Κυριακή των Μυροφόρων Γυναικών

ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΤΣΗ (Αρχιεπισκοπή Αμερικής)

Η Εκλησία μας, φίλτατοι και αγαπητοί αναγνώστες, της μεγάλης αυτής ηλεκτρονικής εφημερίδος, την σημερινή Κυριακή, την πρώτη μετά τις δύο Αναστάσιμες, την αφιερώνει στη μορφή της γυναικός. Διότι έχουνε περάσει αρκετές ημέρες από τότε που ακούστηκε  το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, κι όλος ο κόσμος αισθανότανε μία μεγάλη ανακούφιση και χαρά.

Οι γυναίκες ήτανε εκείνες οι οποίες συμπαραστάθηκαν εις τον Εσταυρωμένο Σωτήρα, όταν όλοι τον εγκατέλειψαν – και οι μαθητές ακόμη, μετά από το προδοτικό φίλημα του Ιούδα. Μετά και την τελευταία επί Σταυρού λέξη: τετέλεσθαι, οι μαθητές ενόμισαν ότι όλα ετελείωσαν  και εκρύφτηκαν για τον φόβο των Ιουδαίων είς το Υπερώων της Ιερουσαλήμ, εκεί όπου έλαβε χώρα ο Μυστικός Δείπνος.

Είχα και εγώ την ευλογία να επισκεφτώ το Υπερώων της Ιερουσαλήμ, να γονατίσω και γω κάτω και να αισθανθώ την μεγάλη εκείνη ημέρα του Μυστικού Δείπνου. Να προσευχηθώ και εγώ για την οικογένειά μου, για την Εκκλησία μας , για την ορθοδοξία μας, για τον απανταχού ελληνισμό.

Ο γυναίκες, ήσαν οι μόνες πιστές που εκάθησαν πέριξ του Σταυρού, και ήσαν αυτές που έλαβαν την ευλογία μαζί με τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ –κρυφοί μαθητές, μέλη της αριστοκρατικής επικράτειας- επήραν άδεια από τον Πιλάτο να ξεκρεμάσουν το πανάχραντο σώμα του Σωτήρος Χριστού και να το εταφιάσουν ευλαβικώς σε έναν καινούργιο τάφο.

Οι γυναίκες. Έπλυαν το Σώμα του Κυρίου. Το τύλιξαν σε άσπρο σεντόνι και ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ, με μεγάλη συγκίνηση το ενταφιάζουν.

Είναι αλήθεια, φίλοι μου, πάρα πολύ συγκινητικά τα τροπάρια της σημερινής ημέρας.  Στις άγιες μυροφόρες γυναίκες, η Εκκλησία απονείμει μεγάλη ευγνωμοσύνη και θέλησε να τις τιμήσει σήμερα.

Οι γυναίκες αυτές, οι μυροφόρες, διότι έφεραν μύρα, αρώματα, δια το Παναγιότατον Σώμα του Σωτήρος Χριστού, από τον τόπο καταγωγής καθώς ήτανε Παρασκευή και δεν έπρεπε να μείνουν τα σώματα έως τη άλλη ημέρα, διότι ήτανε το Ιουδαϊκό Πάσχα. Τί μπορεί να κάνει μια γυναίκα; Όταν αφήσει την καρδιά της να γίνει μία πολυθρόνα αγάπης αγνής και ως μητέρα και ως σύζυγος και ως αδελφή και ως θυγατέρα, και ως φίλη και εν γένει ως μία καλή Χριστιανή. Όταν μπροστά βλέπει τον προορισμό της και δεν αφήνει κανένα πονηρό συναίσθημα να κυριεύσει την καρδιά της.

Ας δούμε, με λίγα λόγια, τη μορφή της μάνας. Εννέα μήνες κρατάει το βρέφος μέσα στην κοιλία της. Και όταν έλθει η ημέρα του τοκετού, όταν γεννήσει, το παιδάκι αποκόπτεται από την τροφή με τον ομφάλιο λώρο, τότε η μάνα το τρέφει από το στήθος της με γάλα.  Το γάλα το οποίο είναι λευκό δεν είναι τίποτε άλλο φίλτατοι και αγαπητοί αναγνώστες παρά αίμα. Αλλά για να μην φοβηθεί το παιδί, για δύο χρόνια το έχει μετατρέψει σε λευκό, σε μητρικό γάλα. Και όσες μανάδες τρέφουν τα παιδιά τους με το γάλα τους, το γαλούχισμα αυτό μεγαλώνει τα παιδιά με πολύ καλύτερη θέση και κατάσταση από τα άλλα τα οποία οι μανάδες τα αποκόπτουν και τα ταϊζουμε με την πιπίλα, γάλα της μπουκάλας.

Αλλά τι να πούμε για τη σύζυγο. Ο σύζυγος μέρα-νύχτα στη δουλειά για να κερδίσει τον επιούσιον, για να φέρει τα πάντα στο σπίτι, στο τραπέζι στα παιδάκια του στη γυναίκα του. Και εκείνη τον περιμένει σαν ένα ήρεμο λιμάνι.  Με ολόγλυκα λόγια του τραβάει την πολλή εργασία και την κούραση που είχε.

Αδελφή, ωχ αυτή η αδελφή! Και τι δεν κάνει. Η αδελφή πολλές φορές στέκεται και ως μάνα και ως αδελφή και ως φίλη. Και αν υπάρχουν και ανήψια, όταν απουσιάζει η μητέρα τους αναλαμβάνει αυτή την τροφή.

Αμ, η φίλη; Ένας Πρόεδρος της Αμερικής ονόματι Αβραάμ Λίνκον είπε το εξής: Για να μεγαλουργήσει ένας άνδρας (κι όπως πολλοί μεγαλουργούν) από πίσω τους είναι μιά μεγάλη γυναικεία μορφή. Είτε μάνα λέγεται, είτε σύζυγος, είτε αδελφή, είτε φίλη, είναι μία γυναικεία μορφή. Για φανταστείτε τι μπορεί να κάνει αυτή η γυναίκα! Θαύματα!

Γυναίκες οι οποίες έχουνε φέρει στον κόσμο τα μεγαλύτερα πνεύματα. Τί να πει κανείς για τη μάνα του Μεγάλου Βασιλείου, τη μητέρα του Αγίου Γρηγορίου, του Θεοδώρου του Αγίου Ιαάννη του Χρυσοστόμου και λοιπών Ιεραρχών, τόσες και τόσες μεγάλες μορφές.

Κυριακή Των Μυροφόρων Γυναικών.

Εγώ ήμουν μικρό παιδί στον Β’ Παγκόμιο Πόλεμο.  Επειδή το είχα μέσα μου να γίνω Ιερέας, πάντοτε  ήμουνα κοντά στον παπά του χωριού.  Όλοι, θυμάμαι, πηγαίνανε στο νοσοκομείο στο Αργυρόκαστρο της Βορείου Ηπείρου. Συναντούσαμε εκεί κάθε ημέρα τρεις γυναίκες, νοσοκόμες. Κάθε μέρα, εκεί επί του καθήκοντος. Ήκουσα τον Ιερέα να τους λέγει: γυναίκες, δεν κουράζεσθε; Δεν ξεκουράζεσθε λιγάκι, δεν κοιμάστε;

Και απαντά μία και λέει:

Παπούλη μου, τα παιδιά τα πληγωμένα δεν έχουν κανέναν κοντά τους, ούτε αδελφή ούτε φίλη. Αισθάνομαι τον πόνο τους και στέκομαι δίπλα τους. Και ως μάνα και ως αδελφή, και ως θυγατέρα και ως φίλη. Αυτό μου δίνει το κουράγιο να συνεχίσω το καθήκον.

Η δύναμις του Θεού φίλοι, που άφθονη έρχεται σε τέτοιες περιστάσεις και σε κείνους που αγαπούν, για να παρουσιάζουν και να κάνουν θαύματα. Τι μπορεί να κάνει μία γυναίκα! Όταν μέσα της έχει μία φωτιά, μιάς φιλοχριστιανικής αγάπης, θα βαδίσει τον καλό δρόμο, το δρόμο του Θεού.

Υπάρχουνε, δυστυχώς, και γυναίκες του άλλου τύπου. Της καταστροφής, δυστυχώς. Και συσσωρεύονται ερείπεια, φέρνουν ταραχές καταιγίδες. Και τι δεν κάνουν.

Αλλά εγώ σήμερα φέρνω την γυναίκα εις το ύψος της. Εις την αποστολή της. Δια την οποία εστάλθηκε σ΄αυτόν τον κόσμο. Αυτή την γυναίκα θέλω να την βλέπω πάντοτε στο ύψος της και να προσεύχομαι γι αυτές τις  καλές γυναίκες. Αλλά και δια του άλλου τύπου τις γυναίκες πάλι προσεύχομαι να αλλάξουν τρόπο στη ζωή και να κοιτάνε την αύριο.  Διότι τι λόγο θα δώσουμε στον Δημουργό; Ανάλογα με τα έργα  μας.

Όσες από σας γυναίκες διαβάζετε τα ολόφτωχα αυτά λόγια του πατρός Θεοδώρου, εύχομαι να τον θυμηθείτε την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής,  αλλά και της Αναστάσεως. Διότι ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, που παρουσιάστηκε; Στις γυναίκες. Στις μυροφόρες. Γιατί όμως; Ας σκεφτούμε λιγάκι. Εάν έχουμε κανένα καλό νέο φίλτατοι και αγαπητοί, ας το πούμε στις  γυναίκες.  Θα σπάσουν τα τηλέφωνα να το διαδώσουν παντού αστραπιαίως.

Ένα τέτοιο λόγο είπα κάποτε, εδώ και τέσσερα χρόνια που ήμουν στη Ρωσία και με έβαλε ο Μητροπολίτης εκείνη την ημέρα να μιλήσω εγώ.

Μήπως η γυναίκα δεν μεγαλουργεί;  Έτσι η Εκκλησία τιμά σήμερα τη γυναικεία μορφή. Και όλος ο κόσμος. Και κυρίως η μεγάλη μας πατρίδα που λέγεται Ελλάδα. Μόνο οι γυναίκες θα δώσουν θάρρος εις τους άνδρες να σταθούν στο ύψος τους αυτές τις δύσκολες ώρες. Διότι η Ελλάδα όσο και να την πονέσουνε, όσο και να την σπρώξουνε, όσο και να την δέσουνε, θα σπάσει τις αλυσίδες και θα προχωρήσει ξανά.  Διότι η Ελλάδα, “μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά”.