«Η κάλτσα της Νώενας»*

Το άρθρο της Παρασκευής

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Πρόεδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης

«Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται» ψάλλει η Εκκλησία. Αυτή η αίσθηση της Ανάστασης είναι άρρηκτα δεμένη εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια με το φαινόμενο της ελληνικής διάρκειας και της θαυμαστής ψυχικής ενότητας των Ελλήνων που την εγγυάται. Και για του λόγου το ασφαλές υπάρχει ο Παπαδιαμάντης, έστω εξοβελισμένος από τη σχολική εκπαίδευση .Σοφή η επισήμανση του μόλις εκδημήσαντος Κωστή Παπαγιώργη: «…ο Νεοέλληνας επειδή τον έχουν κάνει ανυποψίαστο (για τα ουσιώδη) δεν θυμάται (τι αντιπροσωπεύει ο Παπαδιαμάντης). Και όταν δεν ξέρεις το παρελθόν, δεν καταλαβαίνεις και το τι γίνεται στο παρόν». Οπότε αδυνατείς να αποφασίσεις σωστά για το μέλλον, προσθέτουμε εμείς.

            Τα βασικά συστατικά της ελληνικής αντοχής, εντόπιζε ο Γιώργος  Θεοτοκάς :  Πνευματική παράδοση της Αρχαίας Ελλάδος Ελληνορθόδοξη παράδοση, ρωμαϊκή και βυζαντινή παράδοση δικαίου, δημοτική παράδοση, πνευματική και κοινωνική επίδραση της νεότερης Ευρώπης. (Βλ. Πολιτικά Κείμενα, σ.19-38). Αυτοί οι γενναίοι της ιστορικής Γενιάς του ΄30, μεταλαμπάδευαν  αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση για το αύριο του Ελληνισμού. Τον έβλεπαν ολοζώντανο, γεμάτο ορμή, ευφυία και φαντασία, κοσμημένο με τις αρετές του ανθρωπισμού, του ηρωϊσμού και της γενναιοψυχίας.

            Η σύγκραση αυτών των παραδόσεων γαλουχεί ελεύθερες προσωπικότητες με απέραντο σεβασμό στην υπέρτατη αξία της ζωής. Βέβαια, όπως υπογράμμιζε στο μεστό αναστάσιμο μήνυμά του ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας «εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος βλέπομεν να κυριαρχεί το σκότος του θανάτου,το άδικον αντί της δικαιοσύνης, το μίσος και ο φθόνος αντί της αγάπης και τους ανθρώπους να προτιμούν το καταχθόνιον μίσος αντί του φωτός της Αναστάσεως».

            Συμβαίνει διότι εν ονόματι της ελευθερίας τους «ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το  σκότος, ή το φως , ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα» ( Ιω. 3,19).

            Στο μεταξύ οι δανειστές και οι πολιτικοί τους πληρεξούσιοι στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και εδώ σκαρώνουν το νέο Μεσοπρόθεσμο 2015-18, όπου μισθοί συντάξεις και δημόσιες, ιδίως κοινωνικές δαπάνες στάσιμες στα επίπεδα του 2013.

            Η χώρα διακατέχεται από προεκλογικό πυρετό.  Δοκιμάζονται πολλά. Η αμετροέπεια, η αναντιστοιχία λόγων- προθέσεων και λόγων  – έργων.  Ούκ ολίγες περιπτώσεις συχνά απορρίπτονται από μόνους τους στρεβλούς και αναξιόπιστους λόγους των επιδόξων σωτήρων.

            Η πολιτική προϋποθέτει γνώση των πραγματικοτήτων της ζωής, επίγνωση των μειζόνων εθνικών θεμάτων, διαρκή ενημερότητα για το διεθνές περιβάλλον, αντιληπτικές ικανότητες και ικανότητα λήψης αποφάσεων.

            Κάποιοι, και δεν είναι λίγοι, τους δακτυλοδεικτεί ήδη ο Πλούταρχος (Πολιτικά Παραγγέλματα, 798 c )  «Το μηδέν έχειν ίδιον πράττειν άξιον σπουδής εμβάλλουσιν εαυτούς εις δημόσια πράγματα τη πολιτεία διαγωγή χρώμενοι». Επειδή δηλαδή δεν έχουν να κάνουν κάτι αξιόλογο στην ιδιωτική τους ζωή ρίχνονται στα δημόσια πράγματα, αντιμετωπίζοντας την πολιτική δραστηριότητα ως σχόλη για να περνούν την ώρα τους…

            Σε φάση κατάρρευσης του ενός από τους δύο μεταπολιτευτικούς πυλώνες εξουσίας και σοβαρών κλυδωνισμών του άλλου, είναι κατ’αρχήν έκδηλος ο εκλογικός προσανατολισμός ενός δυνάμει πλειοψηφικού ρεύματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ.       

             Όσο όμως η ηγεσία του αδυνατεί να κατανοήσει τι σημαίνουν κυβερνητικές ευθύνες, σε ποια διακεκαυμένη ζώνη πρόκειται να κινηθεί και ποια πελώρια προβλήματα πέραν της μνημονιακής καταστροφής θα χρειασθεί να αντιμετωπίσει, συμβάντα όπως αυτό της Σαμπιχά Σουλεϊμάν προκαλούν εύλογη ανησυχία και γεννούν έντονη δυσπιστία αναφορικά προς την ετοιμότητά του να διαχειρισθεί την ούτως ή άλλως κρισιμότερη φάση του ελληνικού δράματος.

            Η περίπτωση της Σαμπιχά δεν είναι παρωνυχίδα. Επώνυμη ακτιβίστρια εκπρόσωπος των Ρομά της Θράκης η οποία στο Συνέδριο του ΟΗΕ στη Γενεύη το 2012 μετέφερε την φωνή εκείνων που στη Θράκη καταπνίγεται από τους πράκτορες του τουρκικού Προξενείου και τους εγκαθέτους τους  υπό τα όμματα της δυστυχώς αδρανούσης ελληνικής πολιτείας. Κατήγγειλε εκεί όσα το Ελληνικό κράτος επί χρόνια καταπίνει. Η φυλή της καταπιέζεται αγρίως από το Προξενείο. Εξαναγκάζεται σε βίαιο γλωσσικό και  εθνολογικό εκτουρκισμό, όπως και οι Πομάκοι.                     

            Η κακή είδηση δεν είναι η ακύρωση μιας υποψηφιότητας, αλλά η τελική ευθυγράμμιση με τις επιλογές του Προξενείου. Αλήθεια όποιος υποχωρεί  στα ελάσσονα μπορεί να αντισταθεί στα μείζονα;

            Και το άκρον άωτον η δήλωση Συριζαίου υποψηφίου που μας «ενημερώνει» ότι στη Θράκη δεν είναι 3 οι εθνοτικές ομάδες, όπως διαλαμβάνει η Συνθήκη της Λωζάννης, αλλά «ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα». Όνομα και… πράμα!

            Τέτοια συμβάντα «παγώνουν» σοβαρούς πολίτες που θα ήθελαν να στηρίξουν μια λύση Τσίπρα.

Εσαεί επίκαιρος ο Παπαδιαμάντης : «Εώς πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι;» ( Η Κάλτσα της Νώενας, Άπαντα 12,63 ).

 *Ομότιτλο διήγημα του Παπαδιαμάντη