θάλασσας. Είναι το μόνο που μένει από αυτά. Σώματα.

Κοιτάξτε και μετά ξανασκεφτείτε τις λέξεις. Ναυάγιο, μετανάστες, Μεσόγειος. Γλιστρούν τόσο γρήγορα που δεν τις συνειδητοποιούμε καν, τις επαναλαμβάνουμε ή τις γράφουμε πάντα την επόμενη ημέρα, ένα ρεπορτάζ, ένας τίτλος, ένα νούμερο -120, 285, 366- που αναφέρεται στο μέγεθος της τραγωδίας.

Είναι άλλη μια από αυτές τις λέξεις: τραγωδία, τραγωδία στη θάλασσα. Έχουμε συνηθίσει, έχουμε εκπαιδευτεί να αναφερούμε με λεπτομέρεια τα στοιχεία του ναυαγίου, κάθε περίεργη λεπτομέρεια, έχουμε ειδικευτεί να ανακατασκευάζουμε τις ζώες άλλων που δεν υπάρχουν πια.

Ο Χαλέντ από το Μαρόκιο που έχασε το γιο του, ο Σαμίρ που σώθηκε, η κοπέλα από τη Σομαλία χωρίς όνομα που πέθανε μόλις γέννησε…

Έχει γίνει κάτι σύνηθες, είμαστε εμείς η Ιταλία που έχει μάθει τα πάντα για τους μετανάστες που πνίγονται και πώς πνίγονται, γνωρίζουμε από που έρχονται και που θέλουν να φθάσουν, ποια είναι τα όνειρά τους, τι άφησαν πίσω τους. Γνωρίζουμε τα πάντα γι’ αυτούς.

Πολλοί υποφέρουμε, άλλοι νευριάζουν γιατί πέθαναν εδώ, ακριβώς εδώ σε εμάς, σε αυτή την Ιταλία που δεν θα τους ήθελε ποτέ ούτε ζωντανούς, ούτε νεκρούς. Πολιτικά ορθή και πολιτικά λανθασμένη, προκαταλήψεις, διεολογίες, ρατσισμός, ηλιθιότητα που γίνεται κακία. Και υπάρχει και εκείνος που προσεύχεται, που διακηρύσσει, εκείνος που υπόσχεται και εκείνος που απειλεί».

Ευαγγελία Μπίφη

Newsroom ΔΟΛ